donderdag 28 maart 2013

Gaat 60% langer mee!

Op de site van nrc.nl staat een goed bekeken bericht met een clipje dat 2000 calorieën visualiseert. En die 2000 calorieën worden 'de magische hoeveelheid' genoemd. Nou, dat wil ik dan wel aannemen, maar als je de clip bekijkt, worden er allemaal producten tegen elkaar afgezet, van 60 wortels tot boterhammen en eieren (ik geloof 26 stuks). Ontluisterend moet het dan zijn om te zien dat dat gelijk staat aan één pizza, 6 biertjes, 3 cinnamon rolls etc. Dat laatste maakt al duidelijk dat het geen Nederlands filmpje is, want wij kunnen bij de bakker misschien wel kaneelbroodjes kopen, maar geen Amerikaanse versie. En dat geeft dan al aan hoe ongenuanceerd dit zo populaire filmpje is, want zelfs bij een wortel kan het suikergehalte zo variëren dat de ene veel meer calorieën bevat dan de andere, dus laat staan een pizza, waarbij alles afhangt van de grootte en bijvoorbeeld het vetgehalte van de kaas. En dat geldt ook voor het alcoholpercentage van het bier, de suikers en vetten in het brood en de olie in de dressing op de kant-en-klaar salade.
Het doet me een beetje denken aan reclames waarbij bijvoorbeeld beweerd wordt: 'gaat 60% langer mee'. 'Vergeleken met wat?' vraag ik me dan af.
Dus, ik wil maar zeggen: bak zelf een broodje of een pizza en doe er allemaal lekkere dingen op, waarvan je wel zo'n beetje weet of het aanzet of niet en knaag eventueel de volgende dag 60 wortels, maar laat je niet gek maken door dit soort 'simplistische' filmpjes en gebruik je gezond (!) verstand.

dinsdag 26 maart 2013

En vandaag in de krant

Niet ver hier vandaan ligt een oestermeer waar ik al vaker over geschreven heb. Er zijn circa 20 oesterboeren aan verbonden die daar allemaal hun babyoesters in beton gieten en ze zo, aan rekken geplakt, in de zilte stroming tot volle wasdom laten groeien (gemiddeld 3 tot 4 jaar).
En nu heeft één van de fabrikanten echt beet. Hij heeft een deal gesloten met een exporteur naar China en Japan en vorige week is ruim 1200 kilo verpakte oesters verscheept naar de andere kant van de wereld. 
Het zijn de speciale oesters van Christophe Guinot, de zoon van een oesterboer die zich als één van de eerste kwekers in 1969 in Leucate vestigde. Christophe runt de schuur die heet 'Chez cul d'oursin', wat eigenlijk betekent: bij de kont van de zee-egel. Voor de 'overburen' heeft hij zijn mooiste oesters uit zijn beste velden uitgezocht en samen met zijn werknemers twee dagen keihard gewerkt om de order klaar te krijgen. 
Waarom deze export, terwijl China 80% van de wereldwijde oesterproductie in handen heeft en ook Japan geen kleintje is? Heel simpel gaat het om een product dat een luxe imago heeft en wordt verbonden met het goede leven en het 'savoir-faire', net als goede Franse wijn. De Oosterse fijnproevers weten precies wat ze willen: namelijk het beste van datgene wat de zee de echte gourmand te bieden heeft. Dat idee kwam van een werknemer van Guinot wiens broer naar China vertrok om daar in de horeca te gaan werken. 
Zo'n export is aan strenge regels gebonden om mee te mogen doen met alle andere hoogwaardige producten die worden geëxporteerd. Er wordt extra gelet op kwaliteit, grootte, vleesgehalte etc. en daardoor was het belangrijk om het hele jaar door goed op de beestjes te passen. Daarmee wordt het beroep en de expertise weer serieus genomen en groeit de passie voor het vak.
De 1225 kilo oesters reist eerst af naar Marennes Oléron, aan de andere kust, en wordt daar nog enkele dagen ondergedompeld om van de reis te bekomen en deze verder te kunnen voortzetten.
Overigens heeft Christophe nog wat extra's aan zijn bestelling toegevoegd, namelijk hartvormige oesters, speciaal gekweekt voor Valentijnsdag. Misschien liggen die volgend jaar in grote getale op de Chinese borden, of moet ik zeggen: in de Chinese kommetjes?

vrijdag 22 maart 2013

Vandaag in de krant

Geloof het of niet, maar dit bericht stond vandaag in de krant:
'Zegening van de Catalaanse chocola:
De broederschap van de Catalaanse chocoladefabrikanten organiseert morgen om 16.00 uur deze ceremonie in de St. Jean kathedraal van Perpignan. Zij zegent bij deze kleurrijke en muzikale gelegenheid de productie van alle 14 'chocolatiers' uit het departement die lid zijn van de broederschap. De groep 'Les Cantarelles' zal traditionele Catalaanse liederen zingen en het grote orgel van de kathedraal zal dit plechtige moment begeleiden. Vanaf 16.45 zullen de chocolatiers in hun ceremoniële kleding in processie door de straten van Perpignan trekken. De reusachtige, gezegende kerkklok van chocola zal op het Place du Marché-de-la-Republique aan de menigte worden uitgedeeld.
Daarna, om 17.00 uur zal de broederschap van de Catalaanse chocoladefabrikanten Marilou Cubaynes plechtig inhuldigen als nieuw erelid. Zij is Miss Roussillon 2012 en finaliste van Miss Frankrijk 2013.'
Komt allen!


maandag 18 maart 2013

Een beetje wild

Een paar weken geleden liep ik met de hond in de buurt. Maar uitlaten was het niet echt. Ik liep voorover gebogen, spiekend onder elke struik. Nou ja, elke. Het ging me om de wilde asperges. De struiken ervan staan hier overal. Ze lijken op de aspergetakjes die vroeger (of nu nog?) het bosje fresia's opleukten, maar deze zijn stekelig, HEEL stekelig. Het is geen pretje om, met trekkende hond, zo'n struik van onderen te benaderen en voorzichtig op te lichten, op zoek naar het groene goud. En als er dan geen beloning op volgt, is de teleurstelling groot. Ik vond wel een afgesneden stompje, en bedacht me daarop hoe idioot het is om in de achtertuin van het dorp te gaan zoeken, met het idee dat ik daar al het moois wel eens voor de neus van de plaatselijke bevolking zou wegkapen. Die weet natuurlijk precies waar ze het zoeken moet!
In de lokale supermarkt kreeg ik lik op stuk, toen ik bij de kassa achter één van de oudste legendarische inwoners hier stond. Wij hebben hem de bijnaam Nestorix gegeven en dat bleek geen gekke vondst nu hij zich bleek te ontpoppen als een ware Panoramix. Het ging niet over maretak, maar hij stond, met zijn hand op de schouders van een dame tikkend iets uitgebreid te bespreken, terwijl hij zich naar mij omdraaide en samenzweerderig mompelde: 'We hebben het over 'espargul': wilde asperges!'
Dus nu het seizoen (dat na de eerste week van maart echt schijnt los te barsten) is aangebroken, til ik pro forma nog een enkel struikje op, maar koop ik dit groene goud gewoon in een bosje op de markt.
We eten de delicate stengels in een salade van faux filet (runderlende) gemarineerd in sojasaus met verse gember, knoflook en sesamolie. Daarbij wat jonge sla en een vinaigrette met wasabi.

donderdag 14 maart 2013

Energiereep of karafje rood

Het bestelautootje parkeerde nog net niet in mijn zon. Er kwam een stel stevige mannen uit. Ze wachtten niet tot ze een tafeltje toegewezen kregen, maar schoven er twee aan elkaar en namen gewoon plaats. De ober vond het geen probleem, nam de eerste bestelling op en kwam al snel met een paar colaatjes en pastis. Zo begon, op een zonovergoten middag, de lunch van de werklui naast mij. Na het apéro volgde een mooi bord met gegrilde vis, gestoomde groente en wat verse pasta, kunstig om een vleesvork gerold. Erbij een glaasje rood, karaf water en natuurlijk veel vers brood, dat halverwege werd bijbesteld middels een zwierig gebaar met het mandje richting de bar. Geen dessert, maar een kopje koffie, maakte deze werklunch af. De mannen waren volledig in hun element, zaten te genieten van hun gesprek, hun maaltijd en hun drankje. Na ongeveer drie kwartier en een laatste saffie, klopten ze de kruimels van hun schoot, stapten in de bus en gingen weer aan het werk.
Ik zat ernaast, achter een heerlijke pan mosselen, net zo vol in de zon, met net zo'n glaasje voor mijn neus en was toch plaatsvervangend jaloers. Niet voor mezelf, maar voor de werknemers die het prachtige kantineconcept door hun neus kregen geboord door een OR die niet verder wilde kijken dan een energiereep lang is. Ik zag het helemaal voor me: een prachtige lokatie in hartje Amsterdam waar het werkvolk zich op een armlengte van het bureau even helemaal kon ontspannen en tegoed kon doen aan een verzorgde, uitgebalanceerde lunch, eventueel met een mooi glas wijn. Een lunch die door de inspirerende omgeving en de ontspannen sfeer de gesprekken op gang zou brengen en de inspiratie weer aanwakkerde, zodanig dat iedereen weer zin had om in die bus te springen en aan de slag te gaan. Maar wat de bouwvakker hier om de hoek als normaal beschouwt, gaat de bureaucalvinist veel te ver. Die staat natuurlijk graag voor donker op om het trommeltje uit te wassen en te vullen met sneetjes droog bruin, belegd zonder boter (!) met een dun geschaafd stukje kaas. Daarbij een mandarijn en banaan. Zo is het goed. Er is vast wel iemand jarig op de afdeling die vervolgens trakteert op die oh zo zondige Hemataart. En dan snel een column schrijven over de crisis, de onverdraagzaamheid in de samenleving, ontbossing en plofkippen.
Het nieuwe restaurant café NRC is net open. De integratie met de journalisten schijnt goed te verlopen. Zou het dan toch kunnen?

maandag 11 maart 2013

Puike pastel

Een collegablogger schreef over een vispastei uit Spanje, oorspronkelijk gemaakt van schorpioenvis en heerlijk smeuïg. Het recept ervan is nog niet gevonden. Ik zou het ook niet weten, maar moest wel meteen denken aan de onder 'ons zeezeilers' zeer populaire vistaart van een restaurantje niet ver van de pier bij Santa Catalina in Las Palmas op Gran Canaria. Op die pier stonden overigens boompjes waarvan we rode peperbessen oogstten, maar dat terzijde. Het was zo'n restaurant met een etalage waarin, op een laag ijs, een schaal lag met daarop een uitstalling van verse vis en plastic slablaadjes. Binnen was het altijd druk en nam je plaats aan heuse Oisterwijk tafels, met bijpassende stoelen van degelijk, 'onverwoestbaar', robuust hout. De bediening was eigenlijk altijd alleraardigst, want als we er al gingen eten, kwamen we meestal met een groot gezelschap en namen we het ervan. Bovendien werden ze vaak omgekocht met een t-shirt van het schip, dus hoefden we meestal niet lang te wachten op een tafel. Ik zat ooit naast een knappe, Hollandse blondine, die ook als bemanningslid voer. Ik vond haar best aardig, totdat ze de kaart voorgelegd kreeg, er een beetje glazig naar keek en zei:" Nou ja, hier begrijp ik niks van, maar als het oogjes heeft dan eet ik het niet."
De vistaart was dus erg populair. Hij bestond uit laagjes witvismousse afgewisseld met asperges (groene) wat erwtjes en stukjes paprika en hij was een beetje zoetig. Ik denk eigenlijk dat er mayonaise in ging en in ieder geval room, maar ik heb nooit naar het recept gevraagd en kan me nu ook al niet meer herinneren hoe dat restaurant heette.
Maar, net als in die taart, zal ik me erin vastbijten en wie weet levert dat nog wat op, al is het maar een leuke begeleidende afbeelding.

vrijdag 8 maart 2013

Ons dagelijks brood

Wanneer het was, weet ik niet meer, maar ik schreef ooit over het Franse brood. In de Randstad is er een ware explosie van Franse bakkerswinkels verschenen, met broden in alle vormen en maten en natuurlijk croissants en liefst ook nog chocoladebroodjes. Hier in een dorp met, in de winter, nog geen 3000 bewoners, zijn vijf bakkers, die allemaal om de eer strijden en twee keer per dag vers bakken of aangevoerd krijgen. Eigenlijk moet je bij de ene zijn voor dat croissant, bij de ander voor een krokant stokbrood en voor een echte focasse kun je toch beter de stadsgrens even overschrijden.
Maar als het kontje eraf is gesnoept en de rest is opgepeuzeld met wat verse kaas of paté, dan blijft er bij ons toch nog vaak een stukje over dat een onzeker bestaan tegemoet gaat. Zuurdesembrood gaat, door het zuur, trouwens wat langer mee dan gistbrood.
Meestal gaat het restje eerst de oven in, die ook dienst doet als broodtrommel, daarna volgt de hond of de vuilnisbak. Er zijn ook mensen die eenden of duiven gaan voeren, maar die voornoemde hond heeft een onverklaarbaar jachtinstinct, dus dat zou de kat op het spek binden zijn.
We weten inmiddels allemaal dat we veel teveel etenswaren weggooien. Dat begint natuurlijk bij de supermarkt en daarna bij de mensen die kijken (naar de datum) in plaats van ruiken (als goede versheidscheck). Maar ik kan er ook nog wel van schrikken als er toch een met zoveel liefde bereid kippendijtje in de afvalbak verdwijnt, omdat we het gewoon niet op kregen en het te sterk gekruid was voor de voederbak.
Maar goed, dat brood dus. Dat is echt zonde, want wat is dat toch een veelzijdig product! Als ik echt drie maaltijden per dag zou nuttigen, zou ik wel raad weten met die restjes, nou ja, met een vriesvak, oven en eventueel vacumeerapparaatje, hoeft er helemaal niet op gezette tijden gegeten te worden.
Een eerste optie is om het brood in sneetjes te snijden, te roosteren in de oven en te beleggen met een tapenade of kippenlevermousse of gebakken champignons, etc. Mijn wederhelft heeft zich ontpopt tot een geweldige croutonbakker, en die moet af en toe zijn creativiteit botvieren, dus oud brood in dobbelsteentjes, even omgegooid in olijfolie met gesnipperde knoflook, zout en peper en dan geroosterd in de oven, is een goede tweede. En het voordeel van deze oliebroodjes is dat ze zich niet direct in de soep volzuigen (omdat de olie het vocht afstoot).
Dan is er nog de Italiaanse broodsalade, waarbij het brood zich wel volzuigt met vocht, namelijk vinaigrette. Dat is heerlijk in de zomer, maar het brood moet wel van nature stevig zijn (zoals zuurdesem vaak is).
Dan zijn er natuurlijk nog de kruimels, die heel goed gemaakt kunnen worden in de keukenmachine. Eerst een beetje extra droging in de oven is hierbij wel goed. Natuurlijk krijgen we nu paneermeel, maar behalve dat dat als jasje perfect past om een kroket en andere frituurwaar, is het ook heel lekker als het even wordt aangebakken en vermengd met wat knoflook, zout, peper en peterselie. En dan op warme pasta!
Het is dat ik geen dessertmens ben, want dan zou ik nu nog even doorzeuren over broodtaart (waar ik een heel goed recept van heb!) of een charlotte.
En dan hebben we het over simpel brood. Wat dacht je van een achtergebleven aardappel?