Ik herinner me niet veel meer van haar, behalve de keer dat ze met haar, in mijn ogen al stokoude, moeder in een fel rood open sportwagentje op bezoek kwam. Beiden hadden zichtbaar moeite om zich uit dit lage kekke wagentje te hijsen. Er zijn veel foto's en filmpjes, waarop ze met diezelfde moeder voordrachten houdt, zingend uit volle borst en met trillende onderkin. Ze heeft ook ooit meegedaan aan het korte filmpje Bonbon van Dick Maas in de serie Extra bij de VPRO, waarin ze een dame in een flatgebouw speelt, die lonkt naar een schaal met bonbons. Ze wil er wel van eten, maar vindt ook dat ze zich moet inhouden. Als de verleiding haar uiteindelijk teveel wordt, en ze met delicate, wat mollige vingers een bonbon in haar mond stopt, knapt ze uit haar korset, waar ze net door haar man in is gehesen, en stort het hele gebouw in.
Toen ze halsoverkop opgenomen moest worden in het ziekenhuis, werden wij ingeschakeld om voor haar katten te zorgen. Ze had een stel van die eindeloos jengelende Siamezen, waarvan er in ieder geval eentje Ramses heette. De Egyptische schonen kregen vers hart, dat gekocht moest worden bij de luxe slager (Rodriques) om de hoek. Voor diezelfde katten hield ze ook verjaardagsfeestjes en die werden opgeluisterd met een gemeen drankje: eggnog. Dat is een soort advocaat, gemaakt van eierdooier en suiker, soms gegaard als een custard en gemengd met rum en/of cognac en/of wiskey (daar verschillen de alcoholisten over van mening). Dit mengsel kan enige tijd (tot een week!) rijpen in de koelkast en dan worden vermengd met stijf geslagen eiwitten en room. Het wordt afgemaakt met een snufje cacaopoeder of nootmuskaat. Wel een mooie kerstcocktail!
De eggnog parties waren een groot succes; ik vraag me wel eens af of die tumor wel de werkelijke doodsoorzaak is geweest.
1 opmerking:
Dat Catrien kunnen we contact hebben als je dit überhaupt nog te lezen krijgt na al die jaren?
Een reactie posten