Het zal wel erger worden als je ouder wordt, maar soms is voor mij een kleine opmerking, een geur of een beeld, voldoende om ineens weer aan iets in een 'ver' verleden te denken. Soms weet ik niet eens meer in welk jaar het precies was, zoals ik na lezing van een recept ineens weer moest terugdenken aan die lange zomer toen ik in New York werkte. Ik had er speciaal een werkvergunning voor gekregen en een heuse 'social security card'. Van mijn eerste verdiende geld kocht ik een kitsch horloge met de afbeelding van Mona Lisa erop, en ging ik uit eten. Dat was samen met Bill, een goede vriend die een paar weken uit Engeland was overgekomen. Vanaf Manhattan staken we te voet de Brooklyn Bridge over, laverend tussen joggers en fietsers en daklozen die er een hutje op hadden gebouwd (met tv!). Halverwege kwamen we in een regenbui terecht die ons volledig doorweekte. Gelukkig was het hoog zomer, dus hartstikke warm en lag het restaurant niet ver van de brug. We waren er snel, maar we zagen er niet uit, terwijl we toch een chique gelegenheid hadden uitgezocht. Maar ik hoefde me geen zorgen te maken: Gage and Tollner was een beetje vergane glorie. Het was wel erg stijlvol hoor, had nog steeds de gaslampen van de opening in 1892 en was qua interieur ook nog erg origineel. Dat kwam doordat er bij een overname in 1911 was bedongen dat er niets aan de inrichting mocht worden veranderd. Dus ook in de jaren '90 was een groot deel van het meubilair en zelfs het behang nog origineel, maar zeker aangetast door de tand des tijds. We waren de enige gasten en er werd niet raar opgekeken toen ik mijn linnen servet over m'n schouders en natte T-shirt drapeerde om de snijdende kou van de airco (ja, die was er dan weer wel) wat te temperen. We bestelden crabcakes. Ik kreeg zo'n bord vol (echte Amerikaanse toestanden) dat ik het niet op kon. De ober, ook een wat archaïsch type in gesteven hagelwit shirt met lange zwarte sloof, vroeg me verontwaardigd: 'You're not finishing the Edna Lewis specialty?'
Ik had nog nooit van haar gehoord, maar Edna bleek een levende legende (ze overleed in 2006 op 89 jarige leeftijd). Zij had in 1948, als dochter uit een slavenfamilie, een eigen restaurant geopend in New York, met simpel 'southern cooking' en onder de gasten beroemdheden als Truman Capote en Marleine Dietrich. Zie hier de lekker Ameriaanse docu over haar. Ze schreef kookboeken, gaf cursussen en inspireerde talloze chefs. Met haar visie op verse seizoensproducten was ze haar tijd vooruit. In een radioprogramma prijst iemand Edna met de woorden: 'Haar recept van polenta met okra is zo goed, dat je gaat houden van die slijmerige groente die je voor eeuwig had afgezworen.' Ze zou vier jaar bij Gage and Tollner werken en was eigenlijk een soort Julia Child, alleen niet zo veelvuldig in beeld en eigenlijk veel knapper. Het restaurant sloot uiteindelijk in 2004, bij gebrek aan voldoende clientèle, maar de keuken van Edna is nog gemakkelijk terug te vinden in allerlei kookboeken en recepten op internet. Nu heb ik alleen spijt dat ik Edna, toen ik zo dicht bij haar in de buurt was, geen hand heb gegeven, want wat blijkt: zij heeft ook ooit mijn favoriete actrice, Anna Magnani, mogen ontvangen, dus daar was ik dan nog maar één handdruk vanaf geweest. Nu troost ik me maar met de gedachte dat mijn tante ooit de hand van de Paus heeft gekust, dus ik ben gelukkig in ieder geval heel dicht bij God.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten