In de keuken hier stond op ooghoogte in een betegelde nis een oude kleine oven. Hij deed het prima; ik bakte er het ene na het ander brood in, wel één voor één, want klein was hij wel. Toen we kwamen, liep de glazen deur al wat stroef, dus zette ik het geheel klem in de nis met een paar koffiekopjes op het dak. Dat ging prima, tot eergisteren. Toen ging het broodje er nog wel in, maar wilde er niet meer uit: de deur zat muurvast. Manlief probeerde het toch, met als gevolg dat er duizend stukjes gehard glas door de keuken vlogen. Dus togen we gisteren naar de koopgoot waar we ons een nieuw oventje aanschaften. Natuurlijk hadden we oude oven en nis opgemeten, maar waar we even geen rekening mee hadden gehouden was, dat de nis aan de ene kant dieper bleek dan aan de andere. Nou ja, de voorpootjes steken nu een beetje uit, daar moet de klusjesman maar iets op bedenken, we zijn al heel blij zo snel voor vervanging te hebben gezorgd - al is het dan uit eigenbelang, want, dat zul je altijd zien, als je onthand bent en bedenkt wat je wilt eten, zijn het meteen alleen maar gerechten die in de oven worden bereid. Het nieuwe apparaat is hartstikke goed, wordt lekker snel heet en het deurtje, oh dat deurtje, het piept niet, het hapert niet, het glijdt met genoegen naar voren en gaat ook zonder protest zacht zoevend weer dicht. Ik kan m'n lol niet op, bakte twee borden (na elkaar, want die nis maakt veel groter niet mogelijk) en wilde nog veel meer, dus begon ik aan hondenkoekjes. De eerste lading is, puur natuur, met wortel, sardientjes en ei (met vergruisde schaal - voor de kalk!). Geen suiker, geen zout, geen kleurstoffen of conseveermiddelen. De tweede ga ik met vermalen gekookte varkensoortjes maken (want die moeten op). Wordt dit een nieuwe carrière? Siena hoopt van wel, zij is proefpicard en heeft die eerste proeve al goedgekeurd. Nu nog een mooie naam voor de koekje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten