Een stapje/hapje terug doen; aflevering 3

Deze blog had ik nog staan of liggen. Door omstandigheden is het er een tijdje niet van gekomen 'm af te maken en te publiceren, maar bij deze.

Als ik nou aan een tijdschrift verbonden was, een column schrijvend, met een deadline, dan was ik nu op m'n vingers getikt, want afwijken van het thema, zonder de titel te veranderen, foei! Maar ik ben m'n eigen baas, dus mag ook lekker m'n eigen zin doen. Daarom betekent 'een stapje terug doen' in dit geval een stapje terug in de tijd, toen mijn opa en oma nog leefden en zij af en toe kwamen oppassen. Oma was een goeie kok, ik at het lekkerst bij haar aan de keukentafel, voordat alles op tafel kwam. Ze was goed in hartige gerechten (kroketten!) en puddings, koekjes enzovoort. Die zandkoekjes waar ik eerder over schreef waren van haar hand ja. 

Opa daarintegen, kwam eigenlijk nooit in de keuken, maar proeven kon hij wel. Hij wist het meteen als er beschuit van een ander merk dan Verkade in huis was gehaald - of had hij de verpakking gezien? Hij was van de oude stempel en liet zich geen schort voorbinden, maar soms was hij niet te beroerd voor een uitdaging. Zo kookte hij ooit, tijdens een oppastermijn, griesmeelpudding met bessensap. Mijn oma had dat sap al gemaakt (ben je gek, natuurlijk niet uit een potje of flesje en eerlijk is eerlijk, mijn opa was heel goed in de moestuin, dus ook met bessen). Helaas werd het geen succes: de pudding brandde aan. Maar we zeiden daar niks van. "Heerlijk opa, moet je vaker doen!"

Je kunt griezelen van griesmeelpudding, maar ik wil je toch even wijzen op de manier waarop Cees Holtkamp met zijn trouwe assistent en kleindochter Stella deze oude Hollandse klassieker naar een hoger plan weet te tillen. En nu we toch bezig zijn. Wat dacht je van een college over de heerlijke andijviestamppot? Kijk vooral op Foodtube, waar deze beide items op te vinden zijn. En als je dan toch binnen zit op een regenachtige dag, neem dan ook even die video van Jean Beddington mee over het maken van visbouillon - ze zegt zelf dat zo'n druilerige dag daar goed voor is. 

Bovendien weet ze ons te vertellen dat we bouillon, van vis, kip of vlees, heel goed in kleine zakjes kunnen invriezen. Dat is makkelijker dan in ijsklontjesvormen, omdat zo'n zakje plat gestapeld kan worden en ook gemakkelijk wordt doorgesneden. 

En dan zijn we weer rond. 

Gepeperde kwesties

Toegegeven, het is nog geen echt voorjaar, maar als de behoefte tot schoonmaken zich aandoet, dan moet ik luisteren - anders gebeurt het niet. Dus moeten de kruidenkastjes eraan geloven. Er ligt onbestemd gruis op de bodems, de ruitjes zijn beduimeld en er staan potjes en bakjes helemaal achterin waarvan het etiket is verdwenen, en ik me afvraag: wat is het in godsnaam? Ik heb wel eens een gedroogd bijzonder paprikapoeder gekregen als souvenir uit Valencia, of een extra heet chilipoeder. Dat zijn geen twijfelgevallen; die heb ik nooit zelf gekocht en (dus) ook vrijwel nooit zelf gebruikt. Maar er is wel eens een recept dat roept om fenegriek, of nigella en er is ook wel eens iemand die vertelt hoe fantastisch iets smaakt en hoe het toegepast kan worden, dus ga ik voor de bijl.  Zo betast (!) ik tientallen potjes en valt me op dat dit een hele globale mix is, als in: grensoverschrijdend. De nootmuskaat, nog in de noot en met een vliesje foelie eromheen, kocht ik ooit op Sint Maarten, de safraan werd meegebracht uit Iran.  De kaneelstokjes waren een geschenk van een vriendin uit Sri Lanka (ze zijn als 'millefeuille' zo gelaagd dat ze bijna verpulveren tussen je vingers). Een kennis gaf me uit Afrika kruidnagels met bloemknoppen zo groot als vette peperkorrels. En eigenlijk komt alles wat ik in huis heb van over allerlei grenzen. Maar grensoverschrijdend, het is me toch wat. Ik probeer er een definitie voor te vinden, maar die is nog niet geformuleerd. 

Nu las ik er iets over in de krant.

De kans op grensoverschrijdend gedrag is groter bij toxisch leiderschap; wanneer een klein aantal personen macht heeft over anderen. Hmmm, we lusten daar wel pap van, want hoeveel mensen hangen die toxische leiders nu niet aan, zowel binnen als buiten onze grenzen - maar over de grens denken of koken, daar moet deze aanhang niets van hebben? 

En doordenkend over dat leiderschap: als mijn opa een hele carrière heeft opgebouwd in Nederlands-Indië, tussen de kaneelbomen, en daar zijn kinderen heeft verwekt en grootgebracht, is zo'n specerij dan ook niet een beetje onder mijn huid gekropen? Ik bedoel maar dat het moeilijk is de term te definiëren. Zeker als ik lees dat het op de werkvloer ook heel subtiel parten kan spelen. Als grensoverschrijdend wordt bijvoorbeeld genoemd: 'niet uitgenodigd worden voor het koffiemoment'. En dat terwijl je dan misschien zelf wel koffie in je dna hebt zitten.

Ik ben in verwarring!

Een stapje/hapje terug doen; aflevering 2

Het kan weer, of misschien nog - we kunnen niet in de toekomst kijken -: een feestje geven. De mensen die mijn blog lezen, willen dat vast liefst doen met een etentje thuis. Daarbij wordt dan vooraf lekker gekookt en helaas betekent dat relatief veel kosten, tijd en inspanning. Die inspanning sla ik even over en beschouw ik als een goede investering (en pure lol), maar ook de andere twee kunnen in je voordeel werken. Er blijven vaak restje over die je heel goed kan bewaren en waar je zelfs van tevoren al rekening mee kunt houden. Stukken quiche zijn prima in te vriezen. Maak ze van tevoren -dan sta je ook niet in de keuken terwijl je gasten lol maken -, portioneer ze na afkoeling  en warm ze op voor gebruik. Bij het uitserveren geef je iedereen een afgemeten punt in plaats van je gasten zelf te laten opscheppen (het oog is vaak groter....). De punten die je hebt achtergehouden om extra uit te serveren, maar die toch overblijven, kunnen zo de vriezer in. Als je er een lekkere salade bij serveert, maak deze dan aan op het moment dat je 'm op de borden doet en houd ook hiervan iets achter voor een tweede 'service'. Salade waar een dressing op zit, verlept heel snel en kun je weggooien, maar de losse componenten blijven in de koelkast goed voor later. Gewassen, losse bladsla in een plastic zak, blijft sowieso heel lang goed in de koeling, zeker als je de zak elke dag even losschut en omgekeerd teruglegt.

Denk, voor het feestje, aan simpele maar smakelijke bijgerechtjes die niet duur zijn, zoals stukken brood met een zelf gemaakte kruidenboter of olijfolie. De boter blijft goed en van overgebleven brood... nou, lees daarover maar in een volgend blogje.

Maar het leukste van koken voor meerdere mensen vind ik toch de gelegenheid om een marmite te kunnen vullen. Daar neem ik zo'n inductieplaatje van Ikea voor (nee, helaas, ik krijg hier geen geld voor) en daar zet ik op laag vuur een pan met water op. Alle groenteresten gaan hierin, de schillen van de uien, knoflook, prei, wortel enzovoort, de steeltjes van de kruiden en de donkere voetjes van de paddenstoelen. Heb je botjes of vel van vlees, dan mag dat lekker meetrekken, maar wees voorzichtig met visresten, die worden tranig als ze te lang staan (houd een maximum van een half uur aan).

Heb je deegresten van je quiche over, dan kun je die ook invriezen of in de koeling bewaren. 

Toevallig had ik het er met mijn moeder over dat ze niet altijd weet hoeveel gasten er over de vloer komen bij de koffie of de thee. Ze wil ze dan toch graag een koekje voorzetten, maar die worden in de trommel snel oud. Mijn oma, haar moeder, had de oplossing. Die maakte zandkoekjes van zanddeeg: gelijke delen boter en suiker en een dubbele hoeveelheid patentbloem met een beetje losgeklopt ei dat wordt samengebald tot een samenhangend, maar niet te slap, mengsel (gebruik koude boter). Hierbij kun je je uitleven in toevoegingen: vanille, cacaopoeder (of een gemarmerd mengsel), kardamom, nootjes, sesam- of maanzaad, stemgember enzovoort. Maak hier een rol van, laten we zeggen van een diameter of 5, en rol 'm in plasticfolie. Deze moet even opstijven in de koeling of vries 'm in voor later gebruik. Snij er plakken van van ongeveer 5 millimeter dikte en leg deze op een bakplaat. Bak ze af (ca. 15 minuten) in de oven op 175 graden. Mochten er verveelde kinderen bij het feestje zijn, dan kun je ze tot versieren manen (gaatje erdoor om aan een touwtje te rijgen, amandel erop of snoepkraaltjes, of, na afkoeling in gesmolten chocolade dopen). Ook een leuk kerstcadeau.

Omdat ik het over energiebesparing en verspilling heb, zou ik bij dit festijn de bouillon uit de marmite vooraf opdienen. De smaak kan verbazend rijk zijn en alleen wat zout en peper nodig hebben of toch best vlak en dan doet een bouillonblokje (of een lepel Marmite, ha ha) wonderen. Als er wat room over is van de quiche of wat creme fraiche, dan is dat ook een mooie toevoeging.

Omdat je de oven gebruikt voor de quiche, kun je tegelijkertijd of later ook de koekjes hierin bakken.  Blindbakken van een quichebodem heeft wel mijn voorkeur, want met een natte vulling wordt de bodem niet goed gaar, een laagje maïzena of amandelmeel (lekker!), kan wel helpen. Groentes met veel vocht (prei bijvoorbeeld) en champignons, zou ik even uitbakken. Het vocht dat eruit lekt kan weer in de marmite.

Een stapje/hapje terug doen; aflevering 1

Misschien moet je even experimenteren, want niet elk ei is even groot of vers, maar het werkt wel: kies een pan waar de eieren niet te ruim in zwemmen, zet ze net onder in koud water, breng aan de kook, zet het water uit en laat ze nagaren (om en nabij 5 minuten voor hardgekookte exemplaren) in het hete water. Tel uit je winst, want:

"Minder, minder," zijn gevleugelde woorden geworden, maar ze komen uit een andere context dan ik hier bedoel. Minder, minder is het nieuwe devies, nadat er generaties groot geworden zijn met "meer, meer". In onze door economische groei geregeerde maatschappij, is het hollen geblazen. Stilstaan (als in: alles bij het oude laten, dus geen stijgende aandelen, grotere auto's, douche én bad etc.) is nog mild vergeleken bij de broekriem aantrekken, en als je dat niet gewend bent, valt het zwaar. Maar het lijkt erop dat Noodzaak voor de deur staat.

Een vriendin vertelde mij dat haar vriendinnen inmiddels 6 dagen per week zijn gaan werken om de electriciteitsrekening te kunnen bolwerken, die van €150,- per maand naar €590,- is gestegen. En we weten allemaal dat dat niet de enige forse prijsstijging is. 

De creativiteit die tijdens corona op sommige gebieden de kop opstak, moet, voor zover alweer ingepakt, weer uit de koffer worden gehaald. Al hoewel: thuiswerken scheelt brandstof, maar zorgt er ook weer voor dat je thuis de kachel langer aan hebt en de lichten en de computer.

Gelukkig zijn er (ook) op culinair gebied, een heleboel mogelijkheden die het energieverbruik kunnen reduceren, zoals het voorbeeld van die eieren.

Het begint bij het uitzoeken van je groente. Kijk wat er in het seizoen is, dus volop verkrijgbaar en niet duur. Bij 'de Turk' liggen vaak kromme komkommers die je net zo makkelijk schaaft of in stukjes snijdt; en ze zijn stukken goedkoper dan de rechte heipalen. Mocht hun vorm je niet aanstaan, dan knijp je een oogje toe. Losse aardappels zijn dan misschien niet gewassen, maar je kunt er wel net zoveel van kopen als je nodig hebt, voordat ze in een la blijven verpieteren, hun voedingsstoffen verliezen en gaan spruiten. Overigens is grijpen in een rotte aardappel het smerigste dat ik me op culinair gebied kan herinneren.

Sommige mensen zijn eraan gewend om ongeschilde aardappels eerst te wassen en dan te gaan schillen. Dat kost extra water en is volkomen nutteloos, tenzij je de schillen wilt poffen in de oven (200 graden), na ze in een beetje olijfolie met zout en peper te hebben omgeschept; een heerlijke snack. 

Ik heb er al eerder over geschreven, maar aardappels hoeven niet onder water te staan bij het koken. Een laagje water en niet te hoog vuur doen het prima. Er komt stoom in de pan en die is net zo heet als kokend water (en ook nog eens sneller warm!). 

Er zijn geloof ik geen keukens meer waar nog een geiser hangt. Die hoorde je aanploffen als je warm water nodig had dat vervolgens vrijwel meteen uit de kraan spatte. Tegenwoordig hangt ergens een boiler, of een warmtepomp, die lekker weggestopt is, zodat we geen idee hebben dat hij aanspringt en warm loopt voor zijn functie. Maar voordat het opgewarmde water goed en wel in de keuken is aanbeland, zijn we 't zat en sluiten we de sluizen. Denk je eens in hoe teleurstellend dat is voor al dat harde werk en al die energie - er zijn overigens ook keukenboilers die uitkomst bieden voor de lange-afstandgebruikers. 

En groenten spoelen in een bak met (koud) water is beter dan onder een lopende kraan. En heb je een vensterbankplantenbak of achtertuin, dan komt dat spoelwater weer goed van pas. Die kant moeten we op ja.

Ikea verkoopt inductieplaatjes die niet duur zijn en in een vloek en een zucht hitte afgeven. Ze zijn ideaal als je zelf nog een gasfornuis hebt en bijvoorbeeld even snel iets wilt opwarmen (die eitjes?), of juist iets wat langer wil laten stoven. Een snelkookpan is ook weer een optie. Je hebt dan misschien wat minder lekkere kookluchten in de keuken (denk aan bolognaise- of tomatensaus), maar dat scheelt ook weer afzuigkap. Is dit alles wel erg streng en mis je de warmte van het hele keukengebeuren, zet dan de ovendeur open als het werk af is en het binnenwerk aan het afkoelen is. Win win.

Maakt dit alles wat uit naast de grote geldverslinders? Ik hoop dat het helpt bij bewustwording en scheelt in eigen portemonee.

Bijgevoegde foto is van een halve verse vijg met een stukje ansjovisfilet en een kappertje, besprenkeld met wat olijfolie; zoet, zout en zuur. Aan de ene kant energie-arm, aan de andere kant energie- en troostrijk.

Genieten van aardnoten

Het is lang stil geweest op de markt in Amsterdam Noord, maar gelukkig zitten de vakanties erop en zijn de haringkar en kaasboer weer terug op honk. Ook Joey's Notenbar staat op z'n vaste plek, dus ging ik even kijken wat er lag te geuren en glimmen. Bij deze zaak heb ik een keer een zelfde fout gemaakt als bij de poelier op de Albert Cuyp. Daar maakte ik een flauwe opmerking over de veertjes en klontjes poep op de eieren, als zouden die er door de bio-industrie bewust aangekleefd worden om ze er echt scharrelend uit te laten zien.

Dat vond de kippendame niet leuk, dus kreeg ik op m'n kop. 

"Mevrouw, ik ben vanmorgen om 4 uur opgestaan en naar de kippenboerderij gereden om de eieren hoogstpersoonlijk te rapen en dus kakelvers nu hier te verkopen."

Rond de kerst lagen er bij Joey's grote slagroomtruffels te pronken. Ik vermoedde dat die waren ingekocht, maar niks ervan. Die waren hoogstpersoonlijk door Joey zelf samengesteld, door de gesmolten chocolade geschept en in de cacaopoeder gerold. 

Een marktkramer staat echt niet alleen achter de toonbank, dat moet ik in m'n oren knopen!

Vandaag lagen er vijgenrolletjes met noten, wederom verse slagroomtruffels, gesuikerde amandelen, vers gebrande pistachenoten en ga zo maar door. 

De vliespinda's lagen in een hoek. Ik vroeg een half pond. 

"Waarom bestelt u die pinda's met het velletje er nog om?" vroeg een meneer naast mij.

"Nou ja, die vind ik gewoon lekker."

"Zijn ze misschien gezonder?"

"Dat zou kunnen, want ze hebben extra vezels, maar ze zijn ook wat bitterder (door dat velletje) en smaakvoller, vind ik."

Joey mengde zich in het gesprek.

"Ik heb hondenden kilo's van dat spul verwerkt! Na het branden gingen ze in een grote maler, die kwam nog van een slagerij. Potten vol pasta maakte ik. Totdat het glas te duur werd. 

Er kwamen heel veel Aziatische mensen voor. Die maakten er hun eigen pindasaus mee. Dus had ik bedacht dat ze hun potten zelf konden omspoelen en dan bij mij weer konden laten vullen. Maar toen ging de Warenwet moeilijk doen. Het was niet hygiënisch, dus toen ben ik ermee gestopt."

"En daarom worden zoveel mensen ziek," zei ik bijdehand. 

"Houdt u van zout?" vroeg de notenboer ondertussen aan de klant naast mij, terwijl hij een schepje uit de bak haalde. 

Ja, bij Joey's kun je ook gewoon van alles proeven. De man is trots op zijn vak; overigens staat hij er niet altijd alleen voor (of achter) hoor.

Die pinda's zijn rare vruchten (het zijn helemaal geen noten!). Op Joey's Facebook pagina lees ik dit erover:

'Zoals bij andere planten bevindt de bloem zich bovengronds, en daaruit ontwikkelt zich na bevruchting een peul met meestal twee zaden. Daarna ondergaat de vrucht een bijzondere ontwikkeling: de stengel waaraan de peul groeit wordt langer en boort zich in de grond. Dit deel van de stengel wordt een gynofoor of stamperdrager genoemd. Onder de grond rijpt de vrucht en gaat vervolgens, onder natuurlijke omstandigheden, over tot ontkieming. De pindaplant is een eenjarige plant die afkomstig is uit Zuid-Amerika en door de Spanjaarden in de 16e eeuw in tropische en subtropische gebieden over de gehele wereld werd verspreid.In september en oktober worden de pindaplanten geoogst, waarna ze met de pinda's omhoog gelegd worden om te drogen. Uitgegraven pinda's bevatten 25 tot 50% vocht en moeten indrogen tot 10% of minder voordat ze opgeslagen kunnen worden. De grootste producenten van pinda's zijn China, Israël, de Verenigde Staten, Egypte, Argentinië en Zuid-Afrika. Israël en Egypte produceren voornamelijk voor export van de rauwe noten in dop. China exporteert ook rauwe noten in dop, hoewel het grootste deel van de oogst in gepelde vorm wordt geëxporteerd of gebruikt voor de productie van arachideolie.

Toen de Aziatische supermarkt hier om de hoek net open was, verkochten ze daar nog wel rauwe pinda's. Ik zie ze helaas nooit meer, maar ik kocht ze graag. Opgekookt met een beetje zout, deden ze me denken aan vakanties in Indonesië, waar kleine zakjes daarvan werden aangeboden door opdringerige vrouwen als de bus ergens stopte. En van mijn vriendin Lilly uit Zimbabwe, leerde ik ze bakken en koken. Dat wil zeggen dat ze eerst moesten worden gedopt. Daarna gingen ze in een droge koekepan en werden ze lang geroosterd. Vervolgens werd er water met zout bij gedaan dat dan weer moest droogkoken. Verbazend lekker. En lekker zijn deze kleine vliespinda's ook. Dank je wel Joey! 

Over de aardnoten is nog wel meer te vertellen natuurlijk. Zo is de katjang bawang van Toko Ramee in de Pijp ook erg lekker. Dat zijn grote (gedopte en ontvliesde) pinda's gemengd met gefrituurde knoflook. En natuurlijk is er het boek van J.B. Schuil: de Katjangs, over twee kwajongens die bij hun tantes komen wonen.

Een wandelend kookboek

Mijn via-via-vriendin is een wandelend kookboek van net 70. Je kunt je voorstellen dat er inmiddels heel wat pagina's in deze uitgave zitten; de meeste lekker beduimeld en met vetvlekken verrijkt. Ik denk dat er na alle jaren heel wat mensen rondlopen die zo'n velletje uit dit werk op hun aanrecht of in de keukenla hebben liggen. Naast boek, is Yolo ook een vat, gevuld met tips, adviezen, trucs, handigheden, leuke adressen en zo'n smakelijke manier van overbrengen van dit alles, dat je je er graag aan laaft.

Zo belde ik haar vanmorgen over tortilla española, want oh ja, even vergeten: Yolo heeft Spaans bloed en gerechten uit dat land lepelt ze op als hopjesvla. 

Die aardappelomelet is niet moeilijk te maken, maar ik vroeg me af of ze iets kon zeggen over de hoeveelheden. Nee, aan exacte hoeveelheden doet deze keukenprinses niet, alleen bij benadering. Maar eerst de voorbereidingen. De aardappels kunnen het best in een ruimere pan worden geconfijt dan die waarin de omelet uiteindelijk wordt gebakken. En ho ho: de aardappels, dat zijn bij voorkeur de nu beschikbare agria's (een vrij kruimige pieper, speciaal gekweekt voor in de frituur). Wat die pannen betreft: de Action verkoopt hele prettige koekenpannetjes, spotgoedkoop, anti-aanbak, lichtgewicht en nou ja, best ideaal.

Naast de pannen en de aardappels heb je nog nodig: ui, olijfolie en zout en dan misschien een flinke klont alioli om hem naar binnen te laten glijden. 

De aardappels (voor een klein pannetje houd ik het op 3 grote en een paar kleintjes - maar wat is groot en wat is klein - nee, geen krieltjes) moeten worden geschild en in schijfjes, blokjes of reepjes worden gesneden. De vorm is niet echt essentieel, maar het is wel het makkelijkste voor de garing als ze allemaal zo'n beetje dezelfde maat hebben. 

Deze gaan in het ruime pannetje met zoveel olijfolie tot ze echt onder staan. Dit wordt op laag vuur geconfijt, dus gegaard. Ondertussen kun je ongeveer twee uien pellen en snijden, niet te grof en ook hier weer: van gelijke grootte. 

De uien gaan bij de aardappels als deze halverwege hun gaartijd zijn; ja da's ook weer Yolo-intuitie, maar je kunt het zien, want ze worden glazig. Omscheppen, wat zout toevoegen en doorgaren.

Kooktijden zijn lastig te geven, omdat die afhankelijk zijn van de grootte van de stukken, de hoogte van het vuur en eventueel de aardappelsoort.

Als het geheel gaar is, giet je het in een kom met zeef. De kom vangt de olie op, de zeef het aardappel/uimengsel. Dit moet afkoelen. 

Ondertussen kun je ongeveer 4 eieren loskloppen met een snuf zout. Het zout helpt bij het uiteenvallen van het eimengsel. Dit hoeft helemaal niet ferm geklopt te worden.

Als aardappel/ui zijn afgekoeld kunnen ze bij het ei worden gemengd. Wees geduldig, want als je het goedje te vroeg bij het ei gooit, gaat dit stollen. 

Warm nu een dun laagje van het heldere deel van de achtergebleven olie op in een kleinere pan dan de 'confijtpan'. In het begin mag het vuur hoog. 

Stort het mengsel in de pan, laat even doorkoken en draai dan het vuur laag. Je kunt eventueel de randen met een houten lepel wat naar binnen duwen om een mooie bolle vorm te krijgen. 

Wacht tot de bovenkant enigszins begint te stollen en ga dan keren. Hoe vaker je dit doet, hoe compacter/steviger het eindresultaat.

Er zit veel olie in en die loopt er ook deels uit. Met keukenpapier kun je 'm opdeppen, dat scheelt ook weer bij dat keren, want zo loopt het brandwondenpotentieel niet over je arm. 

Het keren gaat goed met een bord of een pannendeksel. Smeer dit in met wat olie, zodat het een goede glijbaan wordt. Leg het bord over de pan, druk stevig aan en draai de pan met bord om. Laat de omelet weer snel van het bord in de pan glijden, eventuele achtergebleven restjes, kun je er best weer tussen stoppen of op leggen. Herhaal tot je een mooie goudbruine omelet hebt en schuif deze tenslotte op een bord of plank.

Bij het keren kun je een beetje zien hoe gaar het geheel is (het wordt natuurlijk steeds steviger), erop drukken en de weerstand voelen, werkt ook, maar ervaring helpt. 

Eventueel kun je nog wat nadeppen met keukenrol om een zo droog mogelijke versie te creeëren.

Deze kan warm, lauw of koud worden gegeten en is heerlijk met een flinke klodder aioli.

Overigens had mijn orakel (kookboek/vat/keukenprinses) het er nog over dat men in Madrid de voorkeur geeft aan een variant die nog wat loopt vanbinnen, maar niet iedereen is daarvan gediend. 

En natuurlijk kan er ook wat chorizo worden toegevoegd, champignon of stukjes garnaal en wat dacht je van....

"Maar dan is het geen omelet española meer en wat je dan beter kan doen..." zegt mijn inspiratiebron, (orakel/kookboek/vat/keukenprinses). Je snapt dat dit nog wel even zo heel inspirerend doorsuddert! Wat een kanjer (inspiratiebron/orakel/kookboek/vat/keukenprinses).

Oefening baart kunst, dus laat je hoofd na een mislukte poging niet hangen, hoe beter je je pan, aardappel, ei, vuur en eigen smaak leert kennen, hoe beter het zal worden. Buen provechio.

p.s. die olie die is uitgelekt, zit vol smaak. Maak er iets moois mee, maar begin er niet mee te bakken, want er zitten vaak restjes in, zoals aardappelzetmeel en die spetteren alle kanten op. 

Uitgebakken

Heb jij er al een? Een bucket list? Ik denk dat hier, bij aanvang van de zomer, weer een heel stel emmerlijstjes aanspoelt, want ik zie het als ik over zee uitkijk. Er hangt een parachute achter een speedboot, er varen schuiten vol met duikers, de gierende en stuiterende jetski's maken weer wat stoere kerels impotent, uit de hossende bananenboot schalt harde housemuziek en ondertussen proberen hordes toeristen vanuit een met haaientanden beschilderd zeilschip dolfijnen of liever nog vinvissen te aaien. 

Ik word al moe als ik er alleen maar naar kijk. Maar ja, die bucketlist hè; afstrepen moeten we.

We weten van gekkigheid niet meer wat we in onze zeeën van vrije tijd doen moeten, als het hart maar in de keel klopt.

Met nog naknikkende knieën komen we, als kreeften zo rood, weer thuis. Zelfs de zeedieren zijn uitgeput door het ontwijken van borrelende kikvorsen en ronkende polyesterrompen. 

Na de vakantie is iedereen moe van het kruisjes zetten en omdat er geen 'bakken van de perfecte soufflé' of 'eten van een oester' op het inmiddels beduimelde briefje afgevinkt kunnen worden, is daar Uitgekookt.nl. 

Op deze site bestellen de avonturiers de maaltijden van meesterkok Rudolph van Veen, opdat ze zonder inspanning in  4 minuten een dampend bordje op tafel hebben staan. En wat voor bordje! 

De gerechten klinken als heuse adrenalineverlagers in de oren. Wat dacht je van 'oma's hachee met rode kool en aardappelpuree', 'stamppot snijboontje met gehaktbal' of 'schitzel met pepersaus, boontjes en krielaardappelen'?

Ik weet het zeker: na al die spanning en sensatie, sta je bij uitgekookt.nl toch lekker snel weer met beide benen op de grond, in plaats van bungelend aan een lang stuk elastiek.