Uit eten

Soms is het lastig om gerechten te kiezen van een menukaart. Als je honger hebt, klinkt alles lekker en het omgekeerde kan ook wel eens het geval zijn. Of je gaat ergens heen, omdat je weet dat ze daar dat ene gerecht zo lekker klaarmaken, en dan blijkt het niet meer op de kaart te staan. Dan weet ik het soms even niet meer. Ik zal ook niet snel iets bestellen om het uitproberen, iets dat ik nog nooit gegeten heb, terwijl er op de kaart ook dingen staan, waarvan ik zeker weet dat ik ervan zal genieten. Maar het kan ook zo zijn, dat je zo verzot bent op een bepaald ingrediënt dat je daar nooit omheen kunt: zodra het op de kaart staat, is de keuze snel gemaakt. Ik heb dat met avocado, artisjok, niertjes, zwezerik, eekhoorntjesbrood en zee-egels.
Het is hier in het zuiden weer de tijd van de Garoinada (het zee-egelfestival). We gingen daarom afgelopen week weer de grens over en streken neer bij het restaurant in Llafranc waar ik vorig jaar ook al over schreef. We zaten dit keer buiten, in de zon en dronken (natuurlijk) weer die hemelse gin-tonic. Daarna kwamen de verse egels. Er was veel smaakverschil, de ene was echt zoet, de andere weer wat aan de zilte kant. Maar ze waren allemaal heerlijk! In het hoofdgerecht, een fideua, zaten geen egels, maar wel heerlijke gambas de Palamos, die je met kop en staart kon genieten. We aten ooit, niet ver hier vandaan, een zee-egel gevuld met een soort ragout, die in dit festival niet had misstaan, maar goed, je moet ze natuurlijk ook weer niet tegen-eten. Als dat al zou kunnen.
Overigens is dit festival nog tot 17 maart, dus je kunt nog komen!