Een naïef stuk vreten

Met mijn handen in de ontzilte kabeljauw (waarom verkopen ze toch nauwelijks gezouten kabeljauw in Nederland?), moest ik denken aan de twee vrouwen in Indonesië, die ik ooit op een straathoek zag zitten, op gammele plastic stoeltjes. Ze zaten luid te kleppen, terwijl ze tussen hun gespreide benen een grote emaille teil hadden staan met daarin taugé. Ze deden niet anders dan daarvan stuk voor stuk kont en kop verwijderen. Ze knapten die er simpel met hun nagels af en hielden maagdelijke witte stengeltjes over. Dat oogt niet alleen goed, het smaakt ook beter, nou ja, minder bitter. Taugé is schimmelgevoelig, zoals we na de laatste EHECschrik hebben geleerd, waarbij duizenden sojaspruiten en komkommers werden doorgedraaid, dus het betrof hier niet alleen een esthetisch karwei (blancheren kan overigens ook geen kwaad). Het was ook niet puur uit sociaal oogpunt dat deze dames hier hun dag mee doorbrachten. Nee, dit mes sneed aan wel vier kanten: esthetiek, hygiëne, socialisatie en arbeid.
Daar moest ik weer aan denken toen ik een filmpje zag over de slachtmaand die in het hoge sterrensegment van de Hollandse horeca is gevierd met een 10 gangen menu in Overveen. Patron blij, want zaak vol, maar hoeveel daarvan pure sponsoring (Chateaubriand) betrof werd er niet bij gezegd. Ik zag op dat filmpje wel allemaal bekende horecakoppen (en alleen mannen, met uitzondering van de bediening). Goed, in dit filmpje dus, vertelt een sterrenchef dat hij, als hij zijn rumer, cutter, steamer en paco-jet allemaal mee zou brengen, geen plek meer zou hebben om rond te lopen, dus was het behelpen.
Ondertussen had ik de kabeljauw opgekookt en was ik die met de hand aan het verkruimelen. Dat kan ook in de mixer, maar daarmee krijg je een hele andere textuur. Bovendien biedt dit handwerk de mogelijkheid om eventueel over het hoofd geziene onregelmatigheden (stukjes huid en graten) te verwijderen. En tijdens dat werk moest ik ook denken aan alle recente nieuwsberichten over een paar ontslagen hier, een fusie daar en weer een onvermijdelijk faillissement. Nu weet ik wel dat dit heel naïef is en dat die Indonesische vrouwen beter verdienen, maar kunnen we hier misschien in deze zware tijden wat minder machines laten draaien en wat meer handjes laten wapperen? Hoeveel mensen zitten er op de bank, die best achter een schaal taugé zouden willen zitten, vooropgesteld dat de arbeidsinspectie een oogje dichtknijpt (die kromme ruggetjes groeien vanzelf weer recht). Het gaat zo langzamerhand niet meer om tijdswinst, om het nieuwste van het nieuwste, productieverhoging, meer winst etc. Het gaat meer om je nuttig voelen, voldoening, saamhorigheid en geld bij elkaar sprokkelen om die zorgpremie te kunnen blijven betalen. Daar kan toch geen machine tegenop.
En jee, wat zijn die handgeplukte, palmgedraaide in een pannetje olie gebakken visballetjes lekker!