Geïnspireerd

Zo'n keuken als van Ferran Adrià is niet echt aan mij besteed, ik ben meer van de eerlijke gerechten, zonder al te veel geveugel en manupulatie; een olijf is een olijf en een eendenborst een -borst en zo horen ze ook te smaken. Maar na het zien van de documentaire, zou ik een uitnodiging voor een avondje El Bulli niet afslaan, sterker nog, ik zou de ervaring heel graag eens ondergaan. Te laat natuurlijk, want het bijzondere restaurant is en blijft voorlopig nog wel even dicht. Nou ja, dan zelf toch maar aan de slag.
Al was dat water met een laagje olijfolie niet het meest inspirerende van alles, ik kreeg er toch meteen een idee bij.
Dus ging deze kok aan het werk in haar lab, zij sneed en perste, extraheerde en proefde, zij schreef haar ervaringen op, kneep nog eens wat in de passeerdoek en proefde nog eens, en zo is het dan geboren: Catriens Bloody Bulli. Een cocktail van tomatennat, een vleugje wodka en een laagje olijfolie. De volgende keer neem ik een glas dat minder wijd uitloopt aan de bovenkant, dat maakt die olielaag wat subtieler. Ik zal minder in de passeerdoek knijpen, dat maakt het vocht helder en niet zo vlokkig als bij deze eerste proeve. En ik ga zo snel mogelijk onze favoriete olijfolie gebruiken: Serraferran van de Mas de Ferran (familie?) uit Alt Empordà.
En dan nu het goede nieuws: dit 'restaurant' sluit niet, dus proevers zijn altijd welkom.