Appels met peren

Koken en eten is natuurlijk leuk, maar het is niet alle dagen feest. Plots is daar die grote vraag: wat zulen we nu weer eens eten? Ik ben niet van de woensdag gehaktdag of vrijdag vis, dus moet ik ander houvast zoeken. Dat doe ik dan maar door me af te vragen of het Indisch, Indiaas, mediterraans of Frans zal worden. Maar dat blijft natuurlijk vreselijk breed. Alleen al de Chinees op de hoek heeft immers een menukaart met meer dan 150 gerechten erop.
Maar gelukkig heeft de commercie iets op dergelijke keuzestress gevonden.
Om het ons gemakkelijk te maken hoeven we van Campina niet meer te kiezen tussen magere melk, of halfvolle of toch volle of geiten- of soja- of karne-. Nee, Campina verkoopt geen melk meer, maar 'actieve dag'. En wat dacht je van Ceylon, of Earl Grey of Darjeeling? Nee, Pickwick verkoop geen thee meer, maar 'bijkomen', 'verwarmen', 'opwarmen' of 'opfleuren'.
Het zijn de uitlopers van ons groentegemak. We kopen de aardappels immers niet meer op soort, maar op 'stomen', 'bakken', 'magnetron' of 'frituur'. En dat terwijl Nederland wel 250 aardappelrassen kent (waarover een andere keer meer).
"Oh, maar zo simpel zijn wij niet hoor!" zegt de dame naast mij bij de biowinkel en ze maakt, heel toepasselijk, een zaaigebaar naar het schap waar we voor staan. En verdomd, ze heeft gelijk, want naast de bulghur, gierst, spelt en quinoa staan daar ook nog zakjes amaranth, canihua, eenkorn, emmer, freekeh, kamut, kasha en teff. Ik kijk beschaamd naar beneden. In mijn mandje liggen moesappels en handperen.

De mond spoelen

Het is toch wat: als je je VR masker met een ander deelt - ik heb geen idee waar/wanneer, maar las dit in een Amerikaans tijdschrift - kom je in contact met zoveel vuiligheid dat je tegenwoordig een 'ninja' lapje kan kopen dat je op je gezicht plakt voordat je zo'n masker opzet om zo alle ziektekiemen te omzeilen. Het is een beflap voor het gezicht, sorry, maar mooier kan ik het niet maken. En zo is het overal gesteld tegenwoordig. Axe heeft een giga marktaandeel met een deodorant die zo penetrant is dat je meters afstand moet bewaren van elk pukkeljoch dat voor dit product is gevallen. Hij weet niet dat hij het voorbeeld is van onze huidige leefomgeving, want hoe verder we uit elkaars buurt blijven, hoe beter; bootvluchtelingen, jakkie, andere godsdienst, brr, andere eetgewoonte, getsie.

Een ander voorbeeld van deze vervreemding is de huidige serie van MasterChef USA, waar het niet meer gaat om leuk koken, van elkaar leren en teambuilding, maar om ikke, ikke ikke, 250.000 dollar, een eigen kookboek en conformeren aan het format. Dus de competitie, geleid door vloekguru Gordon Ramsay, is hier verworden tot een wedstrijd met niets dan sterretjes in de ondertiteling en weggepoetste vuilspuitmonden. Niks lekker koken en inspiratie opdoen, maar elkaar het leven zuur maken en vuur spugen uit ogen en mond; het 'goede' voorbeeld voor de kijker. Hier trekken de kandidaten als heuse Stratego spelers ten strijde over een bordje pap. In deze Amerikaanse versie mag je ook het woord 'master' wel wegstrepen, want er wordt alleen maar cafévoer bereid: taco's hamburgers, gefrituurde kip en varkensworst. Terwijl je bij het kijken naar The Great British Bake Off goede zin krijgt in het bakken van een exquise zevenlaagjes taart en als het is afgelopen nog lang een warm gevoel van binnen hebt. Na een aflevering Amerikaanse oppervlakkigheid is dit een warm bad. Niks vieze bacteriën en vuile blikken, gewoon, je vork in andermans taart, je lippen op elkaars glas en de tongen in dezelfde taal!