
Ik kocht een mooie poon, die maar beter goed kan smaken, want hij mocht wat kosten. Ik ga 'm smoren met tomaat en olijven (denk ik). Bij de groenteboer lonkte de snijbiet, met prachtig gekleurde stelen. Ik moest er wel even op wachten, niet omdat de groenteboer lekker stond te kletsen met een klant, maar vanwege bovengenoemde afrekenmethode (maar zo lijkt het net alsof je voor de hele week een tas vol verantwoorde vitaminen inslaat, in plaats van dat ene bosje à €1,90). De slager had mooie leverworst en veel lamsvlees, alles netjes gevacumeerd, zodat ook hier de handen niet vies worden en de klant niet bij voorbaat al gaat miepen over onhygiënische toestanden. Ik kocht een lamsschouder voor komende week. Over de bereiding misschien later.
Of ik volgende week weer van de partij ben, is even afwachten. Eerst eens proeven of alles dat rib uit mijn lijf wel waard is, en het liefst wacht ik op enige slijtage van de laklaag: gewoon een groenteboer die kan hoofdrekenen en met ongeveinsde dankbaarheid mijn muntjes in zijn zwarte eeltvuisten klemt. En een visboer die het niet moet hebben van MSC of ASC, maar gewoon van wat de Volendamse kotter in zijn netten heeft gevangen. En een bloemist die al schreeuwend zijn '3 bosjes voor 5 euro' verkoopt, in plaats van die ene Lilium longiflorum Prince Promise in een vaas van Droog Design.
Oh oh, 't is ook nooit goed of het deugt niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten