Hieronder een stukje dat 'achter het fornuis is gevallen', dus niet uit de herfst, maar uit het voorjaar komt; maar dat mag de pret niet drukken.
Wat dat laatste betreft kochten we recent een verse worst bij de delicatessenjuwilier in Amsterdam. Hij (de worst) moest nog even hangen zeiden, ze, want hij was echt heel vers. Hij kostte goud, dus dat deden we braaf, tot 'ie een mooi strak huidje had en we 'm eetrijp beschouwden. Hij bleek bremzout, waarschijnlijk omdat ze een vulling voor saucisse (verse worst) hadden gebruikt voor de saucisson (gedroogde worst); een fout waarvoor je in Frankrijk achter de tralies zou belanden.
In deze tijd van het jaar hebben we 'down under' nog nauwelijks tomaten ("Mais non madame, ce n'est pas la saison") dus verheug ik me in Mokum op de verschillende varianten: tros, pruim, tiny tom enzovoort. Maar dat er wordt beweerd dat de 'Wasserbombe' niet meer bestaat, vind ik een sprookje. Al is het huidje nog zo mooi rood of geel of roodgestreept, er zit kraak noch smaak aan.
Ondertussen lees ik zorgwekkende berichten over bloemkolen voor 8 euro per stuk. Dat maakt Ria Valk met haar 'bietjes op mijn tietjes' tot een wel heel decadente dame.
Er is veel te doen over de uitstoot van de koeienvla. We moeten allemaal op de vegetarische en beter nog de vegan toer. Maar waarom staat er op een bakje kippenkluifjes geen label 'carnivoor', terwijl op de tofu wel een 'vegan' etiket wordt geplakt? Zijn de carnivoren zo slim of....?
We zijn allemaal zo gewend aan de beschikbaarheid van allerlei voedingsmiddelen op elk moment van het jaar en de dag, dat we voorbijgaan aan de misstanden die ook in de groente-industrie bijdragen aan het probleem. De kassen voor de tomaten moeten op temperatuur worden gehouden, verlicht, er moet kunstmest bij, de bestuiving moet geregeld, de oogst, opslag en distributie. Het merendeel gaat nog steeds in plastic bakjes of zelfs emmertje om de goegemeente aan het gezond snacken te krijgen. En dan blijkt het net zo'n deceptie als het zongebruinde gezicht van Trump.
De boeren in Spanje telen zich een slag in het rond om ons van peterselie, andijvie, bloemkolen (ja echt), mandarijen enzovoorts te voorzien. Ze moeten sproeien in verband met de droogte en dat wordt steeds lastiger, omdat het grondwaterpeil daalt (mede door dat sproeien natuurlijk). En dan volgt na een flinke bui plots een supergroei en -oogst die vervolgens wordt doorgedraaid, omdat anders de prijs onder de norm zakt.
Ondertussen weten we allemaal wat de gevolgen zijn van de goedkope chips, pizza's en honeycrisps. En als de mensen die elk dubbeltje moeten omdraaien dan eens zo'n emmertje snacktomaten aanschaffen, krijgen ze een klap (= waterbommetje) in hun gezicht.
Een simpele oplossing voor al deze 'clichéproblematiek' lijkt mij het creatief omgaan met wat ons op een gegeven moment door de bodem en de weersomstandigheden geboden wordt. Als er geen bloemkolen op onze eigen volle grond willen groeien, dan eten we ze dus even niet en gaan we ons verheugen. Die witte asperges zijn toch ook het lekkerste als je ernaar hebt uitgekeken en ze in Limburg of Barbant gestoken zijn? Of is dat sentimenteel gezever van een emigrant die door haar luxe positie zo hoog van de toren kan blazen en die geen voedselproducent is? Het zou zomaar kunnen.
Nog één uitsmijter dan; als ik toch aan het zeuren ben: hebben we nu zo langzamerhand met z'n allen niet door dat we volgens de aandeelhouders meer in onze superkar gooien als we eerst langs de gezonde groete- en fruitafdeling zijn gestiefeld, terwijl dit er nou juist voor zorgt dat al die vitaminenbommen vervolgens door het waspoeder en de yohurtpakken worden geplet?
Een tip: begin aan het eind van je super en loop 'achterstevoren', zo kom je in de meeste gevallen ook nog uit bij de rustigste kassa uit.
P.s.: de foto is van een groentenkraam in ons dorp, midzomer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten