Hosanna Rosanne

Mijn moeder kan uren achter de piano zitten oefenen op dat ene klassieke muziekstuk. Mijn vader heeft nog steeds een heel arsenaal aan gereedschap en is van het willem-die-het-fikst soort. Ze zouden ook een plaat op kunnen zetten of een klusjesman in kunnen huren. Ik zou ook een kant-en-klaarmaaltijd in de magnetron kunnen schuiven, net als hype-of the-month Rosanne Hertzberger dat doet. Maar ik kan me, samen met mijn wederhelft, ook eerst buigen over een idee (laten we zeggen: ravioli gevuld met kwartelei en ganzenlever), de ingrediënten verzamelen (we vonden heerlijke foie d'Empordá), de keuken versieren met pastarepen, ingekookte pannenbodems en restjes eierschaal en vervolgens met een goed glas wijn en een diepe zucht vol voldoening aan tafel gaan.
Maar wacht even, het gaat Rosanne, rap van tong, slim en moderne multitasker (ze is immers: columnist, schrijfster, microbiologe en moeder) helemaal niet specifiek om die E-nummers uit haar nieuwe boektitel. Haar insteek is de volgende: doe niet zo bio, doe niet zo moeilijk, verspil geen kostbare tijd, maar eet zonder zorgen uit pak, zak en magnetron. Het is allemaal grondig getest en verantwoord (en bij samenstelling zorgvuldig tot eenheidsworst  - oeps koshere kipburger - gekneed, dus ook qua smaak heel veilig).
Ter verduidelijking: waar in de hele discussie over het debuut niet op in wordt gegaan, is de essentie die ik destileer uit een recente column van de columniste/schrijfster/microbiologe/moeder over handvaardigheid op scholen. Rosanne vindt dat nutteloze tijdverspilling en zet haar pasgeboren zoon liever achter een iPad dan een doos met blokken. Programmeren moet hij leren en geen tijd verdoen met creatieve spelletjes die hem vertrouwd maken met voelen, kijken, scheppen en proeven (wedden dat 'ie de blokken in z'n mond duwt; ajakkes).
Rosanne houdt gewoon niet van handwerk, dus ook niet van koken en ik denk ook niet van lekker eten. Dat zal bij haar biovriendinnen die seizoensgebonden en productgericht kokerellen en 'zondigen' niet goed vallen, dus gebruikt ze de E-nummers kapstok om haar plaats te bevechten. Dat het daarbij gaat om een lijst zo divers en lang als het menu van de afhaalchinees, laat ik hier even buiten beschouwing.
Ik hoop ondertussen dat kindlief toch ook de mogelijkheid krijgt om zelf een viariant op de knijpkat in elkaar te knutselen, zodat hij, mocht dat ooit nodig zijn, zijn eigen stroom kan opwekken voor computer, mobiel, iPad en wat al niet in de toekomst het technolicht zal zien.