Ik zit m'n laatste wachturen (ruim 9) op het vliegveld in Joburg uit. Nadat ik hier vanmorgen vanuit Umtata aankwam, heb ik de aangifte van gestolen bagage geregeld, m'n rugzak in een kluis gedaan en eindeloos rondgelopen, totdat ik een taxi heb genomen naar het centrum. Ik werd afgezet bij een shoppingmall. Het was er erg druk (blacks only) en er was voornamelijk mannenkleding te koop. Ik zocht vergeefs naar een normaal restaurant, tussen alle fastfood shit. Ook het restaurant op het panoramadek op de 50ste verdieping zag er niet uit. Al was het uitzicht wel weer de moeite waard. Toen heb ik een taxichauffeur in het centrum gevraagd me naar een echt restaurant te rijden. Hij bracht me naar het café van het Johannesburg Civic Theatre. Ook niet best, maar wel beter. Ik zat duidelijk in de hele verkeerde hoek. Uiteindelijk belde ik de chauffeur van de vliegveldtaxi om me te komen ophalen. Hij zou binnen 30 minuten bij me zijn, maar dat werd bijna een uur, omdat hij in het verkeer vast zat en uiteindelijk bij een andere ingang stond. We hadden in de tussentijd al een paar keer met elkaar gebeld. Op de terugweg vertelde hij over de diverse goudmijnen aan de rand van de stad.
Ik werd vanmorgen vroeg bij de Outspan opgehaald. Francina zat op een randje te wachten; ze wilde me nog even zien. De tocht naar Umtata, met opkomende zon, boven de laaghangende mist, was prachtig, maar ik was nog zo moe, dat ik bijna geen woord met de chauffeur wisselde.
Gisteren maakte ik voor de lunch tournedos met rode wijn/sjalottensaus, erbij gebakken aardappelschijfjes met knoflook en (gedroogde) rozemarijn en bietensalade met appel en ui. Er was ook nog keuze tussen chocoladecake met of zonder sticky toffee. Het werd allemaal zeer gewaardeerd. Ik heb een goede herinnering achter gelaten. Ik was nog niet klaar toen Thea binnen kwam. Ik heb haar 2 koffers vol met etenswaar (en kleding) meegegeven. Een beetje te vroeg, want even later begonnen Marco en Paul aan sausjes voor bij hun eigen gevangen superverse tonijn (30 kg). Ze misten allerlei ingrediënten, dus riepen elke minuut om Gordon (Marco's chaperone) die vanalles moest gaan halen/kopen. Ik sneed ondertussen sashimi. Ze maakten natuurlijk meteen een puinhoop van de keuken, waar ik niet blij mee was, omdat ik geen tijd meer had het de volgende dag zelf op te ruimen. Dus betaalde ik Jackie uit eigen zak voor keukenhulp. Bij de rushes deelde Gordon alles braaf rond en liet Marco trots aan iedereen een foto van zichzelf en zijn vangst zien. Ethel was ook nog komen kijken naar de rushes. Ik had haar 's middags als afscheidscadeau mijn kleine slagersmes gegeven.
Na de rushes gingen we naar de Jungle Monkey waar al meerdere crewmembers waren. Gordon en ik bakten daar nog tonijnsteaks tot het iedereen de neus uit kwam. Johan, Jerome, Neil en Peter (editor) speelden een aantal popnummers, speciaal voor Lynn en mij. Ik weet niet meer hoe laat ik (door Gordon) ben thuis gebracht. Gelukkig zat niemand echt te wachten op afscheid nemen, dus kon ik er op mijn eigen manier stilletjes tussenuit knijpen.
Nog een uur, dan 12, dan 2, dan 1,5 en dan ben ik als het goed is lekker thuis. Ik ben dood moe.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten