Wij zijn vroeger een paar keer 'met' de Club Mediterranee op wintersportvakantie geweest, in Frankrijk. Het heette toen nog geen 'Club Med' en had nog geen (negatieve) reputatie opgebouwd, maar was één van de eerste all-in vakantieaanbieders, op een heel eigen niveau. Het had een zekere luxe, maar daar kon het ook weer helemaal aan ontbreken. Het zwembad was voor iedereen toegankelijk, er was kinderopvang en er liepen allemaal 'g.o.'s ([zjee-ooohs]'gentil organisateurs') rond. Er was een cocktail bij aankomst. Maar mijn broer en ik deelden ooit onze kamer met een wildvreemde man en we aten altijd aan grote ronde tafels, waarbij je gewoon aanschoof en at wat de pot schafte. Nou ja, dat klinkt minimaler dan het was. Er kwam een grote pan soep op tafel, die rondging. Hoe de hoofdgerechten werden uitgeserveerd weet ik niet meer, maar er was ook altijd een uitgebreid kaas- en dessertbuffet. En er was dat typisch Franse entertainment. Tijdens het eten kwamen er eens twee werklui de eetzaal in, met gereedschapskist en ladder. Ze moesten, midden boven een vol bezette eettafel, een lamp vervangen, dus zetten ze die trap midden op de tafel en gingen 'aan de slag'. Maar er was helemaal geen lamp kapot, het was een maf toneelstukje, dat verder nergens op uitliep. En er was eens een actie in het skihok. Daar was het aan het eind van de middag druk met terugkerende sportievelingen, in volledige uitrusting, maar natuurlijk wel met sportzweetsokken in duffe slippers. In dat skihok werden zomaar pannenkoeken gebakken, dus men deed wat ze al de hele dag bij de liften hadden gedaan: dringen in de rij. Er waren verschillende smaken mogelijk: met poedersuiker en nutella, maar ook met grand-marnier! Nou dat laatste wilde elke volwassene wel. Maar die grand-marnier was er helemaal nooit geweest of in ieder geval al lang niet meer, dus iedereen die erom vroeg, kreeg zonder pardon een lepel rauw beslag op de gebakken koek. Als een soort koekje van eigen deeg. Er werd hartelijk om gelachen. In ieder geval heeft dat entertainment iets heel eigens, en daarmee voor de Fransen iets heel vertrouwds. Dus is er ook altijd wel iemand in het publiek niet te beroerd om mee te doen, een dansje te maken of een konijn uit de hoed te helpen trekken en kinderen verstoppen zich niet achter moeders rok of spijkerbroek, maar komen gewillig naar voren om aan de roos van de clown te ruiken en natgespoten te worden.
En zo zie ik hier ook allerlei kunst: een beetje slordig, pretentieloos, puur voor de lol, om de schoonheid, omdat het kan; anoniem, op een onopvallende plek, zonder titel, zonder 'clue', kortom: l'art pour l'art. Zo'n stukje 'straattoneel' vonden we vandaag (omdat 'ie in een gidsje stond vermeld) in Arles-sur-Tech, bij een metaalbewerkingsloods en achter een verlaten staalmijn. 'De boom van staal', zomaar, naast de oprit. Al keken we ernaar in de snerpende kou, het was toch echt om vrolijk van te worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten