We zijn geen buurkinderen van elkaar, zoals Jip en Janneke, maar er is wel een band. Net als Janneke Vreugdenhil schrijf ik af en toe over koken en kook ik ook zelf. Maar er zijn ook verschillen. Zo ben ik niet bekend van krant met videoblog en ben ik recentelijk ook niet alleenstaand. Ik heb ook geen nieuw kookboek op mijn naam staan, maar dat geeft helemaal niks, want als het artikel in de bijlage van de NRC van 29.10 exemplarisch is voor die nieuwe uitgave, dan ben ik niks jaloers.Janneke maakt in de krant reclame voor haar eigen boek voor solo kokers, solochefs en solo-koks. Ik heb geen idee waarom de schrijfwijze steeds anders is, maar het gaat om mensen die net als arme Janneke alleen staan en voor hun eigen natje en droogje moeten zorgen. Helaas pakt dat vaak, zoals wetenschappelijk is bewezen - zo'n opmerking doet het altijd goed bij journalisten - slecht uit: de eenling eet ongezonder dan de tweeling of meerling, het menu is eenzijdiger en er wordt veel weggegooid, omdat de supermarkt nog niet op de solotoer is. Oh ja, en er zijn geen recepten voor de eenzame mens voorhanden. Maar daar springt Janneke nu op in. Zij heeft inmiddels aan den lijve ondervonden hoe het is om zonder veeleisende kids en/of partner te leven en kennelijk is bij de boedelscheiding de vrieskist of het -vak verdwenen, want het is nu een uitdaging om met zo weinig mogelijk ingrediënten (opdat er geen restjes overblijven) toch iets aantrekkelijks op tafel te zetten. Let wel: op tafel, want madammeke eet niet meer onderuitgezakt op de sofa, maar rechtopzittend aan tafel met een kaarsje en een glaasje wijn en zonder tv. Vreemd genoeg zien we op de bijgaande foto's de bordjes op de knietjes van een vrouw zittend op de bank met een afstandbediening en een pak (soja?) melk op het kussen naast haar. Aan de wijn is Janneke denk ik toch wel degelijk, want ze begint tegen zichzelf te praten, zo schrijft ze, en vertelt zichzelf dat ze de ideale gast is en dat solo het nieuwe samen wordt.
En dan volgen enkele recepten van gerechtjes uit het nieuwe boek - afgebeeld op die knietjes. Het eerste begint met olijfolie, maar vermeldt niet hoeveel, terwijl er heel duidelijk wordt omschreven dat de kleine wortel in kleine blokjes en de stengel bleekselderij in smalle boogjes moet worden gesneden - om daarna door de staafmixer te worden vermalen, dus waarom zo moeilijk doen? In het tweede recept gaat een snuf komijn en een piepklein snufje kaneel - wat is er mis met het mespunt? - en een greepje fijngesneden koriander. In de 'quinotto' gaat 'een klein handje amandelen met vliesje' en ook weer zo'n greepje, maar ditmaal grofgesneden. Tot slot adviseert Janneke nog om het voor jezelf koken te beschouwen als een kans om nieuwe dingen te proberen. En als het niet 'te hakken blijft' (?) ga je gewoon aan de bezorgpizza. Dat daarvan meestal meer dan de helft in de vuilnisbak belandt, omdat solomensjes hele kleine maagjes hebben en geen vriesvakjes en geen hersentjes, dat is natuurlijk een hele flauwe opmerking van deze Jip met echtgenoot en een grote mond.
