Elk nadeel heeft z'n voordeel; er staat zo weinig wind dat de wolken niet willen wijken en de zon niet kan schijnen, maar de zee is spiegelglad en ideaal voor het zee-egelvissen. Dus vlogen de naalden me gisteren om de oren en zullen ze dat vanavond ook weer doen; ik heb een geweldig knipmes om ze te scalperen, maar gebruik tegenwoordig de keukenschaar, waardoor de straal van rondvliegende stekels iets kleiner is geworden.
De zee-egels komen van een visser, die ze hier uit de volgende baai opduikt, nog geen kilometer verderop. Hartstikke lokaal dus.
En mijn afstand tot het oogstpunt van het hoofdingrediënt van de soep is ook al zo vreselijk verantwoord. De waterkers zagen we ineens uitbundig groeien in het laagje water van de Douy, de rivier die hier alleen na zware regenval door het dorp stroomt en nu bestaat uit een zielig piesstraaltje dat, voordat het de stadsmuren heeft bereikt, volledig is opgedroogd. Dat betekent dat ik wel vijf minuten stevig moet doorlopen voor een verse bos (een nadeel), maar dat er ook steeds minder honden overheen gepist kunnen hebben (een voordeel). Ik verwerk dit pittige gras in een restje van de soep van eergisteren, die was van bloemkool, gekocht op de markt bij het groentevrouwtje uit Palau del Vidre; het volgende dorp. Oh wat maak ik toch kleine ecologische voetafdrukjes, je zou denken dat ik lotusvoetjes heb, zolang ik maar zwijg over de herkomst van het bouillonblokje, de room, het zout, de peper etc. etc.
Nou ja, er lagen ook kersen op de markt, uit Argentinië nota bene en die heb ik toch echt links laten liggen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten