Over eten

De Fransen kregen vorig jaar eindelijk erkenning; hun keuken is cultureel erfgoed geworden. Hierop reageerden de Nederlandse culi's jaloers en ze blijven maar klagen over het gebrek aan een eigen (culinaire) traditie (en ondertussen wel pochen over het hoge aantal Michelinsterren). Zo schreef Will Jansen in zijn voorwoord van Bouillon! (een oud nummer alweer) over het gebrek aan onze liefde voor het eten, wat ik maar even 'tafeltraditie' noem: het gezamenlijk uitgebreid genieten van dis en disgenoten (leuke woordspeling). Precies dus wat Frankrijk een prijs in de wacht heeft doen slepen. Maar lang blijven we niet lijdend toezien, als we in hetzelfde blaadje verder lezen, want we struikelen over de moderne initiatieven: een wijnbus, die ook bij bedrijfsfeesten ludiek slempen mogelijk maakt, een Rotterdams restaurant waar je een wijn uitzoekt, waarbij de kok een gerecht maakt, Chateau Neercanne waar genoten kan worden van een 'scharrellunch', door in de keuken een en ander bij elkaar te scharrelen (?), dat vervolgens voor je wordt bereid. Er is een initiatief waarbij je in de keuken kunt komen helpen (met uitbenen en groentes schoonmaken etc.), waarna de kok een mooie maaltijd voor je bereidt. En in de Kunsthal wordt een soort tableau vivant opgevoerd met twaalf mensen die het Laatste Avondmaal verorberen en daarbij kunnen worden gadegeslagen.
Ik denk dat het zo niks wordt met 'ons'. Want volgens mij is het helemaal niet nodig je in allerlei bochten te wringen om een beetje Franse geest te kweken. Ik geloof zelf niet eens dat er een traditie voor nodig is, al hoop ik wel dat die er komt. Een met liefde en aandacht bereide maaltijd, eventueel nog mooi uitgebalanceerd en voorzien van bijpassende wijnen, in goed gezelschap en met smaak genoten, dat is alles!
Dit voorbijrennen aan het essentiële doet me een beetje denken aan het Nederlandse enthousiasme waarmee aanvankelijk werd gepoogd om zo snel en volledig mogelijk aan de nieuwe Europese regelgeving te voldoen, waardoor menig ambachtelijk slager en kaasmaker over de kop is gegaan, terwijl in omringende landen ronduit geweigerd werd om zich te conformeren, met als gevolg dat sommige wetten gewoon weer werden teruggedraaid.
Ik dacht altijd dat Nederland het land was van 'doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg', maar in dit geval gaat dat misschien toch niet op. Al gaat het hier om een culinaire elite, sommigen daarvan profileren zich regelmatig in de media en zouden wat mij betreft best eens een ander deuntje mogen fluiten.