Bimi up Scotty

Het is Kerstmis en we zien hem zitten. De man, in rood gekleed, zijn lange baard gedrapeerd over de welvarende buik. "Ho ho ho," zegt hij en dat is misschien Fins voor ha ha ha of hi hi hi, want wat heeft deze wereldwijde heilige weer veel economische stimulans voortgebracht dit jaar, ondanks de diverse letterlijke en figuurlijke aardverschuivingen op aarde. De boxen met plastic boomversieringen, alles-in-een, zijn niet aan te slepen, laat staan de 'ballen' in de vorm van patatzakjes of gefrituurde kippenbouten (ja, echt). We blijven verre van verlichting in de kleuren van diverse landsvlaggen, want het moet wel leuk blijven, maar de lampjes achter de ramen en op de balkons branden of pulseren in alle kleuren van de regenboog, dat dan weer wel. En 'vrolijk' vuurwerk komt er hoe dan ook aan en wordt misschien wel omgedoopt tot 'vierwerk', want op alle woordslakken wordt tegenwoordig zout gelegd. 

We hebben het hier in dat kleine hoekje, dat sommigen als een Asterix-en-Obelix-oase voor zich zien (lekker afgescheiden en recalcitrant, met toverdrank natuurlijk), maar goed. Al groeit de kloof tussen rijk en arm. De gezondheidzorg is duur, de dierenarts ook en een nieuwe fatbike, man, laat staan de laatste versie van de iPhone. 

Op de markt was het vandaag helaas lou loene. Een storm met een naam betekent: geen kraam. Da's wel heel rot voor die marktlui, net voor de kerst, want zo missen ze, net in de topperiode, vast een flinke bron van inkomsten. Gelukkig liep er wel een stel voor mij dat de opwaaiende kartonnen dozen trotseerde:

"Schat, we moeten nog twee doosjes oesters hebben en dan die tonijn voor de tartaar!" Ze riepen het voor zich uit, slepende met een tas vol spullen, terwijl zelfs de reigers het voor gezien hielden. 

Ik moet bekennen geen idee te hebben van de echte armoe, waar men in een kleine kamer met dassen om en sloffen aan tegen de kou vecht en de kleine douche niet kan gebruiken, omdat de badkamer volledig beschimmeld is. Ik lees ook dat de voedselbanken steeds meer klanten krijgen en de supermarkten, door hun antiverspillingbeleid steeds minder voedsel kunnen doneren. 

Ha ha ha, ho ho ho, doet de Kerstman en stuurt weer een slede op weg met Gucci parfum en een op afstand bestuurbare baardentrimmer. 

Misschien is de link niet helemaal helder, maar ik liep vervolgens door de supermarkt (daarmee bewijs ik de midddenstand geen dienst, toegegeven) en pakte voor een garnalencurry een pakje bimi. Dat leek me lekker. Toen liep ik verder en zag ik de stapels broocoli, met keuze tussen al dan niet bio; en ik keek naar de prijs. Die bimi bleek bijna twee keer zo duur als de broccoli. Ik keek op herkomst, beide uit Nederland. Ik ging voor de dikke stronk (gewone broccoli) en thuis zocht ik het even op.

Bimi is een kruising tussen 'onze' broccoli en kailan, 'Chineese broccoli'. Aan die laatste zit vrij veel blad, maar dat heeft de bimi in de winkel niet. 'Milder dan broccoli en asperge-achtig qua smaak', wordt er wel als omschrijving gebruikt, maar wie heeft dit bedacht?

"Ho, ho ho," schuddebuikt de Kerstman. "Wij als 1% rijksten (en van mij is er maar één) van de wereld moeten natuurlijk ook onze sleden laten rijden en onze cadeaus kunnen in- en verkopen. En weet je wel hoe we hier bijna tegen de Noordpool (nog steeds) moeten stoken, en wat de huurprijs van onze faciliteit is en dan onze aandeelhouders en de bonussen?  Een beetje goed geloof en extra in de buidel tasten, daar wordt zo'n land, dat de grenzen voor mij als buitenlander maar al te graag openstelt, toch nooit slechter van?"