De oogst

Het feit dat Fransen altijd gezellig kleppen tijdens het wandelen, vind ik een groot voordeel, omdat ze me op deze manier altijd voor hun komst waarschuwen. Ik heb er geen probleem mee dat ze los lopen, maar de hond wel. Die moet bij naderend verkeer, in welke vorm ook, altijd snel aan de lijn, anders gaat ze er vandoor of komt ze even proeven. Dus toen ik om de hoek van het bergpad gezellig gekeuvel hoorde, haalde ik snel de riem tevoorschijn. Maar er verscheen geen gezelschap. Dat bleek zich in een boomgaard verderop te bevinden. Toen ik dichterbij kwam hoorde ik ook de radio: Franse rap natuurlijk; 'what else'? Het was een gezellig boel, maar ook een serieuse bedoening, want er werden olijven geoogst. Onder een boom spreidden ze grote nylon lakens uit die ze zorgvuldig rond de stam sloegen en aan elkaar vasthaakten. Daarna begonnen ze de boom te kammen, met felgele harkjes. Natuurlijk moet dit voorzichtig gebeuren, want er mag niet teveel blad meekomen. Niet alleen omdat je geen harde stukjes in je blikje wil - naast die pit dan -, maar ook omdat dat blad, áán de boom, bij een zachte bries zo mooi zijn zilverkeurige kant kan tonen.
De olijven kletterden als een felle herfstregen op het zeil, bol en glanzend en van donkergroen tot paarszwart. Daarna werden de lakens bij elkaar getrokken en schudden de plukkers de rollende waar in kleine kratjes.
Dat zouden ze bij ons ook eens moeten doen, dacht ik nog, want de buren hebben een olijfboom in de tuin en de zwartste, dus rijpste vruchten vallen er vanzelf vanaf, precies op mijn wasgoed. Als ze nu te eten waren, zou ik niet klagen over de hardnekkige zwarte vlekken, maar zover is het nog lang niet. De vruchten moeten nog gewassen, gesorteerd, gekneusd en gepekeld of geperst worden en dat mag allemaal niet teveel tijd in beslag nemen (behalve dat pekelen dan), want olijven oxideren snel - de olie trouwens ook.
Het moment van oogsten neemt ook nauw; de vruchten gaan binnen een paar dagen van onder- naar overrijp en kunnen ook nog eens gemakkelijk ten prooi vallen aan insecten. Die zijn wel tegen te houden, maar ook dat luistert nauw. Je kunt ze verjagen met een vieze lucht, bijvoorbeeld die van urine - ik ken een olijvenboerin die daarvoor vaste klant is bij de camping om de hoek, of de vruchten een jasje geven van verdunde kalk, maar daar groeien ze ook weer heel snel uit. De bomen zijn ook heel bijzonder, ze geven pas op hoge leeftijd vruchten, doen dat alleen als er geen vorst overheen komt en ze kunnen op hele droge grond goed aarden, sterker nog: hun wortels kunnen zo diep rijken dat ze zelfs in de meest dorre gebieden nog wel een waterbronnetje weten te vinden. Zo zouden ze zomaar de Sahara kunnen redden, maar daar willen de wereldleiders niks van weten. Hadden die nou maar olijfolie op hun kop, in plaats van boter.

ai ai AI

Er is een heel artikel aan gewijd (zie theverge.com): de universiteit van Chicago heeft een 'neutraal netwerk' (?) getraind dat overtuigende neprecensies van restaurants kan schrijven. Ze zijn voorgelegd aan een heel aantal mensen dat nep niet van echt kon onderscheiden, al was er een klein verschil: de neppers bevatten een vrij beperkte woordenschat. Maar dat kan ook gezegd worden voor de meeste 'recensenten' die hun ervaringen op Booking.com, Amazon of Tripadvisor plaatsen. Dit is een ontwikkeling waar je kippenvel van kan krijgen - oh wat zou Johannes van Dam gegruweld hebben - , want je kunt er donder op zeggen dat de kunstmatige intelligentie zal worden verfijnd en dat we echt helemaal niets meer van nep zullen kunnen onderscheiden. Er wordt ook gesproken over de gevaren van nepnieuws, omdat het mogelijk is met een heel kort stemfragment een politicus woorden in de mond te leggen.
Nu meen ik nog een dergelijke ontwikkeling te hebben ontdekt, die zich al aardig in ons systeem heeft vastgebeten, ik bedoel de neppe tvkok.
Het is heel slim gedaan, zo is er gekozen voor iemand met een donkere huidskleur, die gezellig Nederlands bept. Ze oogt heel naturel met haar wapperende dreadlocks, dus is wat dat betreft niet van echt te onderscheiden, maar ik heb haar toch ontmaskerd, op twee punten zelfs. Ten eerste maakte ze recent een pastaschotel, waarbij ze de spaghetti al afgekookt had, minstens een kwartier voordat de rest van de ingrediënten was bereid. En ten tweede liet ze deze schotel vergezellen van een 'smoefie', waar een heus persoon toch echt over een smoothie zou hebben gesproken - zo'n eng zoet mixdrankje serveren bij een dergelijke hartige maaltijd bracht me overigens al aan het twijfelen.
Ik ben wel trots op mijn trouvaille en kijk nu extra kritisch naar al die eclectische kokende mannen met baarden, tatoeages en dikke brilmonturen, of ben ik xenofoob. De kritische lezer begrijpt natuurlijk wel hoe ik mij wil profileren met een dergelijke geëxalteerde vocabulaire.
Bijgevoegd een afbeelding van schrijfster dezes, die zich vijftig jaar geleden al roerde (aan een nepfornuis!).