Het gaat om nieuwe ontwikkelingen en dat wil natuurlijk zeggen AI, want, zo staat er: 'Klanten vinden het steeds lastiger om iets op tafel te zetten. En niemand heeft meer tijd.'
Dus: vraag het 'Steijn' de 'humanoid'.
Steijn weet straks ook raad met de boodschappen die je hebt gekocht, maar nog niet hebt gebruikt.
Lucia, net thuis van een uitputtende dag die eindigde in een lange file - gelukkig kon ze luisteren naar een speciaal voor haar samengestelde playlist op Spotify - pakt haar telefoon.
"Dag Steijn."
"Dag Lucia, wat kan ik voor je doen?"
"Wat heerlijk om je stem te horen, Steijn. Zo vertrouwd. Ik sta voor mijn koelkast,"(Lucia maakt een foto), "eieren, tomaten en een stukje feta. Ik moet zo sporten, dus heb maar 10 minuutjes. Help!"
Het is even stil.
"Dag Lucia, ik stel voor dat je een omelet maakt met stukjes feta en tomaat. Smakelijk eten en een fijne avond."
Lucia is verrukt, al mislukt het idee. Steijn heeft er niet bij gezegd dat ze boter of olie in de pan moet doen en zelf was ze daar niet opgekomen. Bovendien heeft ze geen enkele vetstof in huis; stel je voor!
Vanmorgen liep ik door de buurt en het viel me op hoeveel borden ik tegenkwam. 'Losloopgebied', 'verboden voor onbevoegden', 'pas op werkverkeer', 'kraamkamer voor wilde bijen'. Ondertussen liep ik met de hond aan de lijn, stak ik een bouwplaats over, keek ik naar een berg zand en bedacht ik me wat ik eens zou koken met het restje witte kool en de aardappelpuree van gisteren. Omdat ik nooit een koptelefoon draag, kletste ik met medewandelaars, hoorde ik allerlei vogels fluiten (fazant, scholekster, tjiftjaf, gierzwaluw, ekster, meeuw), het ruisen van de boombladeren, enzovoort. Voldaan en vol ideeën kwam ik thuis. Veel stappen gemaakt, dus de sportschool overbodig, bijgepraat en met een idee wat ik ga koken vanavond. Daar had ik geen enkel (waarschuwings)bord voor nodig.
Gisteren was ik bij een meneer in de buurt die hulp had gezocht voor het onkruid wieden in zijn kleine achtertuin die was verwaarloosd nadat hij lang in het ziekenhuis had gelegen. In het uurtje dat ik gras uit de grond trok, hoorde ik over zijn vlucht - 13 jaar oud - uit het ouderlijk huis in verband met een vader met jeneverkegel en losse handjes, zijn werk als reclametekenaar bij Cloeck en Moedigh (wie hoort nu niet dat klossende paard?), zijn vorig jaar overleden vrouw, en zijn darmkanker; en ik bewonderde zijn bijna voltooide puzzel - niet meer dan 1000 stukjes, want de eettafel is klein.
Ik belde met Steijn.
"Hallo Steijn."
"Hallo Catrien, wat kan ik voor je doen?"
"Steijn, ik heb in de koelkast van meneer Josse gekeken en er ligt alleen eenzaamheid."
Het is even stil.
"Hallo Catrien, wat kan ik voor je doen?"
"Steijn, hier woont een eenzaam mens!"
Het is even stil.
"Ik begrijp het niet Catrien, wat kan ik voor je doen?"
Ik druk Steijn weg.
"Get a life," mompel ik korzelig.
En zo is het maar net.
