Ze zijn hier bijna geboren en getogen: Martine en Olivia. Laat ze het niet horen, want ze spugen een beetje op de Catalanen, die volgens hen helemaal niet werelds en erg eenkennig zijn. Maar wat mij betreft, als je hier al ongeveer 35 jaar woont en werkt, ben je inheems. Dat ze naar mij kijken als het om restaurantadvies of locale specialiteiten en goede inkoop gaat, komt alleen maar door mijn eenzijdige interesse. Ik heb weer geen idee waar de loodgieter of de openbare bibliotheek zijn te vinden. Het gesprek ging over werk. Beide dames zitten min of meer noodgedwongen op kantoor bij duurzame energie bedrijven, maar eigenlijk, eigenlijk, werken ze 10 x liever voor een regionale wijnboer. Ik vond die duurzame energie wel nobel, dus vroeg waarom. Het bleek dat hun bazen gewoon letterlijk 'windeieren' aan het leggen zijn, maar dat de wijnboer wordt beschouwd als een hartstochtelijk, creatief, eigenzinnig en ambachtelijk type, die je graag helpt, zodat hij zijn eerlijke product aan de man kan brengen, niet alleen in Frankrijk, waar wijnen uit de Languedoc-Roussillon weinig aanzien genieten, maar vooral in Amerika, Japan en andere verre landen. Een hele uitdagende baan dus, maar wat mij zo aansprak, was die hang naar authenticiteit. En wat me opviel was dat ze trots zijn op die mensen die wijn maken en dat ze zich daar graag voor willen inzetten, Catalaans of niet.
Zo zie je maar weer: terroir zit niet alleen in de grond, maar ook in het hart.
1 opmerking:
Je foto's worden steeds kleiner, nog even en ze zijn zo groot als een .ico
Een reactie posten