Overmorgen vieren we een beetje 'agains all odds' de verjaardag van Di, die in mensenjaren 91 wordt. Het is inmiddels traditie dit te vieren met de hele oppascentrale en oudeigenaren, onder het genot van een vers geroosterd speenvarkentje. Vorige jaren bracht ik daarvoor een zelf samengestelde zak met 'porchetta'kruiden naar de slager, die dat in een op gewicht besteld varkentje bond en vervolgens vakkundig roosterde - met daarnaast in de slagersoven de vorige keer overigens een Filippijnse versie, met een hele bos citroengras in de buik.De slager vond het geen bezwaar dit voor ons te regelen, want de winkel ging er heerlijk van ruiken.
Dit keer hebben we echter besloten zelf een rollade te maken. Daarvoor bestelde ik, bij dezelfde slagerij, een half speenvarkenmiddel. De slager toonde me de hele buik en liet me kiezen, ik nam het vetste deel, richting hals. Hij beende het voor me uit, rib voor rib. Ik had er zelf 'duzend keer' langer over gedaan. Uiteindelijk sleepte ik een stuk van 8,7 kilo over straat. Di had de hele weg haar neus in de tas.
Thuis maakten we in de keukenmachine een kruidenmengsel van tijm, rozemarijn, salie, selderij en een beetje peterselie en baslilicum, venkelzaad (veel), knoflook (ook veel), grof zout (10 gram per kilo), peper, wat citroenschil en een scheut olijfolie. Ik sneed een deel van het zwoerd los om het opbinden te vergemakkelijken en uiteindelijk legden we nog wat repen varkenslever met zout in het midden -superieure kwaliteit, liet Di ons al likkebaardend weten. Het opbinden was nog een heel gedoe, want het touw bleek gaar en niet bestand tegen ons geweld. Of klopt mijn versie van de slagersknoop niet?
Nu ligt Di zich te wassen en het varkentje ligt te marineren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten