Gratis en voor niks

De winterslaap is hier begonnen, nou ja, aan het weer ligt het niet. Ik begrijp niet wat de hagedissen al heeft doen besluiten in hun holletjes te kruipen, want overdag warmen de stenen nog net zo hard op. Het is bijzonder droog en zonnig. De crème en zonnebril liggen nog binnen handbereik. Maar de meeste restaurateurs en winkeliers houden het voor gezien. De waren worden ingepakt, de stellingen losgeschroefd, de kassa's in de auto's geladen. Het stof op de plinten komt tevoorschijn. De pizzaboer schildert het plafond. De rolluiken gaan naar beneden. Adieu, tot het komende seizoen, dat medio maart alweer van start gaat.
Ondertussen blijft de kernploeg achter: de slager, de krantenboer, het postkantoor, de bakkers(s) en de wijnhandel om de hoek. Goddank hoort die laatste ook bij het meubilair, zonder postzegels kan ik nog leven, maar wat moet je zonder dat natje? En dat is het niet alleen. Wat moet je zonder een spoedcurus op zijn tijd?
Vandaag ging die over de banyuls en werd 'ie gegeven door een enthousiaste jonge verkoopster met sluik blond/rood haar dat ze steeds achter haar oren moest wringen. De dame voor mij had een fles gekocht, maar kende deze dessertwijn helemaal niet. Toen ze hoorde dat ze hem, eenmaal aangebroken, heel lang kon bewaren, werd ze echt enthousiast. Ze was niet zo'n drinker bekende ze met enige schaamte (tja, dat zeg je niet gemakkelijk in zo'n wijnzaak, in het midden van het grootste druivengebied van Frankrijk). Deze wijn komt van druiven die hier op meer dan 1000 hectare, voornamelijk op terrassen in de omgeving groeien, en dan gaat het met name om de rode grenache druif. Omdat ze op terrassen (leisteen) groeien, kunnen ze niet met moderne technieken worden geplukt, maar alleen met de hand. En omdat hier het aantal zonne-uren heel hoog ligt, zijn deze vruchten van nature zoet. Door in een relatief vroeg stadium alcohol toe te voegen, wordt het proces van omzetting van suikers tot alcohol ook nog eens kunstmatig gestopt. Daarna rijpt de wijn zowel in vaten als in bonbonnes. Dat zijn grote glazen flessen die in de buitenlucht staan en de inhoud min of meer oxideren, waardoor een specifieke 'rancio' smaak ontstaat (een verhaal apart). Die glazen flessen die in de zon glinsteren, de wijnplukkers in het najaar, het grote oogstfeest na afloop, de rokende hoopjes gesnoeide twijgen die in de winter de bergflanken opsieren en dan ook nog het feit dat deze wijn als één van de weinige gecombineerd kan worden met chocola. Daar wil je niet alleen over horen, daar wil je meteen bij proeven, niks lang bewaren, drinken en genieten, lijkt mij zo. Oeps, weg goed voornemen.