De beste stuurlui

 Het is weer even geleden dat ik de gelegenheid nam en zin had om wat te schrijven. Ik zit inmiddels weer in Frankrijk, dus het zal wel snel alleen maar gaan over terroir, eerlijke keuken, marktvrouwtjes, rieten manden en veel zon. Maar nu even niet. Ik kreeg namelijk een nieuwsbrief binnen met een aankondiging voor een 'workshop smaakavontuur', een 'ontdekkingstocht met verwondering' en ja... dan ben ik natuurlijk meteen gegrepen, want zo'n vage omschrijving die mogelijk tegen mijn vakgebied aanschurkt, prikkelt direct mijn even-zeuren-zintuig. En bingo: deze workshop wordt georganiseerd door 'de ideeënwerkplaats' die als motto 'verwondering centraal' heeft. De nieuwe Catweazle omschrijft dat als volgt: 'Verwondering zet zintuigen op scherp en geeft de ‘mind’ een ‘twist'. Je krijgt zinnenprikkelende opdrachten die uitnodigen tot samenwerken. Je wordt verrast door een onverwachte verwondering, die aanzet tot nieuwe inzichten, energie en verbinding. Je wordt geprikkeld en verleid om uit je comfort zone te komen. Hierin schuilt de kracht van de verwondering. Plezier en doelstellingen serieus nemen, gaan voor de ideeënwerkplaats dan ook samen.'
In geval van het smaakavontuur ga je leren 'wat je zoal met appels kan doen' (!) en 'aan de slag met de verschillende soorten appels van onze verschillende appelbomen'. En dat een hele week lang, waarin 'eten, eenvoud, verwondering en stilte de sleutelwoorden zijn'. Dit alles vindt plaats in een 'fermette' in de Franse Ardennen, die 'grotendeels is opgeknapt'.
In mijn rijke fantasie zie ik een televisieaflevering voor mij met een stel cursisten die nog geen klokhuis van een steeltje kunnen onderscheiden (oh, is dat een steeltje!) en die de stortregen die de provisorisch ingegraven rioolpijp breekt, reuze avontuurlijk vinden. Dat er zonder stroom toch een ongaar appeltaartje onder het flikkerende peertje op tafel komt, maakt de verwondering compleet. Maar dat er van die stilte niks terechtkomt, omdat er een generator aan moet en zelfs in dit kleine dorp elke Fransman je de oren van je kop lult, dat is nou echt de kers (!) op de taart. En nu maar hopen dat de organisatoren met hun nieuwe inkomsten weer een muurtje kunnen metselen, of moet ik zeggen: een muntje kunnen slaan?