We kunnen niet meer zonder: prikkels. Ons gewone leven is maar saai, er moet pep in. Dus wringen we ons in allemaal bochten. Als je nu naar een aflevering van Swiebertje kijkt, kun je je niet voorstellen dat je vroeger genoegen nam met die trage beelden. Er gebeurt gewoon heel weinig en dat gerammel in de bijkeuken als Malle Pietje weer eens over een stalen emmer stuikelt, klinkt zacht als een ruisend bergbeekje. De musea mogen hun fossielen niet meer tonen in saaie glazen vitrines in serene zalen; er moet 'interactief' mee omgegaan kunnen worden, op een touchscreen natuurlijk; het museum als kermis. Als je een muziekclip kijkt, word je al snel draaierig, maar dat is ook de bedoeling: we moeten geprikkeld worden.
Nou, ik word er prikkelbaar van!
Ook in de keuken. Alles moet gekker, bijzonderder en exclusiever. Was dat kattenkotsschuimpje een paar jaar geleden nog bijzonder, nu moet het met een dauwverse cresson sprankelen op de tong. We nemen alleen nog maar genoegen met langzaam gegaarde Sargasso paling, gevangen tijdens het paren en op Himalayaijs naar het restaurant vervoerd (maar: met duurzaamheidskeurmerk!). De restaurantkok deed zijn ervaring op in Tokio bij chef x en toen in New York in hotel y en liet uiteindelijk 3 sterren varen om in deze exclusieve blokhut met bloemetjestuin langgerekte borden te bekleden (met pincet, uiteraard) met een kaarsrecht reepje van die paling, begeleid door een bloemetje zus en een kruidje zo en dan wat streepjes spuug. Je kunt het alleen maar proeven door ervan te nippen met je vork, want niet alleen de smaken zijn subtiel, ook de hoeveelheden. Omdat de borden handgedraaid zijn, er 40 koks nodig zijn voor de pluk en positionering en omdat de chef al die ervaring meebrengt, moet je er natuurlijk wel wat voor over hebben. En omdat het voor het restaurant zo gemakkelijk is om nog wat winst te pakken op de wijn (iedereen kan een fles ontkurken en godzijdank voor de schroefdop!) gaan die flessen lekker 4 keer over de kop. Dus let op: knipper tijdens de maaltijd niet teveel met je ogen, want voor je het weet is het voorbij en denk je dat je gerold bent.
En thuis is de keuken niet meer wat 'ie geweest is: de oven heeft 'variosteam', de mixer kan traploos tot 80 graden verhitten, de inductieplaten zijn 'zonevrij', de magnetron heeft een eco-keurmerk en de kraan is water- en energiebesparend - sorry, maar dit verzin ik niet!
En wat doen we verder, als onze kinderen op hun scooter naar school zijn? Dan stappen we met onze rieten picknickmand op de fiets, met een stokbroodje en kaasje, broodplank en mesje en dan gaan we ECHT GENIETEN.
Ben ik nou gek of hoe zit dat?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten