Nee, dit gaat niet over de Japanse oester die de hele Nederlandse kust 'bedreigt' dit gaat over kleine ronde bolletjes, die hier in Frankrijk 'perles du Japon' heten, beter gezegd: tapiocakorrels en daar is geen zeeschelp mee gemoeid.Enkele weken geleden aten wij zeer verzorgd en hoog aan de prijs in Mollet, een klein dorp net over de grens, aan de andere kant van de Albères (in het Spaans heet dat l'Albera). Het restaurant, La Reina de Port Lligat, hoort qua naam en familie bij het hotel bij Cadaques, naast het woonhuis van Dalí. In dat hotel heersen moeder en zoon, terwijl vader en broer van die zoon dit 'eettentje' bestieren. Dat het allure heeft, zie je niet af aan de façade, maar merk je wel aan de entree: de deur gaat automatisch open. Binnen in een ruimte met gewelfd plafond, heerst een serene rust, zeker als je er geen ander gezelschap treft (zoals ons eigenlijk nog niet is overkomen). Het knipmes is een Catalaanse schone, die met haar pink wijzend de gerechtjes uitlegt in een taal die wij nog niet machtig zijn, maar ze brengt het leuk! Er komt ook nog een gedecoreerde drinkbak voor de hond en een stoeltje voor je tas! wat wil je nog meer? Nou, een supermenu misschien, beginnend met een leuke vondst: een 'boter' van olijfolie, de lokale trots bij uitstek. De olie is in de koeling of vriezer opgesteven en komt als een bolletje op tafel met 2 soorten grof zout en vers gebakken broodjes. Je haalt een stukje brood over de boter, die langzaam uitsmelt, doopt die in het zout en geniet. De tussengerechtjes weet ik even niet meer, maar het dessert deed mijn moeder verzuchten:"Bent u volgende week ook open?" En dat was dus iets met tapiocakorrels.
Nu zijn er 2 generaties aan het experimenteren geslagen. Wordt vervolgd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten