San Narcis

Gisteren vielen we met onze neus in de boter, in Girona, waar een week lang feest wordt gevierd ter ere van de stadsheilige 'San Narcis'. We kwamen toevallig op het plein voor het stadhuis terecht waar levende kastelen werden gebouwd, de zogenaamde 'castellets' die tot wel 8 personen hoog reikten. Het ging er daarbij om dat dit menselijk kasteel voor het stadhuis terecht kwam en laten we daar nou net voor gestaan hebben. Achter ons werden de deelnemers stevig ingezwachteld, met een zwarte textiele band, strak om het middel. De kraagpunten van de blouses werden bij de beklimming stevig tussen de kaken genomen, waarschijnlijk om uitglijden op de schouders te voorkomen. Leuke details!
Het evenement duurde tot in lunchtijd, dus bleven we niet tot het eind, maar baanden we ons een weg tussen de menigte en buggies door (nog nooit zoveel peuters en kleuters bij elkaar gezien!) om te kunnen lunchen. We kwamen uiteindelijk terecht bij een leuk zaakje op een marktplein, waar heel veel te zien was en waar we 'gemiddeld' lekker aten. De pureesoep van kabeljauw en aardappel met zwarte truffel was niet te versmaden, maar de rest (een 'magere' fideua en redelijke zeewolfstaartjes)was niet opzienbarend. Ondertussen keken we wel onze ogen uit: een druk bezocht plein met stalletjes vol worst, kaas, brood en meer, kinderen, opa's en oma's met plastic gitaartje, kruisboog of zwaard, een op afstand bestuurbare graafmachine en een bellenblaaspistool in de vorm van een dolfijn, met een deuntje om gek van te worden.
Kortom: een zondag, wel besteed!

Vanavond: vissoep

Gisteren zwommen ze nog in zee. 's Avonds lagen ze bij La Criée, de kleine visafslag in Port Vendres en vanavond verdwijnen ze in onze maag, als soepie, want ze worden niet onder hun specifieke soortnaam verkocht, maar met elkaar als: 'Soupe', voor €6,90 per kg.
Natuurlijk zijn het wel kleine individuen. Er is een baarsje bij, mul en poon en die gestreepte (links op de foto) zijn kleine 'vives'(pietermannen), daarvoor moet je oppassen, want die hebben een gemene, giftige punt aan hun kiewen zitten (en enkele op hun rugvin). En die donkere verdient een extra plaatje, dat is een rascasse, want: zonder rascasse geen vissoep!

Joepie

Er is hoop!

Smakelijk

Gisteren noemde ik, naast de vele keuzes, de olijvenmarkt in Canet. Dat we daaraan niet veel missen, komt vooral, omdat er nog zovele markten te gaan zijn: die van de honing, kastanje, appel, ganzenlever, truffel etc. Ik moet daaraan denken nu ik de nieuwe Bouillon!, het hartstikke leuke 'leesvoer voor fijnproevers' opensla en op de eerste pagina's lees over diverse culinaire evenementen in Nederland. Maar waar gaan die over: 'zestig dagen proeven op Texel', 'feest der zinnen, kunst en eten', 'seizoensmarkt noord: kijken, proeven, maar vooral genieten'. Vanwaar deze abstractie? Hollen we in onze poging van alles in te halen of vooral niet oubollig over te komen, niet over de individuele producten heen, om festivals te organiseren die kunst combineren met muziek, jam maken, geiten melken, kaas proeven en een workshop reiki? Wat is er mis met verdieping (in één product), aandacht (voor één afzonderlijk ambacht) en ver- en bewondering? Zou het niet zo zijn dat die verdieping in een specifiek product leidt tot trots, respect en beter begrip? Misschien moet het allemaal meteen commercieel haalbaar, interessant voor een groot publiek en interessant voor tv-zenders en sponsoren zijn.
In diezelfde Bouillon! lees ik over Hongarije:'Geen product of gerecht wordt geschuwd om een festival aan te hangen' en dan gaat het over pens, eieren, worsten, brood, vissoep en kool. 'Op die manier vinden Hongaren op smakelijke wijze hun eigen wortels terug (...)'.
Bestaat dit in Nederland ook en ben ik te veramsterdamst om dat te weten, zijn wij doorgeslagen of komt de heruitvinding nog. Gaan we in crisistijd niet vaak terug naar de kern? Wie zal 't zeggen.
Ik verheug me in ieder geval al op het Betuwse kersenfestival, de Boskoopse appelspelen en het aardappelfeest in Opperdoes (met kermis!).

Keuzestress

Het duurde vanmorgen even, voordat ik wist wat eraan scheelde. Ik lag erover te lezen en toen wist ik het: ik leidde aan keuzestress.
Er is vandaag in de omgeving zoveel te doen, dat het me duizelt: de optocht der reuzen (poppen) in Canet, een olijvenmarkt, ook in Canet, het grote wijnfeest in Banyuls, een herfst- en vlooienmarkt in Maurillas en een rommelmarkt in Elne. Een voorpremière van de film Lucky Luke en het jazzfestival in Perpignan. De gewone markt hier in Collioure en de oosterse markt op het place Cassanyes (Perpignan).
Het duurde nog twee kopjes koffie en een frisse duik in zee voor ik eruit was: het is prachtig helder weer en om de nieuwe indrukken hoef ik het niet te doen, die heb ik hier in huis ook nog genoeg, dus zit ik met boek (het derde van de week) op het terras, genietend van zon, een stevige wind, het uitzicht op de olijfmolen die draait en het gekwetter van de vogels. Happy happy joy joy.

Woensdag marktdag

We zijn weer 'thuis' en het is woensdag, dus: marktdag in Collioure.
De zon prikt door het platanenblad, het patéboertje staat zijn waar weer uit te venten. De tomaten zijn er in alle kleuren en maten, het eekhoorntjesbrood wordt aangeboden als grote 'schermen' en in kurkformaat en de gegrilde kippetjes draaien aan het spit. Helemaal verheugd was ik over de kleine krabbetjes van een visboertje dat ik hier nog nooit eerder had gezien. Soms is het toch wel fijn als er (kleine) dingen veranderen.
Heel erg vinden we het, dat we Di niet meer bij ons hebben om de gedroogde worstrandjes uit het zand te snoepen (en dan zijn we even vergeten dat ze daarbij als een bezetene aan de riem trok) en om een heleboel anderen redenen.
Er is nog een andere dood te betreuren, in perspectief gezien, vele malen minder verdrietig, maar toch: m'n starter heeft de lange reis niet overleefd. Het goedje lag hier bij aankomst lusteloos in haar plastic bakje (ik schrijf 'haar', want het is immers een 'moeder'). Nu maar hopen dat Fir me uit de brand kan helpen. Gelukkig komt hij deze kant op en is het pain de campagne van de markt ook niet te versmaden.
't Is hier nog steeds 30 graden in de zon, dus herfst, lekkage en bokbier zijn in mijn wereld even vervangen door zomer, zwemmen in zee en frisse rosé. Lunch genoten we in de schaduw, op ons terras. Een deel van de krabbetjes, die vorig jaar overigens ook in de 'bullinade' (visstoof) zaten, heb ik omgeschud in meel met zout en peper en in een flinke laag olijfolie gebakken. Ze kunnen met huid en haar worden gegeten, maar knarsen dan wel meer tussen de tanden dan de Amerikaanse soft shell versie.