als je 45 wordt

Als ik 45 word, dan word ik wakker met de zon in m'n gezicht en een kopje dampende espresso. Dan ben ik de avond ervoor gefêteerd op een vriendenmaal en heb ik nog een mooi kunstwerk mogen uitzoeken ook. Dan pak ik wat in, ontdooi ik een vriesvakje en maak ik wat schoon.
As ik 45 word, dan krijg ik sms'jes en mailtjes ter felicitatie, omdat m'n telefoon hier een waardeloze ontvangst heeft.
Als ik 45 word, dan eet ik met mijn lief lekkere arroz caldo met langoustines, terwijl jonge monsieur Pous nog wel beweerde dat er geen langoustines meer waren. En dan drinken we daar een droge witte wijn bij die nog geen 50 deuren verderop is gebotteld.
Als ik 45 word zit ik vol met plannen voor een nieuwe kunsttijdschrift, een bijzonder kookboekje, een nieuwe website, een 3-kilo-lichter-vermageringsplan en GEEN facelift.
Als ik 45 word ben ik blij dat al mijn vrienden en vriendinnen en naasten ook ouder worden, dus dat we gelijk op gaan.
Als ik 45 word heb ik zin om al die vrienden en vriendinnen en naasten weer te zien en tegen de borst te drukken. En kijk ik terug op een jaar vol bijzondere ervaringen en heel veel mooie herinneringen.
Als ik 45 word ben ik blij dat ik leef, heel gelukkig en heel dankbaar.
Amen.

Kerk van het normale koken

De regen kwam hier vandaag met bakken uit de hemel, dus zat er niet veel anders op dan óf lang in bed te liggen óf met de computer op schoot lekker te surfen op het net. Dat laatste gebeurde. Inmiddels is het droog en zit ik vol met informatie. En ik heb me weer eens boos gemaakt. 't Zal de leeftijd wel wezen. Het was de volgende tekst over een kookstudio die 't 'm deed: 'In onze keuken vormt de mooie Rosvalkachel met inductiekookzone de basis. Een combisteamer, blastchiller, vacumeerapparaat, salamander, gekoelde werkbanken en waterbadgrill completeren de keuken.' Het duizelt mij en ik ben niet onder de indruk. Het doet me denken aan een verkooppraatje voor een 'wellness centrum' waarbij je je bij het lezen van alle mogelijkheden heel dom, dor, oud, unhealthy etc. voelt en meteen je hele badkamer op de schop wil gooien. En dan nog dit: 'Kortom een perfecte keukeninrichting voor al uw culinaire wensen'. En dit:'De keuken van Senzo voldoet aan alle eisen van deze tijd. Alle apparatuur die nodig is om een mooi gerecht of een volledig diner te bereiden is aanwezig.'
Mijn culinaire wensen liggen aan de andere kant van het El Bulli spectrum: zien wat je eet, eerlijke gerechten, met eigen pure smaken in plaats van moleculaire manipulatie. Maar voor die wensen heb ik eigenlijk niet meer nodig dan een ruime oven, een paar goede gaspitten en nog wat keukenhulpjes in de vorm van een staafmixer, keukenmachine en dergelijke. Daarom ook geef ik kookcursussen en -vakanties in een 'gewone' keuken, zoals wij allemaal in huis hebben. Ik wil iedereen graag laten zien dat ze geen extra hypotheek hoeven af te sluiten om mooie gerechten op tafel te zetten, voor zichzelf of een hele groep mensen. Als je uitgaat van een goede planning en een goed doordacht menu, dan kun je met heel weinig volstaan.
Laat je niet gek maken en koop een dunschiller in plaats van een blastchiller.

Intense smaken

We hebben Fir op bezoek, dus eten en drinken we lekker. Vandaag lunchten we bij Las Illas in Hostal des Trabucayes, waar de bouwvakkers aan de keukentafel aten, maar voor ons de hele eetzaal werd 'ontsloten'. Gelukkig brandde er een straalkachel, want ik had niet graag gezien dat een vonkje van open vuur de uitbundige kerstdecoratie had ontstoken. Bart en Fir hadden als tussengerecht een forel, prachtig roze en mooi sappig. Lam en eendenborst waren intens van smaak. De kaas stelde niet veel voor.
Gisteren kochten we op de (Marokkaanse) markt op Place Cassanyes in Perpignan een grote (butagas) brander met grillplaat/planxa en later een dikke côte de boeuf om erop te grillen. Bij de bereiding stond de hele keuken blauw, maar de smaak was er niet minder om.
Eergisteren zijn we langs de visafslag in Port Vendres gereden en hebben we tellines, palourdes (prachtig getekend) en 3 violets of zeevijgen meegenomen. Die laatste waren voor Bart en Fir een mysterie. Ik heb er ooit eentje op een fruit de mer in Sète gekregen. We hebben de 'verrotte aardappels' want zo zien ze en van buiten uit, opengesneden en uitgesneden/uitgelepeld. Van binnen zijn violets fel geel. Ze smaken naar "een zee-egel op steroïde" zoals Fir het omschrijft. De jodium, waar ze vol mee zitten, proef je heel duidelijk. Niks mee doen verder, alleen maar van genieten. De smaak is intens en blijft lang hangen. De zee-egels aten we al eerder, eigenlijk is het seizoen nog niet begonnen, ze zijn dus nog aan de kleine kant, maar ik kon niet wachten. Mmmmm!

exit Elle eten

Gisteren kregen we hier een lading Nederlandse post, altijd leuk, zeker als er de nodige culinaire tijdschriften bij zitten. Dit keer was er een nieuwe Elle eten. Normaal gesproken laat ik dat soort 'cadeautjes' altijd even liggen, als zuurtjes waar je niet op wil kauwen, maar die je langzaam op wil zuigen (waarbij je een gerafeld verhemelte op de koop toe neemt). Nu voelde ik de bui al hangen, want een tijdje geleden heb ik mijn abonnement opgezegd, omdat ik, na de overname van Quote door megamonster Hachette Filipacchi de vormgeving achteruit vond hollen. Ik bewaarde deze Elle eten dus niet, maar ging er meteen voor zitten. En ik maakte me er boos over dat ik me toch weer teleur liet stellen.
Lees hier enkele 'quotes' of Hachette Filipacchi's (of ga lekker wat anders doen, 'k moet het even kwijt).
Het redactioneel begint met de prietpraat dat er op de redactie 'altijd wel een grapjas [is] die het nodig vindt om croissantjes [...] mee te brengen'. De wijn, bij de omschrijvingen daarvan smaakt 'lekker vief en knapperig 'crisp'' of 'lichte vonkeltjes lachen je vanuit het glas vriendelijk toe'.
Bij een interview met een fotograaf over een nieuwe uitgave wordt de brandende vraag gesteld: 'wat kost het boek?' en twee cateraars, gevraagd naar hun leukste feest, antwoorden heel informatief:'...een kinderfeest in Weesp, waarbij de kindjes netjes kwamen bedanken na afloop'.
Bij de boekenbespreking volgt nog meer prikkelende (of licht vonkelende?) informatie, want: 'Wist je al dat cranberry's gewoon op Terschelling groeien? Na lezing [...] wil je dat -en nog veel meer- wel van de daken schreeuwen.'
En dan de recensie van 'La Colino' in Emmen, waar heel Drenthe op af komt.'Niet toevallig als je weet dat dit vrij vertaald 'het vergiet' betekent.' Ik spring meteen in de auto.
De redactie zat waarschijnlijk ook aan de bosbessenthee met chocolademuffin toe deze tip van een nieuw cafetaria in Amsterdam voorbij kwam: 'Ze zijn trots op hun patatten, op woensdag 3 halen 2 betalen?'
Er staat een mooie foto reportage met gerechten in het midden, maar verder zijn die gerechten zo onavontuurlijk dat hun omschrijving ook meteen het recept had kunnen zijn: terrine van zachte geitenkaas en verse vijgen, Ierse porterkaas met huisgemaakte bramencompote op boeren volkoren, knolseledrijpuree met mosterd. Geen twist, geen uitdaging, geen meteen-naar-de-winkel-en klaarmaken-dat-super-gerecht ervaring. Het 'kastanjesoepshotje' blijkt een gewone (welliswaar koude) champignonsoep en hé verderop nog een champignonsoep, vrijwel dezelfde bereiding, maar nu met een twist, want met een toefje kaviaar (en warm). Het wijnijs en de ijscake worden verdikkeme van kant en klaar ijs gemaakt en de plaattaart ziet er zo zielig uit, dat je meteen een inzamelingsactie wil beginnen.
En zo kan ik nog wel even doorgaan.
Het geheel wekt de indruk dat het blad gemaakt wordt door een stel giebelende grietjes die niet meer bijkomen als er een druppel bananensmoothie op iemands wang blijft plakken.
Waarom gaat me dit nou zo aan het hart? Het idee dat we hier onze informatie uit moeten halen vind ik stuitend. Wek nieuwsgierigheid, prikkel onze avontuurzin en dan niet door bij een stukje over oesters te vermelden: 'Experimenteren mag', maar neem ons serieus en leer ons ECHT iets.
Hou op met zo'n flutblaadje, ga lollies verkopen, of zuurtjes!

super die supers?

Naast een noodzakelijke verse oester lunch (Leucate, oesterhemel avant la lettre - zie foto) togen we vandaag naar de rand van Perpignan op zoek naar een nieuw paar schoenen. In de zoveelste superstore (geen idee hoe dat op z'n Frans heet), vergaapten we ons aan de merchandise (zo ga je dan praten nie waar). We waren in een sportwinkel, met een gangpad voor de zwemmer/duiker, een gangpad voor de wandelaar/jogger, voor de trimmer/stepper/yoga'er/fitnesser, een gangpad voor de voetballer, rugby'er, fietser, skier/snowboarder etc. en dat alles in een afdeling heren, dames en kinderen. Mind-boggling (om maar bij de brontaal te blijven). En dat was de sportwinkel. In de naaste omgeving zijn er dergelijke winkels voor de klusser, de autoliefhebber, de interieurfreak, de gourmet (ha, een Franse term at last), de dierenliefhebber en ga zo maar door. Mijn vraag is nu of dit de locale kleine detailhandel goed doet of niet. Houden deze perifere giganten de stadskernen 'zuiver', of niet? Ik moet zeggen dat ik ze hier in de centra nog niet heb kunnen ontdekken: de leenbakkers, blokkers, etossen, h&m's, bruna's en pizza de hutten. In elke plaats vind je wel een petit casino, niet voor de gokker, maar voor de kleine trekker, nee niet de randoneur, maar de gourmet.Het zijn kleine (keten)supermarkten, zoals ook hier in Collioure. Heel duur, relatief, maar wel 'ingebed' in het lokale leven. Ik groet het beherend echtpaar hier altijd vriendelijk (en dat een aantal keren op een dag, ze zitten nou eenmaal centraal in 't dorp). Ik heb ooit 's gelezen dat ze in Nederland de bouw van shoppingmalls aan de rand van de stadscentra willen gaan toelaten (het is heel lang verboden geweest). Ik kan me voorstellen dat dit geen slechte zaak is, voor beide zaken: groot en klein. Maar wie ben ik?

Klatergoud

Het heeft vandaag zowaar vrijwel de hele dag geregend. Ellendig eigenlijk, maar dat is alles bij elkaar de tweede dag in de drie maanden dat we hier zijn en gisteren zaten we nog tot 'ie onder ging in de zon op een muurtje een boekje te lezen. En de trui moest uit, zo warm was het.
De putten draaien overuren, er is geen hond op straat. Het is allemaal vast ergens goed voor en voor morgen wordt er weer volop zon voorspeld.
Wat ga ik het hier missen!

Room with a view

Het is zover.
We hebben er lang op moeten wachten en de kegels en bollen die hier al meer dan een maand hingen zijn om onverklaarbare reden ook weer verwijderd, maar....de rest van de kerstverlichting brandt!
De pegels in de bomen vloeken qua uitstraling een beetje met de wanddecoratie, maar ala.
Het geheel is zo 'imposant' dat wij de inpandige kerstboom (een zielig stukje nepgroen) maar weer naar de kast hebben verbannen.
De opening van de kerstmarkt hebben we vandaag gemist, omdat we de grens overstaken, naar Dali territorium, maar morgen gaan we de kameel aaien, de honden zien rennen en de ganzen horen snateren. En als het goed is, loopt er ook nog iemand met een accordeon Franse (kerst)deuntjes te spelen, vloeit er lekkere warme wijn en is er natuurlijk een berg nutteloze kerstrommel te koop. Nou ja, stiekem hoop ik natuurlijk op een heleboel leuks. Geld moet rollen! Lang leve Noël.