Gisteren kregen we hier een lading Nederlandse post, altijd leuk, zeker als er de nodige culinaire tijdschriften bij zitten. Dit keer was er een nieuwe Elle eten. Normaal gesproken laat ik dat soort 'cadeautjes' altijd even liggen, als zuurtjes waar je niet op wil kauwen, maar die je langzaam op wil zuigen (waarbij je een gerafeld verhemelte op de koop toe neemt). Nu voelde ik de bui al hangen, want een tijdje geleden heb ik mijn abonnement opgezegd, omdat ik, na de overname van Quote door megamonster Hachette Filipacchi de vormgeving achteruit vond hollen. Ik bewaarde deze Elle eten dus niet, maar ging er meteen voor zitten. En ik maakte me er boos over dat ik me toch weer teleur liet stellen.
Lees hier enkele 'quotes' of Hachette Filipacchi's (of ga lekker wat anders doen, 'k moet het even kwijt).
Het redactioneel begint met de prietpraat dat er op de redactie 'altijd wel een grapjas [is] die het nodig vindt om croissantjes [...] mee te brengen'. De wijn, bij de omschrijvingen daarvan smaakt 'lekker vief en knapperig 'crisp'' of 'lichte vonkeltjes lachen je vanuit het glas vriendelijk toe'.
Bij een interview met een fotograaf over een nieuwe uitgave wordt de brandende vraag gesteld: 'wat kost het boek?' en twee cateraars, gevraagd naar hun leukste feest, antwoorden heel informatief:'...een kinderfeest in Weesp, waarbij de kindjes netjes kwamen bedanken na afloop'.
Bij de boekenbespreking volgt nog meer prikkelende (of licht vonkelende?) informatie, want: 'Wist je al dat cranberry's gewoon op Terschelling groeien? Na lezing [...] wil je dat -en nog veel meer- wel van de daken schreeuwen.'
En dan de recensie van 'La Colino' in Emmen, waar heel Drenthe op af komt.'Niet toevallig als je weet dat dit vrij vertaald 'het vergiet' betekent.' Ik spring meteen in de auto.
De redactie zat waarschijnlijk ook aan de bosbessenthee met chocolademuffin toe deze tip van een nieuw cafetaria in Amsterdam voorbij kwam: 'Ze zijn trots op hun patatten, op woensdag 3 halen 2 betalen?'
Er staat een mooie foto reportage met gerechten in het midden, maar verder zijn die gerechten zo onavontuurlijk dat hun omschrijving ook meteen het recept had kunnen zijn: terrine van zachte geitenkaas en verse vijgen, Ierse porterkaas met huisgemaakte bramencompote op boeren volkoren, knolseledrijpuree met mosterd. Geen twist, geen uitdaging, geen meteen-naar-de-winkel-en klaarmaken-dat-super-gerecht ervaring. Het 'kastanjesoepshotje' blijkt een gewone (welliswaar koude) champignonsoep en hé verderop nog een champignonsoep, vrijwel dezelfde bereiding, maar nu met een twist, want met een toefje kaviaar (en warm). Het wijnijs en de ijscake worden verdikkeme van kant en klaar ijs gemaakt en de plaattaart ziet er zo zielig uit, dat je meteen een inzamelingsactie wil beginnen.
En zo kan ik nog wel even doorgaan.
Het geheel wekt de indruk dat het blad gemaakt wordt door een stel giebelende grietjes die niet meer bijkomen als er een druppel bananensmoothie op iemands wang blijft plakken.
Waarom gaat me dit nou zo aan het hart? Het idee dat we hier onze informatie uit moeten halen vind ik stuitend. Wek nieuwsgierigheid, prikkel onze avontuurzin en dan niet door bij een stukje over oesters te vermelden: 'Experimenteren mag', maar neem ons serieus en leer ons ECHT iets.
Hou op met zo'n flutblaadje, ga lollies verkopen, of zuurtjes!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten