'Het zal het warme weer wel zijn', heb ik steeds gedacht als ik op de markt de zee-egelboer weer niet zag staan. Het seizoen is toch al lang begonnen en als je hier langs de rotsoever in het ondiepe deel van de superheldere zee tuurt, dan zie je ze zitten. Bovendien hebben we al lang geen harde wind gehad, dus het plukken moet ook geen problemen opleveren. Maar niks van dit alles. Thierry (Bachelay) die aimabele vent, die me altijd iets te gestudeerd overkomt voor een zee-egelvisser en die altijd een compliment over onze hond maakt, stond gisteren in de krant. Hij pikt het niet langer en doet een boekje open over zijn laatste ervaringen in de haven van Port-Vendres. Daar heeft hij sinds drie jaar een kleine loods gehuurd, van waaruit hij zijn zeevruchten kan verkopen. Die komst naar de haven, werd niet op prijs gesteld door een concurrent. Ik vermoed dat dat degene is waar ik ooit zee-egels van kocht aan de kade. Het leek alsof hij een enorm gehavend gezicht had, met littekens hoog op zijn kaken, maar dat waren de afdrukken van zijn duikbril! 'Deze man denkt', zo zegt Thierry (ook nog eens recordhouder onderwaterzwemmen - zou je daar zo'n intelligent voorkomen van krijgen), 'dat de haven en de Mediterranée van hem zijn! Op zich mag hij dat best denken, maar hij moet er niet naar handelen.' En dat was wel wat hij twee maanden geleden deed. Thierry had een goede vangst gehad en stond aan de kade zijn waar te verkopen, aan het eind van de middag. Het was druk; er liepen toeristen en kinderen in de buurt. Plotseling stapte meneer de concurrent uit een bestelauto en zonder iets te zeggen, zomaar, gooide hij een jerrycan met benzine leeg over Thierry. Vervolgens kreeg 'recordman' een schop en werd hem toegebeten:' Ik heb je toch gezegd dat je hier weg moest blijven?' Toen er ook nog met een aansteker werd gezwaaid dacht Thierry: 'Zodra ik een klik hoor, moet ik in de haven springen!' Maar gelukkig stapte de belager in zijn auto en reed weg. Intussen hadden omstanders de politie gewaarschuwd. Thierry diende een aanklacht in en wil gecompenseerd worden voor de dagen dat hij niet kan werken, dat zouden er negen zijn, volgens de dokter. Maar Thierry ging niet meer aan het werk. Hij meende dat zijn leven en dat van zijn klanten niet meer zeker was. Ondertussen probeerde men (gemeente en weet ik wat al) de gemoederen te sussen, maar zonder succes. Toen stapte Bachelay afgelopen maand naar de rechter om verhaal te halen. 'Ik doe gewoon m'n werk, ik sta in mijn recht. Ik wil niet sterven voor een dozijn zee-egels. Ik ken de hele man niet, we hebben nog nooit een woord gewisseld. Ik hou van m'n werk, 't is mijn leven, maar nu krijg ik er een bittere smaak van in m'n mond. Iedereen kent deze vent met zijn streken en elke keer kruipt hij door de mazen van de wet.' (zie je wel: die visser kan ook nog leuke woordspelingen maken, ik wist het wel: intelligent)Na zes maanden onderbreking (ook omdat er niet het hele jaar gevist kan en mag worden) wilde Thierry afgelopen week dan toch weer aan het werk, maar toen hij bij zijn loods aankwam, wachtte hem een verrassing: de inhoud van een chemisch toilet was tegen de deur leeggekiept. En dat is waarschijnlijk de laatste druppel.
Misschien moeten we nu zelf maar gaan plukken, want bij 'littekenman' ga ik natuurlijk niet meer kopen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten