Het is natuurlijk pompoentijd en de meest ongeïnspireerde bereiding daarvan is soep, dus, wat doe je als je het even niet meer weet: pompoensoep maken. Maar ja, tijdens de bereiding, muziekje aan, glaasje erbij, hond opgekruld onder de tafel, was ik wel erg snel klaar, dus bedacht ik een topping om het momentum een beetje uit te stellen. Ik ben sowieso erg van de ditjes-en-datjes; er moet altijd iets te pikken bij zitten, wat weer verklaart waarom tapas 'para picar' altijd erg aan mij zijn besteed. Ik kookte het laatste restje quinoa gaar in wat bouillon (in water is het, net als couscous, zo'n klap in je gezicht) en mengde dat met een paar sprietjes fijngehakte koriander. Ooit voer ik een reis met alleen maar jeugd en had ik een chili con carne op het menu staan. Daarbij serveerde ik een toefje zure room met koriander. Er werd nog net niet gekokhalsd (of moet ik voor de goede orde schrijven kokgehalsd - zie terug: geroerbakt/roergebakken?) De kids vonden het naar zeep smaken! Ik vond het belachelijk en voelde me diep gekrenkt, maar kan me er eigenlijk wel wat bij voorstellen; als je teveel verse koriander gebruikt, heeft het wel wat weg van oma's handzeep - nu had mij oma vroeger zeepjes in de vorm van liggende engeltjes, die mij vreselijk intrigeerden, maar ik dwaal af.
Ik had de quinoa gekookt en voegde, uit ervaring wijs geworden, een beetje koriander toe, wat gemalen kokos en een lepeltje eigen gemaakte sambal van adjuma pepertjes. Dat zijn zo'n beetje de pittigste pepertjes, ik verwerkte ze dan ook met handschoenen aan en het raam open, maar gek genoeg valt de sambal ontzettend mee (of tegen). Ik verwijderde zoveel mogelijk van de pitjes, zou dat het zijn?
Het tovermengsel werd afgemaakt met een lepeltje zure room en moest natuurlijk geproefd worden...en toen kon ik niet meer stoppen. Da's lekker! Laat die soep maar zitten; ik zit vol en de topping is op.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten