Ik mag als blanke vrouw geen couscous bereiden en een Marokkaanse moet geen zatar op haring sprenkelen. De allochtoon heeft het daarbij in Nederland nog moeilijker dan de autochtoon, want, nou ja, daar weten we zo langzamerhand alles wel van.
Het gekke is alleen dat ik vaak naar het programma Binnenstebuiten kijk en laten daar nou diverse koks in voorkomen waaronder Nadia Zerouali, Sharon de Miranda en Alain Caron. Allen zijn Nederlands, denk ik - al associeer ik Nadia met Marokko, Sharon met Suriname en Alain met Frankrijk - en koken allemaal, laten we zeggen 'wereldgerechten'. Wat daarnaast nog als TV-kok de revue passeert is vooral jong, blond, vrouwelijk en fotogeniek (lees: woest aantrekkelijk), maar niet per se bedreven achter de kachel.
De uit zijn sloof knappende Wil Demandt en de charmante Cees Holtkamp, in mijn ogen de huidige echte Nederlandse kookvideokanonnen, komen niet bij de gemiddelde Nederlander in de huiskamer. Misschien heeft dat ook met hun eigen keuzes te maken en willen ze niet op de buis.
Maar goed, ik krijg bij dit alles toch een beetje een bittere smaak in mijn mond, omdat het er tegenwoordig zo dit bovenop ligt.
In dezelfde krant als dit artikel over wie zich wel en wie niet mag wagen aan een Thaise curry, staat ook een stuk van een Indonesische schrijver over Ruttes excusses voor de misstanden in het koloniale verleden van Nederland. De schrijver vindt dat dit niet aan Rutte is en dat deze niet oprecht genoeg is geweest, vooral niet, omdat hij er zelf nog te jong voor was toen al het kwade plaatsvond (de schrijver was overigens ook nog maar een kleine jongen in de periode waarover hij het heeft).
Stel: ik maak een appeltaart, naar familierecept. Hij was altijd heerlijk en werd door veel mensen gewaardeerd, maar terwijl ik 'm bakte voor een belangrijke gelegenheid, brandde hij aan, want de standen op de nieuwe oven bleken heel anders dan ik gewend was. Ik werd verguisd, moest door het stof, en nog jaren later werd er gezegd dat ook die baksels van mijn grootmoeder en diens voorouders maar niks waren.
Dat laatste werd beweerd door mensen die nog nooit een puntje van mijn oma's taart op hun tong hadden gehad. En toen ze hoorden dat het ook nog een een tarte tatin betrof, een Fránse klassieker, kon ik maar beter onder een brug gaan slapen. Fout, fout, fout.
En dat terwijl er in vele jaren, vele honderden mensen van genoten hadden.
De hetse ging zo ver dat die Franse taart overal in de ban werd gedaan, tot en met de kant-en-klaarpakken in de supermarkt aan toe. Er stonden zelfs mensen met spandoeken buiten met: Tering Taart Tatin. Dat die 'tering' ook weer een heel groep in het verkeerde keelgat schoot, was op sociale media niet te lezen.
'Let it be', zou ik hardop willen inzetten! Las een contemplatief momentje in, terwijl je een eitje kookt, en bedenk dat we allemaal fouten maken, dat er overal ter wereld misstanden zijn begaan en nog begaan worden. Dat een volk niet per se achter z'n leider staat, dat blauw geel ook een beetje zwart wit kan zijn en dat de tarte tatin van mijn oma met kop en schouders uitstak boven de griesmeelpudding van mijn opa (die overigens een hekel had aan 'roze koeken', maar dat is weer een ander ding natuurlijk).
Hoe is het eigenlijk bij de fotostudio in Volendam? Trekken daar Chinezen nog klompen aan? Of krijgen ze een speculaasje bij de thee, zonder specerijen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten