Nog geen 24 uur thuis, maar het is natuurlijk al weer heel vertrouwd. Ik slinger nu nog licht, maar moest vanmorgen bij het opstaan echt steun zoeken bij een muurtje. Dat komt door de enorme deining die we eigenlijk op de hele overtocht hebben gehad. Er kwamen ons hele muren water achterop. Het was zittend aankleden, een wel-klevend-niet-klevend douchegordijn op je bast en 'tegen de klippen op' koken. De beenspieren zijn dus weer extra getraind. Helaas brandde ik mijn hand aan een broodblik. Dat is in dit geval niet alleen het risico van het vak, maar ook van de golfslag en het Parbootje (bier uit Paramaribo) gedronken voor einde werktijd.
We hebben maar weinig dolfijnen mogen aanschouwen en helaas helemaal geen walvissen, al zouden die in hele groepen rond de Azoren zwemmen; een glimp werd ons niet gegund. Alle tijd dus voor het bakken van vers brood, het maken van bavarois met stukjes geconfijte mango en papaja, soesjes gedoopt in gesmolten chocolade, botermalse gebakken tournedos, visfiletjes in dragon en witte wijnsaus en nog wat heerlijkheden. Ondanks de omstandigheden hebben we de buikjes naar volle tevredenheid kunnen vullen en dat geeft heel veel voldoening.
De foto is van een andere reis, geeft een leuk beeld, maar klopt niet, want al even na St Maarten scheurde, door de harde wind en zon en zout, de bezaan (dat achterste zeil), dus dat konden we niet meer gebruiken.
Heb nog geprobeerd mijn zelf gedroogde moeder (van het zuurdesem) aan boord op te kweken, maar ik gebruikte meel dat voor de broodmachine was, dus allerlei toevoegingen had. Het bleef dus helaas bij een zuurpruimpje. Maar... mijn eerste broodje staat in de oven te bruinen. Ik ruik 'm al: de geur van welkom thuis.
Deze griet eet vanavond griet. En wat zijn ze mooi! Nu, tussen maart en mei, is het de tijd om ze te eten. Ik kocht ze wel heel goedkoop. Als dat maar verantwoord is, op de dag dat de vangst op de blauwvintonijn potdomme weer niet aan banden werd gelegd.
