Katten of oude koeien

Vandaag staat op het blog van Meneer Wat Eet Ons een link naar een filmpje (van Foodtube) en een artikel van HP de Tijd. Het gaat over het bedrijfje van Diny Schouten en Floris Brester die samen, nu nog in de oude slagerij van Koekenbier in Amsterdam, de meest lekkere patés, rillettes, preskop en nog veel meer maken. Ik ben er wel eens langs geweest en heb een tijdje met Diny over het vak zitten kletsen. De ruimte waarin de toverij plaatsvindt is verre van ideaal, (krap en doorleefd) maar volstaat, tot er verhuisd wordt naar een nieuwe locatie (als dat inmiddels al niet is gebeurd). Ik hou van de producten van Diny (en Floris), al eet ik ze niet vaak, zeker hier in Frankrijk niet (waar ze met worst, wangen, maagjes etc. ook wel raad weten). Ik hou er niet alleen van omdat het zo vreselijk lekker is, maar ook omdat het met zoveel liefde en overtuiging wordt gemaakt. Misschien is het ene wel inherent aan het andere: zonder die liefde voor het vak, zou de smaak niet zo vol zijn. Nu las ik onderaan het stukje in de HP twee commentaren die me irriteren. Ene René vindt dat Diny tijdens haar werk handschoentjes aan moet en ene Gerard beklaagt zich over de hoge prijzen van haar waren en het feit dat ze in een ander filmpje eten bereidt met een sigaret in haar mond. Wat een gezever! Als het aan de mensen zoals René en Gerard ligt, dan groeit elke dier dat ons vlees levert op in een laboratorium. Gerard eet misschien geen vlees, maar als 'ie het wel doet is het vast een lapje op een stukje maandverband (van de kiloknaller?), da's gelukkig niet zo duur nee, en het heeft ook helemaal geen smaak, het is verwerkt door allemaal mensen zonder sieraden, met mutsjes op, in een ruimte op 7 graden, allemaal met elke dag een schone wegwerpschort, en natuurlijk die handschoentjes. Ze krabben zich tijdens het werk nooit in hun oor, of aan hun kont, zijn kortom volledig steriel. Om er helemaal zeker van te zijn dat René en Gerard niet toch ziek worden -en de super een proces aandoen, want daar zie ik ze wel voor aan- , gaat er ook nog een partij conserveermiddel bij het vlees, als dat er tijdens het leven van het beest al niet ingekieperd is. Mijn vrees is dat, doordat tegenwoordig elke sukkel openbaar zijn zegje kan doen, de mensen die zulke mooie dingen maken als Diny wel eens in hun bestaan/werk zouden kunnen worden bedreigd en dat vind ik een gotspe. Men ziet liever een overdosis aan rattengif onder de werkbanken in de fabriek dan een efficiënte kat (zielig en bah!). En weet je wat ook zo jammer is: alle Renés en Gerards onder ons blijven ook als ze al lang onder de grond liggen nog heel lang bestaan, omdat ze zo vol zitten met conserveermiddelen.
Laat ik nou nadat ik hierboven mijn hart had gelucht dit bericht vinden!

p.s. wij hebben het nog lang over monsieur homard gehad en waren eigenlijk al een beetje aan het sparen geslagen, maar nu hebben we inmiddels geleerd dat kreeften solitaire beesten zijn, die in een eigen territorium hun jaren slijten (als ze niet opgevist worden natuurlijk). Waar moeten wij monsieur nu uitzetten zonder een onderwatergevecht te ontketenen?