Het is een open deur: de zee die geeft en de zee die neemt, daar schreef ik
2 jaar geleden al over, toen een onverlaat hier midden in de nacht bij zware storm een duik nam, om een aantal dagen later 34 kilometer verderop te worden opgevist. Maar bergen kunnen er ook wat van. Het jaarlijks aantal slachtoffers op de Mount Everest is natuurlijk hét voorbeeld, maar de Pyreneeën eisen ook hun tol. Sinds enkele dagen wordt hier in de buurt een man vermist, in goede gezondheid van huis vertrokken. Hij ging gewoon wat paddenstoelen zoeken! En zo kom ik meteen op het volgende gezegde: de één z'n dood is de ander z'n brood. Niet zomaar brood, maar eekhoorntjesbrood, want dat wordt nu door jan en alleman gretig gezocht en geplukt, met alle risico's van dien...Op de markt lagen deze herfstboleten onschuldig in hun mandje. Toen ik er een paar wilde uitzoeken, werd ik door de groenteboer op mijn vingers getikt. Ik dacht dat ik dat goud (met een kiloprijs van €42.50) niet met mijn vieze handjes aan mocht pakken, maar dat was het niet; ik mocht het niet in plastic stoppen, maar kreeg een papieren zakje, speciaal voor deze kindjes die niet goed gedijen in zo'n zweterige omgeving. Ik mompelde nog iets over meteen verwerken, maar dat mocht niet baten; zoals de groenteboer het wil, zal het geschieden!
We aten ze 's avonds, in kleine stukjes gesneden, opgebakken met een sjalotje en een teentje knoflook en afgeblust met wat room. Zo door de verse pasta was dit misschien wel lekker genoeg om er je leven voor te willen wagen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten