Delicatessen

We waren jong en onbezonnen. De verdieping die we via een krantenadvertentie vonden, was eigenlijk helemaal niet voor ons. Veertig jaar geleden moest je er een urgentiebewijs voor hebben, maar dat hadden we niet. Gelukkig voor ons wilde de huisbazin (bij wie we koffie kregen uit een fabeltjeskrantmok) 'nette' mensen, net als onze onderbuurvrouw die, als ze corsetten te drogen hing, een schot neerzette, opdat de buurt niet zag wat voor zachtroze goed er in de wind zwiepte. Dat de gehurkte overbuurvrouwen, die, tussen de hoog opgetaste koffers op het balkon hun platbroden kneedden, geen oog hadden voor deze trivia, ontging mevrouw Busch volledig. Achteraf gezien best gek om je te realiseren dat wij hier de illegalen waren. 

"Kind," zei mevrouw Busch tegen me (terecht, ik was 18), "ik ben nog nooit naar het buitenland geweest, nou ja, een keer naar de Jordaan, voor de kapper, maar ik vond het maar niks." De Jordaan waar ze op doelde, lag in dit geval op tramafstand. 

In deze tijd maakte ik ook een reisje met familie naar Zwitserland. Daar woonde een bevriend echtpaar, waarvan de man (Othmar Zschaler) edelsmid was en prachtige, moderne sieraden maakte. We waren er uitgenodigd en aten luch in de tuin, op een vervaarlijke helling. Het was de allereerste keer dat ik pasta met pesto at. Nooit eerder geproefd noch van gehoord, maar wat was het lekker! De vrouw des huizes vertelde hoe ze het had gemaakt.

Eenmaal 'thuis' - we werden vrijwel meteen met uitzetting bedreigd en woonden daardoor niet echt prettig  - gingen we op zoek naar het onmisbare en bijzonderste ingrediënt: pijnboompitten. Daar hadden ze in de wereldstad Amsterdam nog nooit van gehoord, hoewel...helemaal niet ver van ons vandaan, even voorbij snackbar Het Snorretje, het badhuis op het Javaplein en banketbakkerij De Schep (met zo'n heerlijke slagroomomelet (cake gevuld met slagroom en dan een vruchtje erop)), daar in de Sumatrastraat op nummer 34 zat Berkhout. Het was aanvankelijk een slagerij (Snijders Vleespaleis; 'Dinsdag, biefstukdag'), maar Adriaan Berkhout maakte er een delicatessenzaak van (Berkhout Continetal Store). En verdomd, hij verkocht pijnboompitten. Man wat waren we in onze sas. 

We hebben helaas niet lang van Berkhout genoten, want na anderhalf jaar werden we dan toch echt met een uitzettingsbevel tot verhuizen gedwongen, maar die pesto. Nou ja, inmiddels ligt die dus gewoon bij de super in het schap.