Deze oorwurm tijdens de hondenwandeling vanmorgen, maakte ik onbewust af met: 'maar in de kleur van mijn vlag,' in plaats van 'mijn hart'. Het komt waarschijnlijk door alle regenboogvlaggen die hier veelvuldig uit de ramen steken - het was afgelopen week Gay Pride.
Een andere reden voor het deuntje kan komen door een recente column in De Volkskrant.
Onder de titel 'biologica' schrijft wetenschapsredacteur Jean-Pierre Geelen over biodiversiteit en natuur, maar hij is ook thuis in kunst, media, cultuur, poëzie en hardlopen. Als samensteller van een muziekprogramma heeft hij ook nog eens verstand van rock, ballads, jazz, flamenco en andere exotische wereldmuziek. U begrijpt: Jean-Pierre is een veelzijdig man.
Toch is zijn laatste column niet zo genuanceerd. Hij neemt daarin wildplukker en 'verwilderaar' Daan Timmers op de hak, die vrij veel in het nieuws is met haar queeste naar een volkomen 'wild' menu. Al drie maanden probeert deze dame, met een bos haar die je absoluut verwilderd mag noemen, zich in Amsterdam te voeden uit de natuur. Ze heeft zich hiervoor al enige tijd in de materie verdiept en als jager-verzamelaar in afgelegen gebieden doorgebracht.
Over Daans avonturen in Amsterdam stond een stukje in de krant en daar reageert Jean-Pierre weer op. Het komt erop neer dat wat Timmers doet (aangereden beesten van de weg en bessen uit het park plukken) illegaal is en vooral niet gepropageerd dient te worden. Dat we allemaal elke dag zomaar aan al het eetbaars voorbij lopen, vindt de geciviliseerde Geelen maar goed ook, want: 'Zodra 18 miljoen oermensen aan het plukken en rapen slaan, is de natuur snel kaduuk.'
Daarnaast waarschuwt de wetenschapper voor ongezonde toestanden: uitlaatgassen die op een kadaver zijn neergedaald, pfas in regenwormen en een wilde gans met een vogelgriepje.
Ik geef toe dat mevrouw Timmers wel erg ver gaat, maar zij ziet het zelf ook vooral als een experiment en een roeping, naast een 'daad van verzet tegen de geasfalteerde wereld' - wat haar wel weer wat te eten oplevert. Maar ik snap het principe. Door verschraling van onze natuur (of wat nog voor natuur mag doorgaan) rukken de rivierkreeften, de nijlganzen en de Japanse oesters op. En ik struikel op elke wandeling over de bramen, vlierbessen en het duizendblad. Van dat laatste heb ik zelf nog gekookt als spinazie, maar vlierbloesemsiroop en bramenjam toch echt wel. In de herfst lopen hier mensen door het park die eikels rapen waar ze koffie van maken. Het idee dat dat illegaal is, is absurd als je je bedenkt dat de jonge spruiten in het voorjaar door parkbeheer moeten worden weggemaaid.
Het komt er wat mij betreft op neer dat het me zo verbaast dat die veelzijdige journalist in dit stuk zo zwart wit redeneert en kinderachtig schrijft over 'enge ziekten' en een 'onhygiënische concept'. Denkt hij nou echt dat Daan met haar praktijken heel Holland aan de brandnetelsoep krijgt?
Toevallig zei een kennis van mij van de week dat ze heeft gezien wat voor beestjes er op een braam krioelen, dus die plukt ze echt nóóit meer - da's dan alvast 18 miljoen min één.
p.s.: de foto is van uitlekkende kornoeljevruchtjes die ik in een pekelbad heb staan om zelf als olijven te 'prepareren'. De meeste zijn daar nu te rijp voor, die zijn nu lekker voor in de chutney of de jam of rauw in de sla; of om over uit te glijden als ze niet worden geraapt.
