"Roden is geen restaurantkok en Stein is vooral visueel", zo typeerden ze bij de boekwinkel het verschil tussen de nieuwe kookboeken met Spaanse gerechten van Rick Stein en Claudia Roden. Ik bladerde ze beide door en kocht uiteindelijk het boek van Rick Stein. Dat kwam niet alleen door een aflevering van zijn serie hierover die ik gisterenavond zag, maar ook door de foto die ik bij openslaan meteen aantrof, van vers gebakken pimientos de Padròn, die lekkere groene paprikaatjes, met altijd een hete ertussen. Om me te verdedigen (tegenover wie eigenlijk?) dat ik het duidelijk doorwrochte werk van Roden niet heb gekozen, maar voor de plaatjes viel, bedacht ik me nog dat ik uit kookboeken eigenlijk nooit echt de receptuur volg, maar veel meer ga voor het idee en dat is meestal vooral visueel en wordt bepaald door de ingrediënten. Misschien doet dat afbreuk aan het beste boek, de samensteller of weet ik veel wie, maar het zij zo. In ieder geval verklaart het ook wel weer waarom ik zo'n slechte patissier ben; ik ben meer van het een-beetje-van-dit..., dan 0,3 ml glucosesiroop, verwarmen tot 60 graden Réaumur, Kelvin of Pascal (onzin die laatste twee, ik weet 't, maar het klinkt zo leuk).
Nu ben ik er eens voor gaan zitten om dit nieuwe pareltje van Stein zorgvuldig door te nemen en tot nog toe stelt het niet teleur. Als hij het heeft over 'simple but completely satisfying flavours' dan snap ik dat helemaal. Bovendien brengen zijn verhalen eigen herinneringen naar boven, zoals die keer dat ik samen met een stel bemanningsleden van de Eendracht in Cadiz ging eten bij een klein restaurantje, ergens op een hoek van de straat. De eigenaar keek ons de zaak uit, al op het moment dat we binnen liepen. Hij werd helemaal nors toen we ham bestelden, waarvoor hij op een gammel keukentrapje moest klimmen om die van een haak in het plafond te plukken. Maar toen we de vis bestelden en met handen en voeten probeerden te vragen welke soort dat was, wees hij die trots aan op een kromgetrokken poster opgeplakt aan de achterwand van het groezelige zaakje en plots verscheen er een brede grijns op het gezicht. Trots was hij, dat 'ie die vis voor ons kon klaarmaken. Niets was hem meer teveel en een blijvende herinnering was geboren.
Ik ga nog even verder lezen.
Sinds onze vakantie lag er nog een stuk saucisson (gedroogde worst) in de koelkast. Ik had de zelfgemaakte gazpacho niet helemaal op, er stond een aangebroken pot gegrilde paprika's en er was nog 'nieuwe' kaas van de AH (van koe, schaap en geit!). Van een kookcursus waren er nog olijven, hete pepertjes en ansjovisjes op olie. Dus toen we besloten pizza te eten, hoefde ik eigenlijk de deur niet uit.
