Hoe we Henry II aten

Het moet gezegd: ik heb spijt. Niet alleen heb ik misschien wel een zeer zeldzaam heerschap in de pan gehakt/geprakt, ik had er nog niet bij stilgestaan dat ik daarmee ook onheroepelijk nageslacht heb uitgesloten. De realisatie kwam met een berichtje naar aanleiding van mijn verhaaltje. Het blijkt dat bij een mannetjes octopus de derde arm van rechts (?) ook dienst doet als penis. Als die arm om een of ander reden niet meer kan presteren, dan kan een andere arm voor voortplanting worden gebruikt. Wonderbaarlijk toch? Ik vrees dat wij zo'n bijzondere piemel hebben gegeten, alleen weet ik niet in welke bereiding, want het waren er een aantal!
Van het lijf en de uiteinden van de tentakels, maakte ik een curry met Thaise currypasta (rood).
Eén (geslachts?)deel ging in de paella.
Vervolgens maakte ik pop a la gallega, of pulpo a la gallega, dat is een tapa met in schijfjes gesneden tentakels, die, op een bedje van gekookte aardappel, worden bestrooid met gerookt paprikapoeder en grof zeezout. Dan gaat er olijfolie overheen. Intussen at ik dit nog veel lekkerder dan zelf gemaakt bij een klein restaurant in Llança (Catalonië).
Er gingen reepjes van de tentakels kort roergebakken (geroerbakt krijg ik nog steeds niet uit mijn pen) in een salade met bloedsinaasappel en één met venkel, en we aten een gelei. Als laatste maakte ik taartjes ala tielles, dat zijn een soort empanadas die met inktvis en octopus in een saus met ui en tomaat worden gevuld en een specialiteit uit Sète zijn.
Zo is Henry II niet voor niets gestorven; we hebben veelvuldig en veelzijdig van deze koning genoten   en toch een beetje gedaan alsof hij acht tentakels had.
Hierbij een collage, niet in de volgorde van bereiding/verorbering en ook niet geheel volledig, maar toch een aardige indruk.