De foto is niet erg geslaagd, dat ligt er waarschijnlijk aan dat onze huisfotograaf weer is vertrokken, maar het broodje is er niet minder om. Vanmorgen voedde ik de starter, gewoon met biologisch tarwemeel. Daarna mengde ik de helft met 'farine pour pain multi- céréales' (ook bio), wat honing, zout en water. Ik zette het in een, met vochtige doek afgedekt, bakje in de iets voorverwarmde oven en kneedde het na een uur iets door, na nog een uur weer en daarna weer. Die laatste keer verwarmde ik na 30 minuten de oven voor, met daarin een aardewerk stoofpotje. Het deeg protesteerde een beetje toen ik het in dat oventje-in-een-oven liet vallen en afdekte met een deksel, maar kwam er na 40 minuten toch gelukzalig lachend uit. Dat lachje - een barst in de korst, op de foto niet te zien, is volgens mij geïnspireerd op de surrealistische werken van Dali die wij gisteren in Fiqueres bekeken; tot het onze neus uitkwam, wat vast ook wel weer een mooi kunstwerk had opgeleverd, in de stijl van de druipende horloges.
Briljant schilder overigens, die Dali. Al kon dat surrealistische werk me uiteindelijk niet zo bekoren, zijn stilleven van een stukje brood deed me vermoeden dat we misschien toch nog iets gemeen hebben/hadden. Maar goed, nu dus eens een zuurdesempje dat geen nacht heeft liggen rijpen, maar met wat TLC in een middag is gebakken. En de smaak: pas mal, pas mal du tout.
De foto is niet erg geslaagd, dat ligt er waarschijnlijk aan dat onze huisfotograaf weer is vertrokken, maar het broodje is er niet minder om. Vanmorgen voedde ik de starter, gewoon met biologisch tarwemeel. Daarna mengde ik de helft met 'farine pour pain multi- céréales' (ook bio), wat honing, zout en water. Ik zette het in een, met vochtige doek afgedekt, bakje in de iets voorverwarmde oven en kneedde het na een uur iets door, na nog een uur weer en daarna weer. Die laatste keer verwarmde ik na 30 minuten de oven voor, met daarin een aardewerk stoofpotje. Het deeg protesteerde een beetje toen ik het in dat oventje-in-een-oven liet vallen en afdekte met een deksel, maar kwam er na 40 minuten toch gelukzalig lachend uit. Dat lachje - een barst in de korst, op de foto niet te zien, is volgens mij geïnspireerd op de surrealistische werken van Dali die wij gisteren in Fiqueres bekeken; tot het onze neus uitkwam, wat vast ook wel weer een mooi kunstwerk had opgeleverd, in de stijl van de druipende horloges. 
Briljant schilder overigens, die Dali. Al kon dat surrealistische werk me uiteindelijk niet zo bekoren, zijn stilleven van een stukje brood deed me vermoeden dat we misschien toch nog iets gemeen hebben/hadden. Maar goed, nu dus eens een zuurdesempje dat geen nacht heeft liggen rijpen, maar met wat TLC in een middag is gebakken. En de smaak: pas mal, pas mal du tout.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten