Toch lullig!

Superschilders zijn het: Gerrit en Jan, al bijna (Gerrit) of helemaal (Jan) gepensioneerd, met lol in hun werk en hart voor de zaak. Maar je moet ze niet haasten. Jan rijdt 's morgens op zijn brommer langs Gerrit, die dan achterop springt. Zo komen ze aan en nemen eerst tijd voor koffie. De helm heeft het uitwisselen van roddels belet, dus dat gebeurt bij het eerste bakkie. Gerrit is door zijn vakmanschap een veel gevraagde schilder in heel Amsterdam. Hij komt ook bij de 'celebs' over de vloer, dus heeft wel eens wat te vertellen. Maar deze ochtend is het Jan die het gesprek begint: "Heb je het gehoord van Hendrik?" Gerrit knikt. Jan: "Hij was nog maar 69, da's wel jong." Gerrit; "Maar ja, hij leefde er ook wel op los daar in Tailand, met al die vrouwtjes." Jan:" Ja, hij heeft het er wel van genomen." En daarna een lange stilte. Echte stilte, want de radio met 100% Hollands, staat nog niet aan. En dan heft Jan het hoofd op, na enig staren in zijn kopje en hij zegt, uit de grond van zijn hart: "Toch lullig!"
Daaraan dacht ik vanmiddag bij de lunch in de nieuwe Seafood Bar om de hoek van de PC Hooftstraat. Ik was er al eens langs gelopen, maar werd pas echt geïnteresseerd nadat ik hoorde dat er een stukje over in de krant had gestaan. De zaak is zeven dagen per week van 10.00 tot 22.00 open, dus we konden het meteen uitproberen. Maar zo werelds als die openingstijden zijn, zo dorps vond ik het gebodene. Helaas speelt men hier ook weer op 'safe' en wordt het plateau de fruits de mer opgetast met 2 rauwe oesters (ja, twee) en is verder alles gekookt, dus ook de mosselen en de venusschelpen of kokkels. Er was zelfs overwogen om de toegevoegde gamba's eerst te grillen, maar dat bleek te tijdrovend, dus die liggen er ook gewoon gekookt bij. Wat een gemiste kans! En waarom is dat toch? Ik vroeg het voorzichtig bij het afrekenen, maar de mede-eigenaresse kon er geen antwoord op geven, al sprak haar repliek:" Rauwe mosselen... kun je die eten dan?" boekdelen. Ligt het eraan dat Nederland gewoon te smal is, of dat deze zaak zich om de hoek van DE penozestraat bevindt (onze buurman had een opvallend felblauwe zonnebril bij zich en droeg een oogverblindend roze Gaastra polo - met opstaand kraagje!) Of zeuren we niet genoeg om zo'n echt plateau vol levende schaal- en schelpdieren met friemels, piemels en oogjes?
Van de drie soorten oesters op de kaart, bleken er maar twee voorradig, dus namen we de fines de claire. Brood werd er niet standaard bij gegeven,  maar toen we daarom vroegen kregen we er zowaar 'zelfgemaakte boter' bij. Ik dacht aan zelf gekarnde, maar ook dat bleek te werelds; het ging om de toegevoegde kruiderij. De pulpo a la gallega (stukjes octopus in olijfolie met paprikapoeder) lag op schijfjes roseval aardappel (?) en was opgeleukt met een hoopje groene blaadjes. De krabkoekjes hadden een hoog doe-het-zelf gehalte qua vorm en waren niet helemaal gaar. En toen schoot de opmerking van Jan me te binnen: "Toch lullig!"