Maar de daarop volgende reportage met '10 geweldige kerstmenu's' is van vaste medewerkers en gefotografeerd door een handjevol trouwe fotografen. En daar ontdek ik een vreemde discrepantie: in de recepten worden veel dure ingrediënten gebruikt, bijvoorbeeld geen gewone Zeeuwse oesters, maar bij voorkeur die uit Gillardeau, waar je echt je portemonnee voor moet trekken. Terwijl in de fotografie de armoe troef is. De gerechten zijn of volledig van het bord verdwenen, of half aangegeten, de patéterrine heeft nog lekrandjes, de vis zit nog in de aangekoekte papillot en de nootmuskaatrasp is rijkelijk op het tafelkleed gemorst. Dat tafelkleed is rafelig en bij voorkeur van nostalgisch linnen. De vorken zijn iets krom en hebben jaren in oma's vochtige keukenla gelegen, de emaille melkkan is geschilferd en lekt ook nog eens, het taartrooster is krom en verroest en sommige borden zien eruit alsof je er meteen een loodvergiftiging van krijgt. Deze trend is toch zo langzamerhand wel passé? Willen we in crisistijd niet net doen alsof ons al jaren trouwe dienstdoende servies en keukengerij juist heel nieuw en fris gewassen ogen? De reclame middenin het kooktijdschrift lijmt de breuk weer: op de foto zien we een jong stel, zo uit de jaren zeventig gestapt, (de vrouw heeft nog niet-geretoucheerd uitgezakte billen) dat net de nieuwste van de nieuwste oven heeft aangeschaft. Je gelooft je ogen niet.
Ik maak nog even van de gelegenheid gebruik iedereen te wijzen op lef/tover: stuur mij een mail met je restjes en ik verzin en stuur een bijpassend gerecht. De marketing moet nog een beetje op gang komen, dus voorlopig kun je lef/tover bereiken via mijn mailadres, via facebook of twitter. Delicious. is nog niet op dit idee gekomen en begint deze maand gewoon opnieuw, dus wie is blijven zitten met een halve mierikswortel, een flinke hoeveelheid frambozenazijn, mosterdpoeder of wontonvellen kan bij mij, nee, bij lef/tover terecht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten