Op een semi-professioneel kookblog las ik het gelukkig ook al: het wordt tijd om dat geklets over vergeten groenten maar eens te staken, want ze zijn zo langzamerhand allemaal alweer uit de klei getrokken. In Nederland duurde het even en moesten er vooral in de achtertuinen of mini-groenstroken van hippe restaurants hele nieuwe moestuinen aan te pas komen, maar daar groeien nu fier de pastinaken, oerwortels, zoetgeschorste uilraapjes en oud-Nieberse flapdrollen. Op het restaurantbord vind je van deze planten zowel de wortel als de kiem, het blad en het bloempje, want die jonge chefs kunnen hun geluk niet op en kwijlen over hun nieuwe speeltjes als waren het geen vergeten, maar nog nooit ontdekte rassen.Waarschijnlijk gaat daarom op elk bord ook maar één druppel, één bloem en een centimeter wortel.
En oma schudt haar hoofd, wroet met haar kromme vingers in de aarde en zegt: "Ja jongen, deze aten we in de oorlog als er verder niks meer te krijgen was."
Oei, dat gaat misschien wat ver, want ik was zelf ook maar al te blij met mijn vondst afgelopen week. Deze boontjes smeekten erom gegeten te worden als de paradijselijke appel. Zo mooi diep aubergine van kleur en schijnbaar licht bedauwd, zo prefect in hun verschijning en zo 'oer' (?) Daar konden de gewone groene natuurlijk niet aan tippen. Maar ik kan alle chefs alvast geruststellen: deze variant hoeft niet op de laatste vierkante centimeter naast de spoelkeuken te worden uitgezaaid, want de klant zal er geen stuiver extra voor willen betalen; de boontjes worden bij koken of stomen namelijk gewoon weer groen.
1 opmerking:
Deze bonen heb ik hier raw gegeten in een salade en dan blijven ze gewoon paars, was behoorlijk goed kanen.
Een reactie posten