Een collegablogger schreef over een vispastei uit Spanje, oorspronkelijk gemaakt van schorpioenvis en heerlijk smeuïg. Het recept ervan is nog niet gevonden. Ik zou het ook niet weten, maar moest wel meteen denken aan de onder 'ons zeezeilers' zeer populaire vistaart van een restaurantje niet ver van de pier bij Santa Catalina in Las Palmas op Gran Canaria. Op die pier stonden overigens boompjes waarvan we rode peperbessen oogstten, maar dat terzijde. Het was zo'n restaurant met een etalage waarin, op een laag ijs, een schaal lag met daarop een uitstalling van verse vis en plastic slablaadjes. Binnen was het altijd druk en nam je plaats aan heuse Oisterwijk tafels, met bijpassende stoelen van degelijk, 'onverwoestbaar', robuust hout. De bediening was eigenlijk altijd alleraardigst, want als we er al gingen eten, kwamen we meestal met een groot gezelschap en namen we het ervan. Bovendien werden ze vaak omgekocht met een t-shirt van het schip, dus hoefden we meestal niet lang te wachten op een tafel. Ik zat ooit naast een knappe, Hollandse blondine, die ook als bemanningslid voer. Ik vond haar best aardig, totdat ze de kaart voorgelegd kreeg, er een beetje glazig naar keek en zei:" Nou ja, hier begrijp ik niks van, maar als het oogjes heeft dan eet ik het niet."
De vistaart was dus erg populair. Hij bestond uit laagjes witvismousse afgewisseld met asperges (groene) wat erwtjes en stukjes paprika en hij was een beetje zoetig. Ik denk eigenlijk dat er mayonaise in ging en in ieder geval room, maar ik heb nooit naar het recept gevraagd en kan me nu ook al niet meer herinneren hoe dat restaurant heette.
Maar, net als in die taart, zal ik me erin vastbijten en wie weet levert dat nog wat op, al is het maar een leuke begeleidende afbeelding.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten