tag:blogger.com,1999:blog-39542895329874398902024-03-17T14:08:59.718+01:00Catrien roert zichOver reizen, dagelijkse beslommeringen, koken, kookboeken, recepten, experimenten, mooi en slecht weer en nog veel meer.catrienhttp://www.blogger.com/profile/14541969062475400086noreply@blogger.comBlogger541125tag:blogger.com,1999:blog-3954289532987439890.post-62211166497599302322024-03-17T13:49:00.009+01:002024-03-17T14:08:57.793+01:00Extremisme<div style="text-align: left;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgXPT3mbPg642eC1_lKqkqVV5G4b90x2J2nUoerZ6DVY9p3AamPrNyeZ_-q405zABLJ_yMvHqRP6JSSSa7Io7QoGRVNuqjI87Vm17PIKFZoFiplwRf6BZ59eX30EipJNyXQ_Z1eTO0ldie1XhNauwp76MIstaKhaaGHT_cKJgrUqPjNbs2oMfjkS1h1chg/s304/Unknown.jpeg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="166" data-original-width="304" height="166" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgXPT3mbPg642eC1_lKqkqVV5G4b90x2J2nUoerZ6DVY9p3AamPrNyeZ_-q405zABLJ_yMvHqRP6JSSSa7Io7QoGRVNuqjI87Vm17PIKFZoFiplwRf6BZ59eX30EipJNyXQ_Z1eTO0ldie1XhNauwp76MIstaKhaaGHT_cKJgrUqPjNbs2oMfjkS1h1chg/s1600/Unknown.jpeg" width="304" /></a></div>De buurvrouw liep onder ons balkon langs. Ze was net even wezen roddelen met de andere buuf. Het grootste nieuws kon ze niet voor zich houden:"Hermine is overgrootmoeder geworden!" Wij feliciteerden en lachten vriendelijk boven het geblaf van de hond uit. Toen ze doorliep, zei ze bij wijze van afscheid: "Bon app!" Het was immers rond 12 uur. </div><div style="text-align: left;">Bon app, is de korte versie van bon appétit, ofwel 'eet smakelijk'. </div><div style="text-align: left;">Ik vraag me af wat we op zo'n moment in Nederland tegen elkaar zouden zeggen. "Smakelijke boterham," "Geniet van je beker melk," of, voor de wat jongere onder ons: "Enjoy your wrap!" </div><div style="text-align: left;">Natuurlijk weet ik wel dat dat, mocht het al gebeuren, uitzonderingen zijn. Er heerst nou eenmaal een andere lunchcultuur in Nederland en ik geloof ook niet dat het gewoon is om elkaar 'eet smakelijk' te wensen als iedereen 's avonds van het bedrijfsterrein afrijdt. </div><div style="text-align: left;">Laat staan dat er bij de sportclub in plaats van op de telefoon te kijken, gediscussieerd wordt over wat nu de lekkerste kaas van de markt is - zoals hier in het dorp. Ik leer in deze <i>salle de sport</i> meer Franse culinaire termen dan ik spieren kweek, maar ik zie het toch als een win-win-situatie. </div><div style="text-align: left;">Met die cultuurverschillen in het achterhoofd las ik de diverse restaurantrecensies in Hollandse kranten. Daarbij valt me op dat de middenstand in de horeca verdwijnt of niet interessant meer is - met name in de grote steden. De recensenten beschrijven eettentjes, nu een nieuwe Indiaase veganvariant met kleine gerechtjes en ook afhaal, een andere zaak legt zich toe op Egyptisch straateten en serveert, als je er gaat zitten, de gerechtjes op plastic plankjes en uit idem bakjes. Tegenover deze vlugertjes staat bijvoorbeeld een nieuwe zaak in een oude kerk in Arnhem, waar de maaltijd een avondvullende belevenis met prijskaartje is. De (voor mij) onbekende ingrediënten vliegen je om de oren en worden afgemaakt met toefjes en bloemetjes. Om dit allemaal voor de krant op papier te krijgen, moet je wel een schrijfvaardigheid bezitten die je alleen in het realm van Mulisch nog kan vinden. </div><div style="text-align: left;">En daartussen? Een restaurant zoals je ze op elke straathoek in Parijs tegenkomt en hier langs de kade, daarvoor krijgt je in ons lage land de financiering niet rond. Hoge huur, gebrek aan (kundig!) personeel, dure grondstofprijzen en geen fotogenieke uitstraling (TikTok); en dan openen voor de lunch ha ha ha. Als zo'n tussenvorm hier in het dorp niet meer zou bestaan, waar moet de tuinman dan heen als het 12 uur is en hij even 2 uurtjes pauze neemt om 's middags nog 5 uur baantjes te kunnen trekken? En de schilder, de caissière, de......</div><div style="text-align: left;">Boven ons huis stond laatst een gemeentewagentje. Je kent 'm misschien wel, zo'n klein vrachtwagentje met laadbak en een hoge rand achter de cabine waar een grote schep en bezem uitsteken. Het was middagpauze, dus de mannen hadden een zitje gemaakt van stenen. Op een klein gasbrandertje stond een pannetje met eten en ze deelden een plateau met gesneden brood, worst en kaas. Biertje erbij en maar kletsen; in de zon (uiteraard). Zelfs Macron had daar misschien wel liever aangeschoven dan bij de broodmaaltijd die Rutte hem recent nog aanbood. </div><div style="text-align: left;">Stiekem zou ik wel eens bij de huidige regeringsonderhandelingen in besloten kring willen koekeloeren, tijdens de lunchpauze. Ik stel me zo voor dat daar een pak karnemelk (Boers beste) op het buffet staat naast een rijtje witte boterhammen (ik zie geen volkoren in de wangen van Wilders), wat verpieterde salade (sommigen komen met een eigen lunchbox) en dan, om het weg te slikken, wat in koude thee geweekte zure pruimpjes. Dit alles wordt in mijn fantasie voor een deel ook nog eens staand genuttigd op de rookplaats. Ook deze getergden gun ik een simpel, betaalbaar en uitnodigend restaurantje, of zo je wilt, een stenen zetel in de Mediterrane zon; of is dat wel erg extreem gedacht?</div>catrienhttp://www.blogger.com/profile/14541969062475400086noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3954289532987439890.post-76986588008370499182024-03-10T15:14:00.006+01:002024-03-12T23:00:49.148+01:00Verdienmodel<div style="text-align: left;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi6B9qwJNXtmc4ZtCLpyU3OZShrCM0aPOECfYb_YWn8WWOBNteQMbDbekfsOmrBb3MdWnBLocMGtKajrOKs1VdX7iHW-dAN_3Gswf9Wws6zHvplG3Y4Zxbuu8LjI43nhc50WiLEfTn2MSCbtIl7Vtk52Y4RQ09wUjPbLOj0oY_PtYCsrJmgCy4Zrk93aE0/s233/images.jpeg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="233" data-original-width="216" height="233" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi6B9qwJNXtmc4ZtCLpyU3OZShrCM0aPOECfYb_YWn8WWOBNteQMbDbekfsOmrBb3MdWnBLocMGtKajrOKs1VdX7iHW-dAN_3Gswf9Wws6zHvplG3Y4Zxbuu8LjI43nhc50WiLEfTn2MSCbtIl7Vtk52Y4RQ09wUjPbLOj0oY_PtYCsrJmgCy4Zrk93aE0/s1600/images.jpeg" width="216" /></a></div>Er staat een <a href="https://foodtube.nl/juse-de-veau-maken/">masterclass</a> van Rene Ameling op Foodtube. In krap een half uur leert deze meesterkok ons hoe we de perfecte kalfsbouillon kunnen maken die in werkelijkheid wel een etmaal aan bereiding behoeft, maar dan heb je ook wat. Je kunt met het vocht alle kanten op, van bouillon, tot jus tot saus. Die laatste kan een gerecht helemaal afmaken. Drie kilo kalfsbotten en zenen en een 'bouquet garni', met een eindproduct dat je in ijsklontjeszakjes kan invriezen, gaan zo gemakkelijk een half jaar mee in een klein huishouden.</div><div style="text-align: left;">Rene laat de kalfsbotten (gezaagd graag) even zien. Het zijn witte, een beetje bloederige brokken met huid en haar. Liedewijn (zie vorige blog), zou ervan over haar nek gaan. </div><div style="text-align: left;">Er staat een <a href="https://www.youtube.com/watch?v=YRHD0ocWfeQ">filmpje</a> op You Tube over het reilen en zeilen in het restaurant <i>Au Pied de Cochon</i> in Parijs, waar, de naam zegt het al, varkenspootjes worden geserveerd (eerst langzaam gekookt, daarna gepaneerd en vervolgens gegrild). Een Amerikaanse Liedewijn krijgt het voorgezet (nadat ze eerst een uurtje in de rij heeft gestaan; hoort erbij). Ze ziet dat er een teentje uit het pootje steekt dat ook echt op een teentje lijkt. Je hoort haar onder de <i>voice over</i> stotteren: "Oh my GOD, no." Maar dan proeft ze en zet ze grote ogen op. Het is heerlijk!</div><div style="text-align: left;">Nog <a href="https://www.youtube.com/watch?v=HF9qcDx_MmQ">eentje</a> dan: de chef van een Frans sterrenrestaurant in de Provence loopt 's morgens om half negen over de lokale markt en zoekt groenten uit en ook (cactus)vruchten. In het restaurant bepaalt hij vervolgens met zijn <i>equippe</i> wat daarvan gemaakt gaat worden. Er komen wel eens klachten, want als dat tot gevolg heeft dat er een bordje met simpelweg wat perfect gegaarde boterbonen met een zalvige saus wordt geserveerd in een menu voor €260,-, dan is niet iedereen tevreden. "Dat kan ik thuis ook," beweert een klant dan, die op een veiling net een Karel Appel op de kop heeft getikt. </div><div style="text-align: left;">Maar wat ik zie, is de liefde voor mooie producten. De sterrenkok selecteert garnalen op de diepte waarop ze hebben gezwommen - hoe dieper hoe platter en hij betrekt ze van een lokale visser die zijn vissen op ijs van zout water bewaart; hartstikke slim!). En die producten worden weer met alle respect verwerkt tot gerechten met een prachtige smaak en balans, die recht doen aan de basis. </div><div style="text-align: left;">Ondertussen lees ik over het ene na het andere nieuwe horecaconcept dat zich in Amsterdam ontvouwt. Fusion is het nieuwe toverwoord van de ontwikkelaars. Na corona heeft men kennelijk geleerd dat het niet zo slim is om op één avocado te wedden. Bovendien is het Argentijnse grillrestaurant verstoft. De poffertjeskraam is niet meer instagramproof en een brasserie met een biefstukje met groene pepersaus... gaaap. Op de schop ermee. Een shakshuka doet het fantastisch op buffelmozzarella en Zweedse gehaktballetjes met nasi goreng, zijn een supercombi. Helemaal hot is de vegan omelet met rode biet en een cacaostreepje als de wenkbrauw van Frida Kahlo. Het maakt niet uit dat al dat klatergoud uit een doosje van verre komt, of van een bureau op de Zuid-As; een gravadlaxsausje erover en het ademt TikTok (en nieuwe Teslas voor InnovativeFoodInitiative. Int b.v. - lees: IFIib).</div><div style="text-align: left;">Alles er maar bij de haren bijslepen voor een verdienmodel, of vasthouden aan vertrouwde waarden? Het is niet alleen een horecakwestie. </div>catrienhttp://www.blogger.com/profile/14541969062475400086noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3954289532987439890.post-13557955746816686252024-03-05T14:58:00.007+01:002024-03-10T14:54:13.567+01:00Alles voor mijn liefje mijn Wijntje<div style="text-align: left;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj64xqBXTu301qtqLCZc8euZrob0mAQ8HLvxgjt1-_WH-b21LVWOPAfgeXTLdpAiFtX2NqxSV-cFg3NWFWqlCxPC4jHxvT4AYHevL-zYO-OZpnTCATH1CSRK_OHsawxusQV9f_bRYFyiLAnexWf_LCdybpkdFK6-TWFnsq3AW8rj7Gzq_vVro6owpoVLzk/s4032/IMG_0401.jpeg" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="4032" data-original-width="3024" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj64xqBXTu301qtqLCZc8euZrob0mAQ8HLvxgjt1-_WH-b21LVWOPAfgeXTLdpAiFtX2NqxSV-cFg3NWFWqlCxPC4jHxvT4AYHevL-zYO-OZpnTCATH1CSRK_OHsawxusQV9f_bRYFyiLAnexWf_LCdybpkdFK6-TWFnsq3AW8rj7Gzq_vVro6owpoVLzk/s320/IMG_0401.jpeg" width="240" /></a></div>"Een van de weinige dingen, veganistisch, die toch nog lekker zijn," zegt mijn held Cees Holtkamp in een filmpje waarin hij groentebouillon heeft gemaakt voor kaaskroketten (het geheim: geen room of melk maar die groentebouillon ...een van de weinige dingen.... en hele oude kaas). Ik moet erom grinneken, omdat ik zat te zinnen op een blog naar aanleiding van een ingezonden brief in de krant. Liedewijn (of zo) klaagt hierin dat er is geschreven over restaurants die gerechten maken met 'afvalvlees': ingewanden, tong, lever. Waarom aandacht besteden aan restaurants die met dat soort abjecte ingrediënten werken, als er zoveel veganistische zaakjes zijn om te bespreken? Het is niet meer van deze tijd, vindt Liedewijn, die naar eigen zeggen spreekt voor alle mensen onder de veertig.</div><div style="text-align: left;">Ik heb natuurlijk wel een antwoord, al zou ik het er liever bij laten, onder het motto: live and let live. Maar toch zit het me dwars. Waarom moeten we tegenwoordig allemaal zo vreselijk correct (woke?) zijn - als het dat al is? Er mogen geen boeken meer geschreven worden over foute (fictieve!) figuren. Er mag geen bloot meer in films - laat staan in sekseducatie op school - , het ontbreekt aan een Oost-Aziatische man in het muziekclipje van Joost Klein (ook een ingezonden brief waard) en het vliegtuig nemen en melk drinken zijn natuurlijk al helemaal uit den boze, laat staan een andouillet wegprikken. </div><div style="text-align: left;">Stiekem ben ik wel benieuwd naar Liedewijn, want zij is in mijn ogen van een generatie waarin het nooit aan iets ontbroken heeft. Wilde ze op balletles, "maar natuurlijk lieve Lied," een stal met toebehoren van Little Pony voor Sinterklaas, "uiteraard Wijntje schatje", in de auto naar school omdat het regent, "papa en mama willen niet dat je kou vat, hoor!"</div><div style="text-align: left;">En nu zit ze met haar laptop achter een latte havermelk (of laat ze haar teentjes met een chemisch goedje bestrijken) en schrijft ze boos naar de krant. </div><div style="text-align: left;">Ondertussen kan ze het koekje bij de koffie niet opeten, want er zit gelatine in en het is verdorie ook nog eens in een plasticje verpakt ("Coronadingetje Lied", zegt het meisje achter de bar verontschuldigend). Maar Wijntje is zo verontwaardigd dat ze vingervlug een berichtje naar haar beste vriendinnen stuurt. De iCloud die dit soort gegevens weer moet verwerken, leeft natuurlijk op - de naam zegt het al - lucht, dus daar is niks mis mee.</div><div style="text-align: left;">En zo kunnen we wel doorgaan, maar het is dieronvriendelijk om op alle slakken zout te leggen. </div><div style="text-align: left;">Waar ik nu mee worstel is dat ik een zuurdesemmoeder in de koelkast heb staan die ik niet meer zo mag benoemen. Ze (het/hem/die) is een 'ouder uit wie het kind is geboren', maar hoe rijm ik dat met mijn brood? Ik krijg er het zuur van. </div>catrienhttp://www.blogger.com/profile/14541969062475400086noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3954289532987439890.post-59785741503920483992024-02-28T14:18:00.090+01:002024-02-29T15:52:19.930+01:00Pientje Michelientje <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjI47i8EgJifgdQ1b3gcqFhdmY13_AABCkhMA3GwFhq3ho4dNOFMnlNWqqEU8HRGHixPGmqQ8FoOLqJfQvFu36TEkzg2eow5adlIYIgf0jV_zXo9mimarvGdhRW-I5EmxvglkqNyhMVlsIFzD6qvKZF8B2_IY83vTbwi3bGpJBYkqWyfTL9i82I8558Mq8/s203/images%2015.23.56.jpeg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="203" data-original-width="176" height="203" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjI47i8EgJifgdQ1b3gcqFhdmY13_AABCkhMA3GwFhq3ho4dNOFMnlNWqqEU8HRGHixPGmqQ8FoOLqJfQvFu36TEkzg2eow5adlIYIgf0jV_zXo9mimarvGdhRW-I5EmxvglkqNyhMVlsIFzD6qvKZF8B2_IY83vTbwi3bGpJBYkqWyfTL9i82I8558Mq8/s1600/images%2015.23.56.jpeg" width="176" /></a></div>Zojuist las ik <i style="text-align: left;">Nirwana</i><span style="text-align: left;"> uit, het laatste boek van Tommy Wieringa. Ik vind het boeiend, intrigerend en duidelijk geschreven door een man. Het verhaal gaat over een oliemagnaat met een oorlogsverleden en over oligarchie. Dat lees ik met smaak, maar de beschrijvingen van het vrouwelijk schoon vind ik lastig. De hoofdrolspeler, een kunstchilder, wordt door zijn vriendin verlaten, waar hij veel verdriet van heeft. Later zal zij, eveneens als kunstenaar, hun relatie duiden met voor hem denigrerende beelden. Zij, zo blijkt, heeft zich in hun samenzijn altijd onderdrukt gevoeld. De man eigende zich haar toe. Dat is niks om me druk over te maken, al ligt het er wat dik bovenop. Maar dat haantje, dat zijn ex-geliefde af en toe nog ziet of aan haar denkt en herinneringen ophaalt, bedenkt zich een aantal keren troostend dat ze in de loop der tijd almaar onaantrekkelijker zal worden, want ze zal haar strakke huid en vlezige billen (etcetera) verliezen. Ondertussen is het gebotoxte gezicht van zijn moeder, die haar jeugd wil behouden, ook weer niet goed.</span><div style="text-align: left;">Ik wil de auteur niet gelijk stellen aan het hoofdpersonage, dat is onzin, maar toch schaar ik 'm in een traditie waarbij auteurs vaak vooral rouwen om het verlies van de schoonheid en jeugdigheid van hun vrouw/geliefde, terwijl ik dat bij schrijfsters omgekeerd eigenlijk nooit tegenkom. Vrouwen kunnen geschokt zijn over de aftakeling van hun éigen lichaam, maar doen dat, in de literatuur, eigenlijk nooit over dat van hun man, vriend of geliefde. Tenminste: niet in de boeken die ik lees of me herinner, maar ik draag vast een gekleurde bril. Voorbeelden die het tegendeel bewijzen zijn welkom. </div><div style="text-align: left;">Ik had hier helemaal niet over dat vrouwelijk schoon (bestaat er eigenlijk een mannelijk schoon?) en de mannelijke kijk daarop willen schrijven, maar moest eraan denken toen ik dit filmpje over de <a href="https://foodtube.nl/paella-vlanciana-een-masterclass/">traditionele paëlla Valenciana</a> zag. Hierin zien we een jonge vrouwelijke chef op straat (in Valencia?) die ons in rap Spaans stap voor stap door de bereiding van het traditionele gerecht voert. Dan komt er ineens (na 10 minuten ongeveer) een mannetje in beeld. Hij heeft grijs-wit haar en draagt een rood michelinmannetjejasje. Hij is de ontvanger van het neusje van de zalm van de hele schotel: het aangebakken levertje, dat altijd voor de belangrijkste persoon aan tafel is. Meneer begint te praten en blijkt een rasechte Hollander en eigenaar van het restaurant te zijn. Bijna vanzelfsprekend laat hij zich het offer van de chef (Chabe Soler, houdster van de 2020 wereldbeker voor beste Valenciaanse paëlla!) op een bordje presenteren en dan komt het:</div><div style="text-align: left;">Het duurt nog even voor het gerecht voltooid is, maar met die lever kan er al geborreld worden, dus gaat er een wijntje open. Daarover zegt de Hollander, terwijl hij professioneel aan de kurk snuift: "Misschien [is dit] wel het belangrijkste van de hele paëlla!"</div><div style="text-align: left;">En ik zak onderuit in mijn stoel. Daar staat ze, de leuke en gelauwerde chef, rood aangelopen van het hete vuur onder de grote pan. Al haar kennis en kunde spat van het scherm. Maar wat vindt roodmichelinmannetje het belangrijkste? Zijn glaasje wijn en waarschijnlijk uiteindelijk een heuse ster waar hij goede sier mee kan maken. </div><div style="text-align: left;">Ik hoop vurig dat die er voor Chabe komt, en dan met een nieuwe sticker...van een Michelinvrouwtje!</div>catrienhttp://www.blogger.com/profile/14541969062475400086noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3954289532987439890.post-29211081248108316482024-02-27T14:10:00.010+01:002024-02-28T09:58:46.696+01:00Negenennegentig luchtbalonnen<div style="text-align: left;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgCl5yR1bZsMepSVVfvWzGJbcMq2dvU-kmXi7KcJnXCuO3yK6ej78WcQa_1DaEx2rCmvANuZdOH2V5sQaSi9pIaKq2hHNEehLBh24nUGSBinezVTx00k487RUyKEfgodiWrWRfqhW_s9zs85vZ0eXJiOTDyqDum9RWFH0pLUjg16HSZEj02thjkQUmT_VQ/s3264/IMG_6897.JPG" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="3264" data-original-width="2448" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgCl5yR1bZsMepSVVfvWzGJbcMq2dvU-kmXi7KcJnXCuO3yK6ej78WcQa_1DaEx2rCmvANuZdOH2V5sQaSi9pIaKq2hHNEehLBh24nUGSBinezVTx00k487RUyKEfgodiWrWRfqhW_s9zs85vZ0eXJiOTDyqDum9RWFH0pLUjg16HSZEj02thjkQUmT_VQ/s320/IMG_6897.JPG" width="240" /></a></div>Er stond een camper op de kampeerplaats die binnenkort van de rand van het dorp, twee passen van zee, zal verdwijnen. De plek moet plaatsmaken voor een nieuwe kade, om nog meer container- en eventueel cruiseschepen te kunnen verwerken. Wat uit de containerschepen komt, verdwijnt in koelwagens en wordt Europa ingeslingerd. Wat uit de cruiseschepen komt, stapt in een bus om riddertje te spelen in Carcasonne. Niets van dit alles, met uitzonder van wat geld voor het loodswezen en de havengelden, komt ten goede aan de inwoners van hier. Nou ja, er werken natuurlijk wel veel mensen in die drukke haven, da's waar. En de supermarkt om de hoek ziet de Filippijnse bemanningleden graag komen. Die kijken hun ogen uit en verlaten de winkel vooral met een stapel babymelkblikken (en het zijn allemaal mannen hoor). Nestlé I presume.</div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;">Maar dat alles terzijde. De camper, waarmee ik begon, had een sticker op de zijkant geplakt met 'Route 66' erop. "Zo...," dacht ik, "die heeft het ver geschopt." Dat zou best kunnen - je kent ze wel, die koning en koningin op hun camperzetels, traag manoeuvrerend door de binnenstad, omdat ze een verkeerde afslag hebben genomen en een verbodsbord hebben gemist in een omgeving die ze volkomen vreemd is; maar die ze staks met hun electrische fietsen heerlijk gaan verkennen. </div><div style="text-align: left;">Maar...het departement hier, Pyrenées-Oriëntal heeft als nummer 66. Daardoor hebben wij ongelukkig genoeg de postcode 66660 (spreek dat maar eens uit op z'n Frans: soixante-six mille six cent soixante). Misschien is die bumpersticker dus bedoeld als een knipoog en heeft het gedrocht helemaal niet over een Amerikaanse snelweg gezoefd. Hoe dan ook, 66, het is een getal dat tot de verbeelding spreekt.</div><div style="text-align: left;">Voor mij geldt dat ook voor 88. Ik lees dat als percentage in een culinair tijdschrift. Maar liefst 88% procent van de Fransen heeft (familie)recepten van de grootmoeder meegekregen. De redacteur geeft haar eigen voorbeeld: zandkoekjes met geraspte citroenschil. Oma leerde haar niet alleen de ingrediënten met de exacte hoeveelheid citroen, maar ook de kneepjes: niet teveel kneden, opdat ze zanderig blijven, net iets langer in de oven dan je zou denken, zodat ze er echt goudgeel uitkomen en dan, nog voor het afbakken, het mooie patroontje dat je erin trekt met een vork. </div><div style="text-align: left;">De oma van mijn vaderszijde, was geen keukenprinses; zij had heel lang een 'kokkie' gehad. Maar als ze bij ons kwam, bracht ze wel heerlijk zelf gefrituurde kroepoek (belinju) mee, in een grote koekjestrommel. En haar dochter, mijn tante, was een rijsttafelkoningin, die met genoegen drie dagen in de keuken stond, met een fantastisch resultaat. De oma van mijn moeder was een echte keukengodin. Ze kon wild plukken, worsten draaien, balkenbrij maken en heerlijke kroketten, groente inmaken, bessensap koken (met griesmeelpudding), jam, cake, zandkoekjes en noem maar op. Ik was als kind een slechte eter, behalve bij oma To aan de keukentafel. Daar rook het niet alleen naar lekker eten, maar ook naar de stephanotis (jasmijn), die rijk kon bloeien op de vensterbank. Aan de schouw boven het fornuis was een blikopener gemonteerd die je kon openklappen. Mijn broer en ik hebben daar veel plezier van gehad, want we mochten aan de zwengel draaien, zonder blik eronder, staand op een keukentrapje. </div><div style="text-align: left;">Nu vraag ik me af hoeveel Nederlandse tieners recepten en bereidingen van hun oma met de paplepel ingegoten krijgen. Ik denk dat 88% Super Mario speelt, 88% bestelt bij Uber eats en 88% nog nooit van de Route 66 heeft gehoord, laat staan dat ze blikopenergezwengeld (oh nee, geblikopenerzwengeld) hebben. Mijn broer weet nog te melden dat wij dat schilderen noemde en daarbij een sinaasappelnetje op ons hoofd droegen. Pikant detail.</div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;">p.s.: de foto is van mijn oma van vaders zijde, net na aankomst in Nederlands-Indië, 1930. </div><div style="text-align: left;"><br /></div>catrienhttp://www.blogger.com/profile/14541969062475400086noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3954289532987439890.post-8810604868878864812024-02-25T12:23:00.001+01:002024-02-25T13:34:16.969+01:00When in Rome<div style="text-align: left;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg7AHYAMi4ht1h_aXU6JumREA62Anf-vw9vtv9VyCo4WZwR3wYBzYr3rVnykqI-37O-KYEuyJDiiiQ58YApiEiv14Wqo4VEe9V0LWmwHFcgX01h7SeWWR_Parag9jXQjvX1zne0ELPB4Lyo3JSJjWXLDdQ2a32JKOueNRikbEkDi9FBJzvqDGABibzVlWU/s275/Unknown.jpeg" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="183" data-original-width="275" height="183" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg7AHYAMi4ht1h_aXU6JumREA62Anf-vw9vtv9VyCo4WZwR3wYBzYr3rVnykqI-37O-KYEuyJDiiiQ58YApiEiv14Wqo4VEe9V0LWmwHFcgX01h7SeWWR_Parag9jXQjvX1zne0ELPB4Lyo3JSJjWXLDdQ2a32JKOueNRikbEkDi9FBJzvqDGABibzVlWU/s1600/Unknown.jpeg" width="275" /></a></div>'Heel even fonkelde de late namiddagzon door het Spaanse mos, dat een netkous van schaduw over de Mississippi-rivierdelta legt.' Nee, dit is geen proeve van mijn literaire ambitie. Dit is een zin uit een recensie in de <i>NRC</i> van een restaurant in Amsterdam. Er wordt niet alleen literair gedaan, je wordt ook om de oren geslagen met beschrijvingen van gerechten en het gebruik van begerenswaardige ingrediënten, zoals Khmerboter, penja-peper, 'grains of paradise' (verwant aan zwarte kardamom) en ehuru (kalabasnootmuskaat). Deze laatste heeft overigens een zwoel houterige smaak, jawel. Bij de bespreking staan geen foto's, maar ik vermoed bloemetjes, oliedruppels en andere pincetwaardige toevoegingen. Toch schrijft de recensent over sommige gerechten dat die 'gewoon nog niet af zijn.' </div><div style="text-align: left;">Ik denk maar weer eens aan 'mijn' Kim in mijn vorige blog of in dit geval Manu, de dorpsvisser, die gisteren baudoie (zeeduivel), tong en kreeft op ijs had liggen in zijn viskraam aan de kade, 's nachts gevangen dus heet van de naald = uit het net. Wat zou hij vinden van 'een dikke zoete sint-jacobsnoot, direct van het vuur opgediend in bruisend-hete vanilleboter in de schelp, met een zoete sukade-toets van gekonfijte citrusschil en een onverwachte tropische kruidigheid uit de gitzwarte mbongo-tchobi-saus...'? Ik zie Manu naar me staren en langzaam een vinger naar zijn slaap gaan. '"'Tok, tok', rare jongens die Romeinen," citeert hij uit Asterix & Obelix. Ik kan niet anders dan knikken, al staat er in het desbetreffende restaurant een Hollander achter de kachel. </div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;">Even terzijde: volgens een andere krant is deze chef wel zo bijzonder dat hij 'een regelaar naar buiten toe is'. Interessant!</div>catrienhttp://www.blogger.com/profile/14541969062475400086noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3954289532987439890.post-70128344416741249512024-02-24T12:07:00.002+01:002024-02-24T12:07:24.860+01:00Mijn Kim is een Viëtnamees<div style="text-align: left;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiTbCoik4qz4ouZWTAlnH_xhMNppPWK8Qrg-8_FwjonhQ6ieT1sgz4GBKU6feDkvEEKhrxsbxV6wbtMfejf0COm6ltmlBlBWiBelUvNJgX4Pd3SaV4DfNCO96H07rGzDjIlNZ3gaM6BGY5oPoMRhUItsTFl0mqfJt_hq1_ZQH1MzuxQw7w2ge0ww2vlKnc/s3146/IMG_0419.jpeg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3146" data-original-width="3023" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiTbCoik4qz4ouZWTAlnH_xhMNppPWK8Qrg-8_FwjonhQ6ieT1sgz4GBKU6feDkvEEKhrxsbxV6wbtMfejf0COm6ltmlBlBWiBelUvNJgX4Pd3SaV4DfNCO96H07rGzDjIlNZ3gaM6BGY5oPoMRhUItsTFl0mqfJt_hq1_ZQH1MzuxQw7w2ge0ww2vlKnc/s320/IMG_0419.jpeg" width="307" /></a></div>Hij moest giechelen om zichzelf. Kim stond te hannesen met de spiezen van de gril. Ze zaten helemaal vol met deels nog maar half gebraden kippetjes. Voor een gelijkmatige garing moesten de spiezen af en toe verhangen worden en dat spel van drie hoog naar een hoog en van twee naar vier, dat was een komisch gedoetje. Kim hield ondertussen alle vingers van een hand omhoog; nog 5 minuten voor een gaar exemplaar en dan ook nog 'laqué'. De mensen die voor loempiaatjes kwamen hoefden niet te wachten, die kregen meteen een zakje mee, met saus! Maar de klanten voor de kip moesten geduld hebben. Zo stonden we gemoedelijk in de rij. Ik verliet die even om een reusachtige artisjok te kopen. Daarna sloot ik weer aan en stond ik te mijmeren.</div><div style="text-align: left;">Mijn Kim is een Vietnamees en staat op de markt, in dit geval op zaterdag hier in het dorp. Hij is altijd goedlachs en draagt ook in de zomer een muts. </div><div style="text-align: left;">In Amsterdam staan er binnenkort ook mensen voor Kim in de rij, maar dan voor de Amerikaanse beauty met het perfecte lichaam. Haar figuurcorrigerende pakjes zullen worden verkocht bij de Bijenkorf, in een pop-up store, op reservering (dat hoeft bij mijn Kim overigens niet). Er zijn 1330 'tijdslots' beschikbaar. Degenen die niet reserveren mogen in de rij, waarvoor geldt: een naar buiten, een naar binnen. En eenmaal binnen is er plaats voor 20 mensen. Als de rij oncontroleerbaar wordt, zullen er beveiligers worden ingeschakeld. </div><div style="text-align: left;">Ik weet niet of mijn Kim ooit in Keulen is geweest, maar hij zou het er horen donderen als ik hem hierover zou vertellen. Ik weet ook niet wat figuurcorrigerende kleding is in het Frans, laat staan het Vietnamees, dus ik neem de moeite niet eens. Daarvoor in de plaats maak ik, eenmaal aan de beurt, het internationale gebaar van 'oh wat is dat lekker' en ik wrijf over m'n buik die inmiddels volgens de standaard van de Amerikaanse Kim best in een pakje gehesen zou mogen worden. Met een warm plastic tasje met kip, een zak met 12 oesters - "en wat extra's voor de goede klant," zegt de oesterman altijd - een bos met radijzen zo groot als golfballen, die ene vette artisjok en een wiebelende buik, loop ik naar huis, zo mogelijk wel 100 x gelukkiger dan de eerste klant in de pop-up store. </div>catrienhttp://www.blogger.com/profile/14541969062475400086noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3954289532987439890.post-79688613702520209612024-02-06T15:30:00.002+01:002024-02-06T19:45:18.001+01:00Uitsmijters<div style="text-align: left;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjwzxdA2_ZwN94x5aDWcpxJ6KLfS6rkjXe9Xxanw5NbS_x7ERXmOcbA37ZiCJyj9e5nCbBOLylC7h3MmR2821Ex_L1DUQWl8FgJJw6dNgAup5ywK7omSfRHaB69Zyv6hBxW7VMGyCJNnKJmysIxIlxW9IrVvcfzKnVx20ILxxvdWf7c3-SPvxtAl0Gbxdk/s225/images-1.jpeg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="225" data-original-width="225" height="225" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjwzxdA2_ZwN94x5aDWcpxJ6KLfS6rkjXe9Xxanw5NbS_x7ERXmOcbA37ZiCJyj9e5nCbBOLylC7h3MmR2821Ex_L1DUQWl8FgJJw6dNgAup5ywK7omSfRHaB69Zyv6hBxW7VMGyCJNnKJmysIxIlxW9IrVvcfzKnVx20ILxxvdWf7c3-SPvxtAl0Gbxdk/s1600/images-1.jpeg" width="225" /></a></div>Een hoogleraar micro-economie heeft zich erover gebogen. Hij komt met termen als 'prijselasticiteit', 'mentaal budget', 'referentiepunt' en 'peer effect'. Ik snap het meteen. Hij heeft het over stroopwafels.</div><div style="text-align: left;">Die koeken zijn het gesprek van de dag in <i>Het Parool</i>, want er is een artikel verschenen over tiktokrijen in de Kalverstraat waar men maar liefst anderhalf uur op de stoep staat voor wat waarschijnlijk een <i>bucketlist</i> dingetje is: een Hollandse koek voor een fortuin, gekocht in de sleetste winkelstraat van de hoofdstad, in een winkel (waar je nog geen minuut binnen bent) opgeleukt met balonnen aan het plafond en voorzien van het begeerlijkste lokkertje: de uitsmijters in Sherlock Holmes tenue. Het decor, die uitsmijters, de huur en de gestegen tarweprijzen, plus de 'toppings' van Oreokoekjes, nootjes, gezouten karamel etcetera, zorgen ervoor dat dit de ultieme toeristenervaring is in hartje Amsterdam, waar je dan ook best je portemonee voor mag trekken (een wafel gaat vanaf € 13,- over de toonbank). En terwijl je in de rij staat, kun je ook een hele aflevering van de nieuwste Netflixserie wegtikken. Maar je snapt het: de eetervaring maakt dit alles tot een hoogtepunt in het moderne mensenleven.</div><div style="text-align: left;">Op de Albert Cuypmarkt, bij de 'traditionele' koekenbakkers, zijn de prijzen ook gestegen, maar niet zo stief. De simpele kraam en de geruite papieren servetten passen niet in het mentale budget van de toerist en de bakker met zijn ludiek geknoopte boerenzakdoek om de hals doet niets voor het 'peer effect'. </div><div style="text-align: left;">Nu heb ik een idee. Ik ga de markt tiktokwaardig elastisch oprekken en begin een kraam met uitsmijters. Het wordt een Barneveldse ei-ervaring in hartje Amsterdam waar koks verkleed als de zeventiende eeuwse kunstschilder klutsen en bakken, met als ultiem referentiepunt een topping van bladgoud. De rijen toeristen worden vermaakt door toktokkers, dat zijn acteurs in kippenpakken. Of de piepels op de socials die woordspeling vatten, valt te bezien, maar vanuit de hemel hoor ik Aelbert al roepen: "Catrien, dat is het ei van Columbus!"</div>catrienhttp://www.blogger.com/profile/14541969062475400086noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3954289532987439890.post-34388622590800563272024-01-26T12:06:00.002+01:002024-01-26T12:54:17.644+01:001,2,3, je proeft het zo...<div style="text-align: left;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj_Q3yj-IRMDSmwuwrX8b-rqv8g8Tv0Vu7S7a3Z8_NshZdKAJvD_vnEgH2iPCTeQljFvYXwGf6ADC7BTWtDQlu184I6bN3snpnl38HV3EDACaYXe9nNHEJhHLqOiE94oVyBpOj0hVZuxlq8991FVKqn6miG6trfwkiNzq5ol0sgDg7VvcUvcK4o9afqBLk/s297/images-1.jpeg" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="170" data-original-width="297" height="170" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj_Q3yj-IRMDSmwuwrX8b-rqv8g8Tv0Vu7S7a3Z8_NshZdKAJvD_vnEgH2iPCTeQljFvYXwGf6ADC7BTWtDQlu184I6bN3snpnl38HV3EDACaYXe9nNHEJhHLqOiE94oVyBpOj0hVZuxlq8991FVKqn6miG6trfwkiNzq5ol0sgDg7VvcUvcK4o9afqBLk/s1600/images-1.jpeg" width="297" /></a></div>Hij is weer even razend populair: Napoleon Bonaparte. Er is een nieuwe kaskrakerfilm, dus de gedrongen 'keizer' staat volop in de aandacht. Mogelijk was hij in werkelijkheid helemaal niet klein van stuk - zo schijnt hij alleen door zijn vijanden te zijn afgebeeld om hem 'klein te krijgen'. Hij heeft in ieder geval wel een grote impact gehad: het rechts rijden, de aanleg van de A27, de basis van het moderne strafrecht, het toekennen van achternamen en, waar mijn oog dan weer op valt: het inblikken. Dat laatste deed hij natuurlijk niet zelf, maar hij schreef een beloning uit voor degene die voedsel langer houdbaar kon maken (voor de soldaten natuurlijk). Een kok (Appert) kwam toen op het idee van verhitting om bacteriën te doden en, omdat glas zo kwetsbaar was (voor de soldaten), werd toen ook het conserveblik uitgevonden. </div><div style="text-align: left;">Ik dacht dat Napoleon ook de bedenker van die rare Franse telling was, waarbij de decimalen na de 69 vreselijk ontsporen en 60 + 10 zeventig is en 4 (x) 20 tachtig. Maar die kronkel blijkt al ouder te zijn. </div><div style="text-align: left;">Dat is jammer voor mij, want nu kan ik het bruggetje naar mijn mijmering niet maken. Ik dacht namelijk aan 'omdenken', wat met bovengenoemde telling beter 'kromdenken' kan heten, want ik blijf er maar mee worstelen: quatre-vingt-quatorze, hou op!</div><div style="text-align: left;">Met dat omdenken bedoel ik bijvoorbeeld het loslaten van ingesleten patronen: het laten ingaan van goede voornemens op 12 februari of 9 mei - ik noem maar wat data - of het maken van jaarlijstjes op 8 oktober en nieuwe trends benoemen op 26 januari, waarom niet?</div><div style="text-align: left;">Een van die trends in de horeca is het werken met texturen of structuren. Zo at ik recent in een 2 sterren restaurant en kreeg daar in het 8 gangen menu een gerechtje met 3 structuren van biet: een puree ter grootte van een theelepel, een gekookt schijfje kleiner dan de binnencirkel van een damsteen en een tartaartje van dobbelsteentjes waar veldmuizen mee pokeren. Er waren ook 3 texturen van ui, waaronder een geblakerd rokje van een zilveruitje. </div><div style="text-align: left;">Kijk ze gaan, die grote restaurantkoks die standaard een pincet in hun buisborstzak hebben gestoken en met hun door hete producten opgezwollen handen precies mikken om zo'n rokje delicaat op een crèmepje te plaatsen. Ching ching</div><div style="text-align: left;">De tweede trend zit hierin gevat en dat is het blakeren van groenten, met name ui en prei.</div><div style="text-align: left;">Het blakeren van die prei heeft een ware vlucht genomen. Er wordt poeder van gemaakt dat als peper over een gerecht kan worden gesnuft net zoals vanillespikkels in een ijsbolletje. "Authenticiteit ten top," giechelen de investeerders.</div><div style="text-align: left;">Als ik het over dat zwarte stof zou hebben met onze Franse buren, dan doen ze het waarschijnlijk in hun broek. Voor hun is de tijd van de calçots aangebroken: de dikke bundels jonge prei die op hoog vuur zwart worden verbrand en dan in een krant worden opgediend. Daarna worden ze afgepeld, in romescosaus gedoopt en als haringen aan hun staartje naar binnen gekieperd. Dit is geen nieuwe trend, maar een oude traditie met feest, muziek en dans (sardanes). </div><div style="text-align: left;">Nou was ik toch aan het omdenken en bedacht ik me: als we dat <i>million dollar</i> ingrediënt, de prei-as, nou eens van die calçots halen, dan zitten we zomaar op een goudmijntje. Geen verspilling, minder intensieve arbeid (denk aan de restaurantkok met een millimeterraspje), een veel goedkopere sensatie en dan nog wat: die preitjes worden geserveerd met een slabbetje, net als bij een hele kreeft. Daar heeft nog nooit een miljonair zich lullig bij gevoeld, dus kan de complete preisensatie op het bord en de as op de composthoop. Ik ben niet goed in rekenen, maar hier is 1 + 1 volgens mij 3!</div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;">p.s.: weten jullie het nog? Het ijs van Caraco; zo geweldig lekker!</div><div style="text-align: left;"><br /></div>catrienhttp://www.blogger.com/profile/14541969062475400086noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3954289532987439890.post-60790010766743096082024-01-19T12:26:00.002+01:002024-01-19T12:26:42.037+01:00Kan kaneel? Nee<div style="text-align: left;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjYlkqYPxyc1TYFGgDLwVrQDUPpLOYoIGfIW89gpzPUaZXWUyp3uJWGYcri5TEYc2UkR_MsE-sVH9lncdqH8RcSup0wrqRm4aT8Qi_9eq9EuzDO-70rVsVcr4fXs8AoTlI2_3Qi6egd38fIJLEMTrvPfAnYL4oBYjsx0DA-6Kfq0VlOWLgLjPOdKFrur8g/s243/images.jpeg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="208" data-original-width="243" height="208" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjYlkqYPxyc1TYFGgDLwVrQDUPpLOYoIGfIW89gpzPUaZXWUyp3uJWGYcri5TEYc2UkR_MsE-sVH9lncdqH8RcSup0wrqRm4aT8Qi_9eq9EuzDO-70rVsVcr4fXs8AoTlI2_3Qi6egd38fIJLEMTrvPfAnYL4oBYjsx0DA-6Kfq0VlOWLgLjPOdKFrur8g/s1600/images.jpeg" width="243" /></a></div>Er is een nieuw n-woord. Ik durf het bijna niet uit te spreken. Een onafhankelijke onderzoekscommissie heeft dit bepaald. </div><div style="text-align: left;">Het gaat om de naam van een straat in een nieuwe woonwijk in Amsterdam Nieuw-West waar ooit de markthallen zaten, of het Food Center. De nieuwe weg zou nootmuskaatstraat gaan heten, maar de commissie vond dat gevoelig liggen, in verband met de misstanden van 'onze' VOC op Banda. Dus komen de nieuwe bewoners nu in de Mierikswortelstraat. Dat is toch een veilig idee, al lijkt het me wel wat pittig. </div><div style="text-align: left;">Je zult begrijpen dat de omliggende straten ook weinig gekruid gaan uitvallen. De tot specerijgemaakten zullen in de doofpot belanden; de postbode kan opgelucht ademhalen en gewoon zijn ronde lopen zonder de vrees om bespuugd te worden. </div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;">Als burger kan ik natuurlijk overal mijn zegje doen, dus nu heb ik een voorstel ingediend bij stadsdeel Nieuw-West. Misschien is het een idee om niet meer met namen te werken, maar met iconen, of beter gezegd emoji. Ik zie alleen maar voordelen. De laaggeletterden zijn een probleem armer, de pakketbezorger hoeft zijn bril niet zo vaak meer op te zetten en het intikken van een adres wordt een eitje. </div><div style="text-align: left;">Natuurlijk komt er wel een lijst van goedgekeurde plaatjes. </div><div style="text-align: left;">De Hamweg kan geen 🥩 symbool krijgen, want dat stoort de vegetariërs en veganisten. Er moet een nieuw plaatje voor de Flamencolaan komen, want 💃 is te seksistisch. De 🌲 voor Denneweg zou op een groene fallus lijken. En als we het over landen hebben, ai ai. </div><div style="text-align: left;">Er gaan al stemmen op om 'Rusland' op de Wallen een nieuwe naam te geven, maar daarover is de commissie verdeeld. Het voorstel was Finland, want dan hoefde er niet veel op de naambordjes overgespoten te worden, maar dat idee is weggestemd door een van de leden, omdat zij (ze wordt liever met 'die' aangesproken) daar ooit met de auto over het ijs is uitgegleden, dus er een slechte herinnering aan heeft. </div><div style="text-align: left;">Het is wel verwarrend dat er in Rusland (die straat dan) een Koreaans restaurant zit. Dat heeft een vergunning aangevraagd om de gevelreclame te mogen uitbreiden. Ze willen graag als Zuid-Koreaans restaurant voort. Je snapt: de gemeenteraad is verdeeld. Een geadopteerde stembevoegdigde komt uit het noorden van dat land en vreest stigmatisering. </div><div style="text-align: left;">Ik heb het bij mijn voorstel (anoniem ingediend) gehouden en wil me verder niet in het politieke wespennest steken. </div><div style="text-align: left;">Mijn vader heeft ooit straatnamen toegekend aan een hele wijk in Rhenen, waar ooit een fabriek stond die De Vogelenzang heette, dus voortborduren was niet moeilijk. Nu is daar onrust onder de bewoners ontstaan, omdat een landelijke telling heeft uitgewezen dat in de natuur de rietgors wordt verdrongen door de pimpelmees. De staten die zo heten en aan elkaar grenzen, vechten deze vete nu onderling uit en door de onrust is het aftreden van de burgemeester bijna een feit. </div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;">Laat ik eerlijk wezen om misverstanden te voorkomen: alleen dat over die nootmuskaatstraat is echt waar en gezien de inspanningen van mijn vader, zie ik zo'n ultiem voorbeeld van woke als een kruidnagel aan zijn doodskist. </div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;"><br /></div>catrienhttp://www.blogger.com/profile/14541969062475400086noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3954289532987439890.post-67020352873820654232024-01-17T13:12:00.001+01:002024-01-17T19:50:59.950+01:00De donkere dagen<div style="text-align: left;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjHaa9suEycVK7V3iM2_KARj7Kn40dx4GJFGTqXkUH01BwiMVl3Hg2HGAPBa6I4EysYPJkAerKxADGcsY3-iguWgrpBVcgkXipY5G6PT8PlL4bnZAwTvPHZ9E3gpAbCB-KUixBetPF7F1wiMBtJ8fnZw0mXlQ0gdj6C_iQtk3c5lZ3bQv3ms9mTyIMu738/s340/images.jpeg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="148" data-original-width="340" height="139" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjHaa9suEycVK7V3iM2_KARj7Kn40dx4GJFGTqXkUH01BwiMVl3Hg2HGAPBa6I4EysYPJkAerKxADGcsY3-iguWgrpBVcgkXipY5G6PT8PlL4bnZAwTvPHZ9E3gpAbCB-KUixBetPF7F1wiMBtJ8fnZw0mXlQ0gdj6C_iQtk3c5lZ3bQv3ms9mTyIMu738/s320/images.jpeg" width="320" /></a></div>Het zijn de donkere dagen na december, met deze week een blauwe maandag, die, zo wil het spreekwoord, dus lekker snel en onbetekenend voorbij gaat, al wordt de Blue Monday als de ellendigste dag van het jaar gekwalificeeerd. Het is koud buiten en door sneeuw en regen zijn de stoepen gevaarlijk glad. </div><div style="text-align: left;">Ik kweek ondertussen zitvlees achter m'n beeldscherm en kijk <a href="https://foodtube.nl/mosselen-in-t-groen/">een video met mossels in het groen</a> (mossels is Zeeuws voor mosselen). Ik geniet, maar...met mate (nee ik doe niet mee aan Dry January, daarvoor is m'n leven te kort en de drank te lekker). In het filmpje maakt een, in mijn ogen piepjonge, chefkok een gerechtje van mosselen met boontjes en groene saus. </div><div style="text-align: left;">Ik herinner me de paling in het groen nog van vroeger. Dat was met stoofaal en zuring. Ik dacht als kind dat ik dat nooit lekker zou vinden, maar vroeg het ooit tot mijn eigen verbazing voor mijn verjaardag - ik mocht op die dag altijd kiezen wat wij aten; zo mocht mijn oma op haar verjaardag met haar handen eten...een dag per jaar dus!</div><div style="text-align: left;">Het gerecht van bovengenoemde chefkok vergt wat werk en de nodige ingrediënten. Ik duizel ervan. De saus wordt gemaakt van een hele berg aromatische kruiden die worden opgekookt in water (ik leerde juist dat vooral olie de smaken vangt en water die uitkookt, dus snap het niet zo goed). Dan gaat er bouillon bij van kipkarkassen met gerookt palingvel. Dan worden de mosselen opgekookt met riesling, voornoemde bouillon en het eigen vocht. Het vocht dat na dat (korte) koken overblijft wordt ingekookt en met boter en gereduceerde wijn gemonteerd tot een romig geheel waarin de (voorgekookte) witte boontjes worden geglaceerd - bent u daar nog? De mosselen worden ingesmeerd met knoflookolie en boven kooltjes licht gerookt en doorgegaard. Dan worden ze warmgehouden met een jasje van grof zeezout en limoenschil. </div><div style="text-align: left;">Vervolgens wordt het gerecht opgemaakt. Boontjes onderop, mosselen erover en dan die zeevruchten 'genapeerd' met de groene saus. Croutons erop en 'afgemaakt' met zolderspekolie. </div><div style="text-align: left;">Waarom denk ik nou: "Arme mossels?"</div>catrienhttp://www.blogger.com/profile/14541969062475400086noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3954289532987439890.post-25185936886632064592024-01-05T14:11:00.007+01:002024-01-08T13:21:19.405+01:00Lekker dan ;-)<div style="text-align: left;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh2NYIB-N5f6eIZ9J8BvZLw_KILAjxL2L5Q5rUYj7NDg1xCUBGU4QnFuvDwc2NcM7n5isZidcCt0sHNbT06WAvP8UZ8i8GnUWRJ5Xa9MCwrv3SbUxGwhm4gJP_MGj0xjHzGHoY5syqQIHlXl7Dhw-wVHSKkyZvCsFG0uNMpUIb5GdA_ndF9C7EB1ytz6I8/s266/Unknown.jpeg" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="190" data-original-width="266" height="190" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh2NYIB-N5f6eIZ9J8BvZLw_KILAjxL2L5Q5rUYj7NDg1xCUBGU4QnFuvDwc2NcM7n5isZidcCt0sHNbT06WAvP8UZ8i8GnUWRJ5Xa9MCwrv3SbUxGwhm4gJP_MGj0xjHzGHoY5syqQIHlXl7Dhw-wVHSKkyZvCsFG0uNMpUIb5GdA_ndF9C7EB1ytz6I8/s1600/Unknown.jpeg" width="266" /></a></div>Het is druk in de sportclub. Vooral jonge lui die ook goede voornemens hebben en waarschijnlijk nog vakantie, want 't is het eind van de ochtend, middenin de week. Je verwacht een sociaal gebeuren, zo met z'n allen in een club, mooi ingericht en met hippe muziek op de achtergrond.</div><div style="text-align: left;">Het apparaat waarop ik mijn bovenbenen train (oude knieën), is bezet. Er zit een jonge vrouw op, maar ze is 'in rust'. Dat kan natuurlijk, want ook zij traint waarschijnlijk in 'sets', met een minuut rust tussen die sessies. Maar haar minuut duurt wel erg lang. Ze zit te appen en kijkt niet op of om. Ik vraag haar of ze nog lang bezig is. Ze kijkt verstoord op en zegt alleen: "Ja." Dan gaat haar blik weer naar het schermpje. Onverstoorbaar blijft ze er rap met de duimen op tikken. Ik zie dat ze oordopjes in heeft. Misschien heeft ze me niet goed verstaan. Ik ga maar een potje roeien en zie in mijn ooghoek dat ze af en toe haar tenen beweegt. Het lijkt wel alsof ze me zo op m'n nummer wil zetten; hoe durf ik haar te storen in haar bubbel. Want de sportclub blijkt alleen digitaal sociaal. Wat iedereen bindt zijn de strakke pakkies, de oordopjes of koptelefoons, de blikken die alleen over de spiegel glijden om het eigen lijf te bewonderen en natuurlijk het mobieltje in de hand.</div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;">Ik stel me voor wat er zoal door het internetruim vliegt. </div><div style="text-align: left;">"Hoeveel cal zit er in ☕ met havemelk?"</div><div style="text-align: left;">"Weet niet"</div><div style="text-align: left;">"Maar ff niet dan nu"</div><div style="text-align: left;">"Straks 💅</div><div style="text-align: left;">"Gembertee?"</div><div style="text-align: left;">"Ja, see you, nu ff 💪</div><div style="text-align: left;">👍</div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;">Of misschien wordt er wel getwitterd (of heet dat tegenwoordig ge-Xt?), over van alles en nog wat. </div><div style="text-align: left;">"Josh krijgt ook geen voorrang 🏠 !" #doekoesnodig#socialehuur#ontevredenburger"</div><div style="text-align: left;">"Die Macron steunt dry January niet!" #goedevoornemens#drankenlobby#helemaalbelazerd</div><div style="text-align: left;">"Vanavond traybake?" #dit-is-geen-kip#Lidl#goedbezig#vriendenclubJoselien</div><div style="text-align: left;">"Geen palmolie erdoor 🙏!!!!!!!!#goedbezig#vriendenclubJoselien</div><div style="text-align: left;">"Hoe s robotstofzuiger?" #goedbezig#tijdbesparen#koopjesdeal</div><div style="text-align: left;">👌</div><div style="text-align: left;">👋 💪</div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;">Ondertussen heb ik 2.04 geroeid, 35 caloriën verbrand en 250 meter per minuut afgelegd, volgens de display. Of ik de gegevens op mijn app wil opslaan? Dank je de koekoek. </div><div style="text-align: left;">De jonge dame is klaar met haar tenentraining en beent naar een apparaat voor de dijspieren. Ook daar zal ze vooral haar duimen laten wapperen. Ze heeft geloof ik niet door dat ik naar haar kijk en ondertussen, met trillende bovenbeenspieren, denk aan m'n telefoon in het kluisje. Ik kan niet wachten om die op te pakken en vingertje voor vingertje in te tikken:</div><div style="text-align: left;">'Traybake?" #watisermismetovenschotel#wegmetdiesocialemedia#vriendenclubJoselien</div><div style="text-align: left;"><br /></div>catrienhttp://www.blogger.com/profile/14541969062475400086noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3954289532987439890.post-40447959979051587932024-01-04T11:49:00.000+01:002024-01-06T14:48:44.154+01:00Bimi up Scotty<div style="text-align: left;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEguEZHRc91xGawxCmxx6hMG9q-nXlQN9mslQLGn074R-GJjNFFlg6VrsVVviVNCafqk4-zcCWvMCpEPqiT07BXv3tHf06q3V1o65FC8zO-FFyAR-_WE3MpgcydeHeVm8B3uoF45snknG4W8llvfcd7u94b3nUWFNsczQHb9ObHkCyMc4g6Szr24YI9O9SE/s251/images.jpeg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="201" data-original-width="251" height="201" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEguEZHRc91xGawxCmxx6hMG9q-nXlQN9mslQLGn074R-GJjNFFlg6VrsVVviVNCafqk4-zcCWvMCpEPqiT07BXv3tHf06q3V1o65FC8zO-FFyAR-_WE3MpgcydeHeVm8B3uoF45snknG4W8llvfcd7u94b3nUWFNsczQHb9ObHkCyMc4g6Szr24YI9O9SE/s1600/images.jpeg" width="251" /></a></div>Het is Kerstmis en we zien hem zitten. De man, in rood gekleed, zijn lange baard gedrapeerd over de welvarende buik. "Ho ho ho," zegt hij en dat is misschien Fins voor ha ha ha of hi hi hi, want wat heeft deze wereldwijde heilige weer veel economische stimulans voortgebracht dit jaar, ondanks de diverse letterlijke en figuurlijke aardverschuivingen op aarde. De boxen met plastic boomversieringen, alles-in-een, zijn niet aan te slepen, laat staan de 'ballen' in de vorm van patatzakjes of gefrituurde kippenbouten (ja, echt). We blijven verre van verlichting in de kleuren van diverse landsvlaggen, want het moet wel leuk blijven, maar de lampjes achter de ramen en op de balkons branden of pulseren in alle kleuren van de regenboog, dat dan weer wel. En 'vrolijk' vuurwerk komt er hoe dan ook aan en wordt misschien wel omgedoopt tot 'vierwerk', want op alle woordslakken wordt tegenwoordig zout gelegd. </div><div style="text-align: left;">We hebben het hier in dat kleine hoekje, dat sommigen als een Asterix-en-Obelix-oase voor zich zien (lekker afgescheiden en recalcitrant, met toverdrank natuurlijk), maar goed. Al groeit de kloof tussen rijk en arm. De gezondheidzorg is duur, de dierenarts ook en een nieuwe fatbike, man, laat staan de laatste versie van de iPhone. </div><div style="text-align: left;">Op de markt was het vandaag helaas lou loene. Een storm met een naam betekent: geen kraam. Da's wel heel rot voor die marktlui, net voor de kerst, want zo missen ze, net in de topperiode, vast een flinke bron van inkomsten. Gelukkig liep er wel een stel voor mij dat de opwaaiende kartonnen dozen trotseerde:</div><div style="text-align: left;">"Schat, we moeten nog twee doosjes oesters hebben en dan die tonijn voor de tartaar!" Ze riepen het voor zich uit, slepende met een tas vol spullen, terwijl zelfs de reigers het voor gezien hielden. </div><div style="text-align: left;">Ik moet bekennen geen idee te hebben van de echte armoe, waar men in een kleine kamer met dassen om en sloffen aan tegen de kou vecht en de kleine douche niet kan gebruiken, omdat de badkamer volledig beschimmeld is. Ik lees ook dat de voedselbanken steeds meer klanten krijgen en de supermarkten, door hun antiverspillingbeleid steeds minder voedsel kunnen doneren. </div><div style="text-align: left;">Ha ha ha, ho ho ho, doet de Kerstman en stuurt weer een slede op weg met Gucci parfum en een op afstand bestuurbare baardentrimmer. </div><div style="text-align: left;">Misschien is de link niet helemaal helder, maar ik liep vervolgens door de supermarkt (daarmee bewijs ik de midddenstand geen dienst, toegegeven) en pakte voor een garnalencurry een pakje bimi. Dat leek me lekker. Toen liep ik verder en zag ik de stapels broocoli, met keuze tussen al dan niet bio; en ik keek naar de prijs. Die bimi bleek bijna twee keer zo duur als de broccoli. Ik keek op herkomst, beide uit Nederland. Ik ging voor de dikke stronk (gewone broccoli) en thuis zocht ik het even op.</div><div style="text-align: left;">Bimi is een kruising tussen 'onze' broccoli en kailan, 'Chineese broccoli'. Aan die laatste zit vrij veel blad, maar dat heeft de bimi in de winkel niet. 'Milder dan broccoli en asperge-achtig qua smaak', wordt er wel als omschrijving gebruikt, maar wie heeft dit bedacht?</div><div style="text-align: left;">"Ho, ho ho," schuddebuikt de Kerstman. "Wij als 1% rijksten (en van mij is er maar één) van de wereld moeten natuurlijk ook onze sleden laten rijden en onze cadeaus kunnen in- en verkopen. En weet je wel hoe we hier bijna tegen de Noordpool (nog steeds) moeten stoken, en wat de huurprijs van onze faciliteit is en dan onze aandeelhouders en de bonussen? Een beetje goed geloof en extra in de buidel tasten, daar wordt zo'n land, dat de grenzen voor mij als buitenlander maar al te graag openstelt, toch nooit slechter van?"</div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;"><br /></div>catrienhttp://www.blogger.com/profile/14541969062475400086noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3954289532987439890.post-41153975112578666732023-12-21T16:10:00.003+01:002023-12-21T18:13:51.088+01:00Oerhollandse vlaai<div style="text-align: left;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhJgSDfTigYR7Ldre4TydquuQKf1_6O08Bau5dG3WA5Sm7ZlPQnvfAu_Mlitqu3zc_nKBtcBYOObc_TKVjGXJ6y7dLUJ-MgUuqAqAVWcKqLwShsWAvNFX6zO0a895HzSCZIKLiQxui8aOk6LyursvCQTZl9bun9JsVbYEajEezhmbAbKJyTINES0P-UjBU/s269/images-1.jpeg" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="269" data-original-width="187" height="269" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhJgSDfTigYR7Ldre4TydquuQKf1_6O08Bau5dG3WA5Sm7ZlPQnvfAu_Mlitqu3zc_nKBtcBYOObc_TKVjGXJ6y7dLUJ-MgUuqAqAVWcKqLwShsWAvNFX6zO0a895HzSCZIKLiQxui8aOk6LyursvCQTZl9bun9JsVbYEajEezhmbAbKJyTINES0P-UjBU/s1600/images-1.jpeg" width="187" /></a></div>Het is waarschijnlijk toeval, maar in de krant staat een recensie van een café-restaurant waar je echt Hollands kunt eten. Zou onze toekomstige premier daar al zijn aangeschoven? Te vrezen valt dat de asperges, die hij vast met de paplepel ingegoten heeft gekregen, niet meer op ons bord zullen verschijnen. Die worden immers gepukt door de mensen die niet te beroerd zijn om op hun knieën in het zand te vroeten, maar die binnenkort, als onze Poetinadept het voor het zeggen krijgt, de grens over zullen worden gemikt. </div><div style="text-align: left;">Misschien wordt de soep niet zo heet gegeten, houd ik mezelf maar voor. Er zijn veel aangebrande mensen die echt fel tegen zijn, dus het zou nog kunnen dat andere partijen eieren voor hun geld kiezen en een andere kant op zwaaien. </div><div style="text-align: left;">Maar goed, dat restaurant in de recensie komt er niet heel goed vanaf. De bediening is onvriendelijk en heel traag, de kruidenboter smaakt naar margarine en het stokbrood is compact en smakeloos. De nostalgie waar de recensent op hoopt bij het suddervlees, is ver te zoeken. De spruiten zijn te gaar en de aardapppelpuree plakkerig en vlak. Ook met de andere gerechten is veel mis. Dus is de conclusie: 'Het kan en moet dus beter, want op deze manier komt de Hollandse pot nooit van zijn slechte imago af.' </div><div style="text-align: left;">Ik moet wel lachen, want het geheel doet mij juist oer-Hollands aan: kruidenboter die maar niet wil smelten op de tong en bleek, ongerezen stokbrood. Te gare spruiten en onbeleefde bediening. Als er dan ook nog grijsgrouwe aardappelpuree wordt geserveerd, moet ik m'n best doen niet meteen te denken aan het uiterlijk van die kerel die straks misschien ons land bestiert.</div><div style="text-align: left;">Nee, kom op, we houden de moed erin en gaan naar een klein zaakje in het hart van het land. Het is er knus en de eigenaren richten zich volledig op het welslagen van dit ene pareltje. Er is geen ambitie om groter te groeien. Vol is vol en het moet leuk en behapbaar blijven voor iedereen. </div><div style="text-align: left;">Om alle aandacht aan de gerechten en het welbehagen van de klanten te kunnen besteden, is er een uitgebalanceerd menu dat regelmatig wordt aangepast en meebeweegt met de seizoenen en het aanbod. Bij binnenkomst worden de gasten naar tafel begeleid en krijgen ze direct een karafje water. Als men dat wil, komt er ook een mandje brood op tafel, maar dit wordt niet in rekening gebracht; die paar sneetjes eigen gemaakt zuurdesembrood kosten de kop niet, maar leveren wel extra waardering (= fooi) op, zo is gebleken. Het voorgerecht is niet bewerkelijk. Er is keuze uit een plak balkenbrij met een toefje sla, aangemaakt met Zaanse mosterd. Er is meikaas, of messeklever met een likje room met verse bieslook en sla met walnotenolie, of een tartaar van rolmops met gefrituurde augurk en plakjes radijs. Voor de veganisten is er zacht gestoofde prei met vinaigrette en geroosterd roggebroodkruim. Alle hoofdgerechten hebben stamppot als basis, met daarbij een rookworst, uit Gelderland of van in Enkhuizen gerookte makreel of van paddenstoelen van de Grebbeberg, alles volgens het vertrouwde agv principe, waarbij de v voor vlees, vis, vegetarisch of veganistisch staat. De stamppot kan gereid zijn met andijvie of boerenkool, met raapstelen, postelein (als deze niet te snotterig uitvalt) of gewoon met wortel en andere koudegrondknollen of -gewassen. En rond de feestdagen is er damhertenpeper met een saus van ontbijtkoek en bockbier. Er worden regelmatig Zeeuwse oesters aangeboden en Hollandse garnalen die soms worden vervangen door rivierkreeftjes. Als het lukt is er ganzenpaté en komen er schorseneren op tafel in de vorm van puree, 'zuurkool' en chips. Het poeder van gedroogde paddenstoelen geeft hieraan een volle umamismaak en een sliertje heidehoning maakt het helemaal af. </div><div style="text-align: left;">Als dessert kan er worden gekozen uit een plankje Hollandse kazen (ga vooral voor de zachte geit) met een heerlijke chutney van Betuwse peren, een kersenclafoutis uit diezelfde streek of het appeltaartje dat is gemaakt van goudreinetten geweekt in Berenburg met speculaaskruiden in het deeg. De specialiteit is duindoornijs. </div><div style="text-align: left;">Alle producten van eigen bodem kunnen op het bord belanden, al trekken de eigenaren één grens: er komt geen vlaai op de kaart, want dat is in deze streek gewoon koeienstront, sorry meneer de president. </div>catrienhttp://www.blogger.com/profile/14541969062475400086noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-3954289532987439890.post-34418002544503267442023-12-19T13:36:00.040+01:002023-12-21T13:49:33.646+01:00Minder minder minder<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhEJeojBrubZL5P8RQSfs02dvGG4tnrnEb4b-MIBntaJrVo22wTo5vDafl5MeuUxS0O0l8Gox8cYjoA3QaVm7Bhrj36opSRoWdYXQxywB9TE1sG4QMWYWu9eOWFyUoFRUACLOFH_AB_wf_qkN7nXPCT3zaWAIK4hJbxf4gnQeZYQXMj54FITuGZU_M3wfk/s225/Unknown.jpeg" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="225" data-original-width="225" height="225" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhEJeojBrubZL5P8RQSfs02dvGG4tnrnEb4b-MIBntaJrVo22wTo5vDafl5MeuUxS0O0l8Gox8cYjoA3QaVm7Bhrj36opSRoWdYXQxywB9TE1sG4QMWYWu9eOWFyUoFRUACLOFH_AB_wf_qkN7nXPCT3zaWAIK4hJbxf4gnQeZYQXMj54FITuGZU_M3wfk/s1600/Unknown.jpeg" width="225" /></a></div>Onze nieuwe blonde god had het niet over het 'minder' dat ik hier bedoel. Sterker nog, ik wist zelf niet eens waar het over ging. Het stond op de verpakking van een gesneden brood en zonder bril las ik alleen 8%. In dacht dat het over vezels ging en nam aan dat het over 'meer' ging. Toen zag ik het ook op het doosje amandelen; daar wees een groen rondje me op maar liefst 20%. En weer dacht ik 'meer' en vezels. Maar niets bleek 'minder' waar. Het ging om de verpakking en over minder plastic. Ik vond dat zo geweldig dat ik meteen meer kocht dan gepland. Ik had uiteindelijk teveel voor een mandje, dus nam een karretje. Maar de opgestapelde waren pasten niet meer in de 'nu 20% kleinere' boodschaptas, dus nam ik die kar mee naar huis. Daar liet ik 'm op de galerij staan - je moet toch wat - waarna hij zomaar verdween. Een jaar later viste het gemeentebootje 'm uit de vijver hier tegenover. Daar lag 'ie zo lang op de oever dat de jeugd 'm weer in het water schopte. Dat is een soort moderne kringloop waar ik toch liever minder van zie. catrienhttp://www.blogger.com/profile/14541969062475400086noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3954289532987439890.post-19439916294168704852023-12-03T15:00:00.000+01:002023-12-03T15:00:49.344+01:00Op het pluche<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg1uuSWCc2hR0JG-7Mdh0lW_E4TtgltS3deWUsYwkdSYox6a-4cY0_q-N_xvEbHJR93_qPaI3R3tt6Ic0CEJ1Ko1hss4gH1r1sIafT9bNdQW0Tem90SOhToKzLfwd8wCuA92MtjmUDXtaOH6q7tKSYZJWW07VafkXby8EB0GR5Rx8Ra6F0i21JIvyFtEMo/s2095/IMG_3572%202.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2095" data-original-width="1588" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg1uuSWCc2hR0JG-7Mdh0lW_E4TtgltS3deWUsYwkdSYox6a-4cY0_q-N_xvEbHJR93_qPaI3R3tt6Ic0CEJ1Ko1hss4gH1r1sIafT9bNdQW0Tem90SOhToKzLfwd8wCuA92MtjmUDXtaOH6q7tKSYZJWW07VafkXby8EB0GR5Rx8Ra6F0i21JIvyFtEMo/s320/IMG_3572%202.JPG" width="243" /></a></div>Het interieur is verzorgd door....," helpt waarschijnlijk mee met de smaakbeleving. <div>Als er in een restaurantrecensie wordt uitgelegd dat de zalmroze stoelen zijn bekleed door een micro-entreprise in het uiterste puntje van Oesbekistan, dan hapt die bitterbal toch lekkerder weg, is waarschijnlijk het idee.<div>Toegegeven, het was geen bitterbal die ik voorgeschoteld kreeg in een volkomen uitgestorven restaurant, op een met TL-licht beschenen formicatafel. Nee er kwam eerst een fles Dreft op tafel, met een bak lauwwarm water en een ietwat beduimeld doekje. Daarna volgde een grote kom met een bal in het midden, wit als sneeuw, en eromheen stukken aangebakken vis op de graat, in een diep oranje tomatensaus. Ik had er gelukkig naar uitgekeken: fufu met gerookte vis, in een restaurant aan de rand van het drukke Kumasi, middenin Ghana. Zweterig, lawaaiig, onbekend, maar gelukkig met mijn allerliefste metgezel, m'n vader, die alles leuk, fijn en avontuurlijk vond. </div><div>De manier om dit te eten is door met je rechter hand (best lastig als je links gewend bent, dus mijn tip: ga op die linker zitten!), een pluk cassavestijfsel af te knijpen en dat met een beetje vis en saus op te eten. Niet kauwen op de sneeuwbal, maar meteen doorslikken, anders krijg je een 2-seconden-lijm-effect tussen je kiezen.</div><div>Het klinkt alsof dit het niet haalt bij het zalmroze pluche, maar ik zweer je, ik was in de zevende hemel. </div><div>Voorafgaand aan dit culinaire genot had ik al kennis gemaakt met de hulp van een goede vriend die in een huis in Accra woont; groot en volledig leeg, een statusdingetje, vrees ik. Eveline trotseerde elke dag de echo's in dat huis en maakte in een hoek van de keuken op een rammelig fornuis een maaltijd klaar, en zij leerde mij haar 'groundnut soup' te maken, die ook wordt gegeten met fufu (of met fijngestampte bakbanaan) vandaar.</div><div>Voor de soep wordt een deel gladde pindakaas (groundnut) met een deel tomatenpuree fijngewreven of gewoon gemengd in een pan, op een laag vuur; hier gaat wat water bij. Je blijft roeren (tegen het aanbakken) tot de olie eruit loopt. Dan kan er nog wat water bij om het tot een smeuiig geheel te mengen. Daarin gaat gerookte vis of gaar stoofvlees. Ik vind het heerlijk met makreel. Je kunt dit serveren met de fufu (bereid als polenta) apart of in de soep. Vieze vingers krijg je sowieso, da's een deel van het genot - en niet afvegen aan het slavenvrije fluweel natuurlijk. </div><div><br /></div><div><br /></div><div><br /></div></div>catrienhttp://www.blogger.com/profile/14541969062475400086noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3954289532987439890.post-90449092614288867542023-11-30T19:33:00.004+01:002023-12-01T11:30:00.073+01:00Grote blunder<div style="text-align: left;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhbSb5qedZeBbjtiEcGvdN5b3dzO8yN3Daekm7ejG_7mss2IC4keqo5MyM3VtSYYVR6tLHd8dMhwMk1le97x6cj3PbEvOOFebPqfD5UpVYzrAQyTSkuvQvjSj-qd-JIxp0vtlIeDLj9YVn66ylJkkA3pLu8SsQGaxUIBA4xdsj_b8XIcFTg-BggOKgU0UU/s225/images.jpeg" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="225" data-original-width="225" height="225" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhbSb5qedZeBbjtiEcGvdN5b3dzO8yN3Daekm7ejG_7mss2IC4keqo5MyM3VtSYYVR6tLHd8dMhwMk1le97x6cj3PbEvOOFebPqfD5UpVYzrAQyTSkuvQvjSj-qd-JIxp0vtlIeDLj9YVn66ylJkkA3pLu8SsQGaxUIBA4xdsj_b8XIcFTg-BggOKgU0UU/s1600/images.jpeg" width="225" /></a></div>Ja, het was een grote blunder. Tenminste, dat dacht ik echt. Omdat ik uit onkunde had gehandeld, waren de gevolgen helemaal mijn schuld. Waren ze nog te overzien? Ik kon niet anders doen dan met de billen bloot.</div><div style="text-align: left;">"Daniel," ik mocht de scheepsarts bij de voornaam noemen, "ik heb iets heel ergs gedaan!" Aarzelend en beschaamd stond ik, in mijn kokskleding, op de drempel van zijn hut. De dokter keek op van zijn administratie. </div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;">Even een zijlijntje. Mijn hut lag naast die van de dokter. Het was niet altijd Daniel die daarin sliep of dienst deed, er waren ook anderen. En wie het flikten, weet ik niet, maar ze konden het bloed onder mijn nagels vandaan halen als ze hun laatjes met medicijnen niet op orde hielden. De doosjes waren geen probleem, maar de potjes, vooral de glazen variant...Bij zwaar weer en slingerend schip, gingen die aan de rol. Boem, trrrrr, boem, trrrr boem, kon je dan de hele nacht door het dunne wandje horen. Een kussen over de oren was vaak niet genoeg; de doktershut binnengaan en iets met watten of verbandrollen improviseren, was ondenkbaar.</div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;">"Ik heb een hele grote fout gemaakt met Barbara," stamelde ik.</div><div style="text-align: left;">"Kom binnen, ga zitten kind," zei Daniel alsof hij mijn vader was en niet de ooit gevierde, maar inmiddels gepensioneerde arts met een drankprobleem. </div><div style="text-align: left;">"Vertel."</div><div style="text-align: left;">"Nou, je weet dat Barbara een glutenvrij dieet moet houden. We hebben van alles voor haar apart ingekocht en bakken elke dag speciaal brood en koekjes, maar voor vanavond had ik couscous en ik meende dat dat van maïs is gemaakt, dus heb haar gezegd dat zij dat veilig mee kon eten. Nu heb ik zojuist op de verpakking gekeken en blijkt het gewoon 100 procent tarwe te zijn." </div><div style="text-align: left;">Ik slikte.</div><div style="text-align: left;">"Wat nu?"</div><div style="text-align: left;">Daniel begon te lachen. </div><div style="text-align: left;">"Maak je niet druk. Die glutenintoleratie van haar zit tussen haar oren. Ik verwacht geen negatieve effecten, maar vertel haar maar niks!"</div><div style="text-align: left;">Hij knipoogde. (In het #MeToo-tijdperk zou ik nu een tweede puntje hebben om er een zaak van te maken.)</div><div style="text-align: left;">Ik was opgelucht, maar ook geshockeerd. Ik had dus al die tijd bij het koken voor 50 gasten, steeds uitzonderingen gemaakt voor madame B. terwijl dat helemaal niet nodig was.</div><div style="text-align: left;">Daniel zag mijn vertwijfeling en ik begreep zijn kleine schouderophaling. Dat een kokkie zich uit de naad werkt en ook nog eens flink in de piepzak kan zitten, telt niet bij een vermogende freule met een ingebeelde aandoening.</div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;">Ik moet eraan terugdenken, omdat ik in de krant lees dat glutengevoeligheid tussen de oren kan zitten, maar ook dan nog kan leiden tot reële klachten. Wie werkelijk aan overgevoeligheid lijdt (en dan gaat het niet over coeliakie) is moeilijk vast te stellen (een bloedtest wijst niets uit); het moet met een blinde test worden aangetoond. Onbewust heb ik Barbara ooit blind getest en omdat er achteraf geen enkele klacht uit haar mond kwam, sterker nog, ze heerlijk smulde, denk ik dat madame B. mij in dit geval veel extra werk heeft bezorgd en zichzelf helaas veel lekkers en vezels, vitaminen en mineralen heeft ontzegd.</div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;">Dit voorval is van jaren geleden, maar ik vrees dat de situatie er inmiddels, met de 'power' van sociale media en de 'knowledge' van influencers niet beter op geworden is.</div><div style="text-align: left;">In dezelfde krant van vandaag lees ik over stakingen bij nieuwsredacties; ze willen een beter loon. En ik snap het helemaal. Het is zo vreselijk belangrijk dat wij ons niet door wanen laten leiden, maar goed en grondig worden geïnformeerd, opdat we geen rare keuzes maken en ons, door des- of misinformatie ook de geneugden van het leven, die ons mild en vrolijk stemmen (sic), niet laten ontzeggen. </div>catrienhttp://www.blogger.com/profile/14541969062475400086noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3954289532987439890.post-43409420988455449432023-11-25T12:15:00.000+01:002023-11-25T12:15:37.844+01:00Ieder zijn ding<div style="text-align: left;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhbzFidgkVfixN3szXxjSCoaVu31yK8e2ju9NRkLttP-kFK5QzHXCPzuouTFDiBy5N4yGvM0X0jFNbNnyINPNUZZSE21ZS-BCF-FM7yzkJaelXLTNJhnRCYcwga6tP9ogueyl9wJEOEnSi-yE9rko7ZLftDLGx7kvLHufgLPlkStvS5D6l1LLuDChsy/s3264/IMG_4261.JPG" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2448" data-original-width="3264" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhbzFidgkVfixN3szXxjSCoaVu31yK8e2ju9NRkLttP-kFK5QzHXCPzuouTFDiBy5N4yGvM0X0jFNbNnyINPNUZZSE21ZS-BCF-FM7yzkJaelXLTNJhnRCYcwga6tP9ogueyl9wJEOEnSi-yE9rko7ZLftDLGx7kvLHufgLPlkStvS5D6l1LLuDChsy/s320/IMG_4261.JPG" width="320" /></a></div>Inlevingsvermogen, empathie is een groot goed. Daar ben ik echt van overtuigd, al lijkt het er misschien op dat die 'gave' mij vreemd is. Ik ben in de ogen van 'de ander' ook 'de ander', dus zijn we daarin allemaal gelijk, niet waar.</div><div style="text-align: left;">Ergens op het beeldscherm zie ik een plaatje voorbij komen van een worstje in een broodje, een hot dog maar dan anders. Het broodje is een 'minirokje' en ik herken het meteen. </div><div style="text-align: left;">Wij voeren met de Eendracht wel eens oostwaarts en kwamen dan bijvoorbeeld in Rostock, waar een Sail gevierd werd. Dat betekende dat er dagtochten gevaren werden met (lokale) gasten. Zij bliefden geen Hollandse kost, maar eigen lekkernijen. Dus voorafgaand aan zo'n feestje, werd de biertap op het achterdek gemonteerd en kwamen de autootjes voorrijden om de etenswaren aan te leveren. </div><div style="text-align: left;">De Hollandse tap had voor de lokale smaak veel teveel druk, dus werd er een half glas geschonken en opzij gezet, het volgende idem en dan, als de schuimlaag voldoende was gezakt, werden de twee glazen bij elkaar gegoten tot er een miezerig kraagje overbleef. Bij volle bak stonden er zo minimaal 5 glazen 'te verschralen', maar de meute genoot ervan.</div><div style="text-align: left;">Qua hapjes werden er minibroodjes aangeleverd; kleine witte bolletjes, in het midden doorgesneden, dus we hoefden geen hand uit te steken. In de spleet gleed een lange knapperige braadworst, veel te groot voor de minirok die eigenlijk gewoon het servetje vormde. Bovenop ging dan weer een hele klodder currysaus die onhandig langs de rok gleed en het dek gevaarlijk glibberig maakte. 'So machen wir das!', zeiden 'de anderen', dus...</div><div style="text-align: left;">En dan waren er de grote piepschuimen bakken gevuld met soep die ook aan boord gehesen werden. Daar moest goed van ingenomen worden, dus die bakken zaten ramvol en werden voor het gemak op de zitbanken binnen gestald. De gaarkeuken had zich natuurlijk niet in 'de ander' verdiept en niet bedacht dat overvolle kratten met vloeibare massa op een slingerend schip geen goed idee waren. En wij schepten er niets uit, want wij (de anderen) vonden de grijze, smakeloze brei niet te hachelen. De ingedroogde sliertjes vermicelli die achterbleven in de kieren tussen zitting en rug van de banken, vormen nu waarschijnlijk nog forensisch bewijs van de dagtocht in 2012.</div><div style="text-align: left;">De gasten waren uitgelaten (lees: dronken) en genoten. Ze knakten hun worstjes tussen de tanden en hesen hun bieren. En wij keken hoofdschuddend toe, tot we een broodje aangeboden kregen, met lekker veel saus. De zeelucht joeg om onze oren. We hoefden niet in de kombuis te staan, want alles was geregeld. Ik nam een grote hap, proefde de pittige currysaus, waarvan een deel over m'n kin droop, en spoelde het weg met een slokje 'schraal' bier. Wat was dat lekker en wat was het gezellig! Misschien zou zelfs een kopje soep er wel ingaan. Ik bedoel maar: de ander kan het zomaar bij het rechte eind hebben en dan wederzijds. </div><p><br /></p>catrienhttp://www.blogger.com/profile/14541969062475400086noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3954289532987439890.post-86604159012127368292023-11-21T12:46:00.001+01:002023-12-01T11:31:03.703+01:00Rood-wit geblokte tafelkleedjes<div style="text-align: left;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgz-7pCvYQZ1r_UfD_TEy4JjoaPC-J8aHmympRyNYhCplwrptPjr2bpoCKmTWtxf2u4LLRUk9JnHjh0jv2HBJvyXpGTtKFnT768z2vXmKD-I928SxPwwlY5luEdZQWLSYQyU1kAKGjPBKsfLOsih0AG-_E162PasAMSWnfo_NPjJm5VGwxOTBQ46TY1O6A/s474/proxy-image.jpeg" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="305" data-original-width="474" height="206" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgz-7pCvYQZ1r_UfD_TEy4JjoaPC-J8aHmympRyNYhCplwrptPjr2bpoCKmTWtxf2u4LLRUk9JnHjh0jv2HBJvyXpGTtKFnT768z2vXmKD-I928SxPwwlY5luEdZQWLSYQyU1kAKGjPBKsfLOsih0AG-_E162PasAMSWnfo_NPjJm5VGwxOTBQ46TY1O6A/s320/proxy-image.jpeg" width="320" /></a></div>Dit voorjaar gingen we een paar dagen op stap met hond, auto en tent, gewoon op de bonnefooi, weer eens een beetje op vakantie; een rondtrip door Noord-Spanje. Het was nog vroeg in het jaar, dus we troffen vrij vaak campings die nog gesloten waren. Maar daar waar het hek en de receptie al wel open stonden, was het heerlijk rustig en bijzonder mooi. Al waren er ook teleurstellingen, met name bij de restaurants waar het eten vooral bruin en gefrituurd was, en de enige groente bestond uit een reepje gebakken groene paprika. </div><div style="text-align: left;">"Als we weer thuis zijn,"... zeiden we dan, na weer een tegenvallende restaurantervaring.</div><div style="text-align: left;">En daar wringt de schoen, want is dat verlangen naar oud en vertrouwd een teken van ouderdom? Eindigt het avonturen omdat er te hoge verwachtingen zijn of hebben we al genoeg bijzondere levenservaringen opgedaan? Zijn we het experiment moe en kiezen we voor steeds weer hetzelfde restaurant, hotel, terras, om vervolgens nooit meer aangenaam verrast te worden en iets nieuws aan de lijst van klassiekers toe te voegen? </div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;">Maar wat deden we, heel kort geleden ook? We gingen toch weer het avontuur aan! Met zwetende handjes aan het stuur reden we het centrum van Lyon in. Dat hadden we altijd als de pest gemeden, want groot, druk en eng. Maar niks bleek minder waar. We gleden als een gladde aal van de ring naar een parkeergarage op 100 stappen van een simpel hotel (honden toegestaan) en 's avonds kregen we in alle drukte zowaar een tafeltje in een bruisende bouchon. En daar laafden we ons aan de traditie. Want die kleine zaakjes, groot gemaakt door Paul Bocuse, zijn zo lokaal en klassiek als wat. En daardoor ook zo heerlijk vertrouwd dat je al lekker hebt gegeten voordat er een bordje voor je neus staat. We genoten en waren weer een 'voorzichtige' ervaring rijker. </div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;"><div>Terug in Amsterdam, kunnen we natuurlijk ons restauratiehart ophalen, daar is zoveel keuze, dat kan niet missen. Maar wat leert de ervaring: daar kunnen we na een paar maanden buitenland al gauw de vorige favoriet niet meer terugvinden, want failliet, overgenomen door een keten of gewoon opgelost. En wat daarvoor weer in de plaats komt, schrikt me af. Het zijn veelal tenten van jonge entrepreneurs met een bierviltjesvisie ("Dit gaan we uitrollen Milan, high five, we're gonna get rich bro!") De koude gerechten worden aan tafel gebracht door robots, de focus ligt op 'vegan' en 'vin nature' of bier paring, alles komt het liefst dagvers van eigen daktuin en de voertaal is Engels, met een levensgroot standbeeld van Arnold Schwarzenegger op de toog. </div></div><div style="text-align: left;"><div><br /></div><div>Maar ik wil een mens aan tafel en hou niet van koeienstal in m'n glas, of een diep bord waarin m'n mes afglijdt in een plasje gefermeteerde bermnetel, en Arnie zie ik wel op het witte doek. Dus tja, dan ga ik voor oud en vertrouwd, want iets nieuws uitproberen kost in de hoofdstad vaak een maandsalaris en dan mag je niet klagen als de bediening als een fatbikebestuurder tussen alle tafels doorzoeft, of verveeld op de telefoon tuurt achter de bar, terwijl je je in allerlei bochten moet wringen om de aandacht te trekken: "Mag ik betalen alsjeblieft?" Vriendelijk blijven!</div><div>Het is inmiddels zo ver gekomen dat de bruine kroeg een beschermde status moet krijgen, want voor je het weet zit er een instagramwaardige stroopwafeltent in. </div><div><br /></div><div>"Wat wil je voor je verjaardag?" wordt me gevraagd en nu weet ik het: samen naar een restaurant met een normale goede keuken, no nonsense, vertrouwd, maar eventueel met dagmenu's die verrassend zijn (da's ook leuk voor de kok, weet ik uit ervaring). En als ik in Nederland in m'n eigen taal wil worden aangesproken en echt in de watten wil worden gelegd, zonder dat ik schrik van de prijzen op de kaart, dan vier ik mijn verjaardag geloof ik bij Café Restaurant Amsterdam. </div><div><br /></div></div><div style="text-align: left;"><br /></div>catrienhttp://www.blogger.com/profile/14541969062475400086noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-3954289532987439890.post-89995663079465573372023-11-08T13:08:00.000+01:002023-11-08T13:08:02.843+01:00Het meest veelzijdige stukje<div style="text-align: left;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiIitrm9gDOavQBSMT8FH8l0E8rQ7YeBCr8xFQXJdupXFdo2D1VF4UI7Z4wtsxOppLIakz2AiTUb6sz_mK0mwGcIk_Ar7YJMTm0KGPKT4dkAUi7A7nonmxsiaOzgUhW5-4sEl8M-8hAocrbFp9H68NBKjZliwrrp6Ek5U2lmjIdKctEsKaRcr7qWIggz-c/s275/Unknown.jpeg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="183" data-original-width="275" height="183" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiIitrm9gDOavQBSMT8FH8l0E8rQ7YeBCr8xFQXJdupXFdo2D1VF4UI7Z4wtsxOppLIakz2AiTUb6sz_mK0mwGcIk_Ar7YJMTm0KGPKT4dkAUi7A7nonmxsiaOzgUhW5-4sEl8M-8hAocrbFp9H68NBKjZliwrrp6Ek5U2lmjIdKctEsKaRcr7qWIggz-c/s1600/Unknown.jpeg" width="275" /></a></div>Het begint misschien wel op de universiteiten waar veel colleges tegenwoordig in het Engels worden gegeven. Dat beinvloedt het Nederlandse taalgebruik en daar zijn een heleboel voorbeelden van. Ik ervaar het als een vorm van luiheid en daarom stoort het me. Zo valt me steeds vaker op dat de trappen van vergelijking met voeten worden getreden. Het walgelijkste eten is tegenwoordig het meeste walgelijke en zo is het lekkerste inmiddels het meest lekkere. Ik heb geleerd dat je pas tot meer en meest overgaat als het bijvoegelijke naamwoord uit meer dan 3 lettergrepen bestaat of een echte 'tongtwister' is (goed Nederlands hè), maar daar heeft zelfs de slimste mens tegenwoordig geen boodschap meer aan; die is het te doen om het meest snelle reactievermogen. </div><div style="text-align: left;">Op mijn depressiefste momenten vind ik dit alles het storendst en zie ik de mens verworden tot een speelballetje van AI. Onze taal is in de loop der jaren alleen maar versimpeld. De naamvallen zijn vervallen, de sch is als uitgang bijna verdwenen en er gaan stemmen op om die vermaledijde dt ook af te schaffen; veel te ingewikkeld en slecht voor je vers gelakte nagels die op het toetsenbord tikken. Weg ermee, want dan hoeven we niet meer zo na te denken en wordt naast de training van de spieren, die door al het electrisch vernuft steeds overbodiger wordt, ook het aanspannen van de hersenen overbodig. Nadenken, correct spellen, voeten op de trappers, da's alleen voor de 'happy few', die we elite noemen. Papa en mama zijn bezig met hun carrière en op school is er een tekort aan leerkrachten, dus laten we het simpel houden. Nogmaals, ik ben op mijn depressiefst, dus de hele menschheid is toch ten dode opgeschreven. </div><div style="text-align: left;">Waar maak ik me nog druk om? Estland geeft intussen toch ook het goede voorbeeld? Daar delen levende wezens het trottoir met robots, die op afroep komen bezorgen. Na een paar keer bestellen is via een algoritme bovendien precies uitgezocht wat je wensen zijn, dus dat is ook geregeld. Er zijn alleen nog maar mensen nodig om in donkere kamers de hoeden op de plank te leggen en die geven geen sikkepit om de puntjes op de i, want als ze koppie koppie hebben, zijn ze op hun lastigst. </div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;">Ondertussen ligt hier een kippetje klaar. Een echte! Die ooit vast actievere hersentjes had dan de toekomstige mens. Maar als ik deze schat op z'n Catalaans wil bereiden, dan moet ik toch zelf mijn hersens erbij houden, want het gaat hier niet om de gemakkelijkste bereiding. </div><div style="text-align: left;">Nee, de kip gaat eerst in een pekelbad van water, zout, suiker, citroen, peper en rozemarijn (2 tot 12 uur). Dan wordt 'ie gedept en aan de lucht of in de koelkast nog extra gedroogd (ook hier mogen we weer 2 tot 12 uur rekenen). </div><div style="text-align: left;">Even voor de duidelijkheid: een Catalaanse kip van het spit, wordt traditioneel op zondag gegeten, dus in het weekend kan er wat tijd aan worden besteed!</div><div style="text-align: left;">Na droging, wordt het gevleugenlde wonder ingesmeerd met een mengsel van vetstof (varkensvet of boter of olie) met in ieder geval rozemarijn, tijm, komijn, peper en zout. Hier onderscheidt zich de 'meester' (oh nee, de leerkracht). Vervolgens gaat de kip aan het spit of (liefst rechtsopstaand) op een rooster met aardappels eronder om in het druipende vet gaar te koken. De oven gaat op 150 graden en de kip mag ongeveer anderhalf uur garen. Ondertussen kan de mens het dier bedruipen. Vervolgens mag hij de oven uitvliegen en kan hij/zij/het even op adem komen, terwijl de oven opgeschoefd wordt. Door het huidje daarna mooi te laten bruinen, wordt hij/zij/het op zijn/haar/hets knapperigst. Wat rest is zelf aansnijden en oppeuzelen. Dat is al met al dus nog best een klusje.</div><div style="text-align: left;">Maar...langs de weg in Catalonië staan op zondag lange rijen op de stoep. Ze wachten op een kant-en-klaar kippetje van het spit. Da's dan toch wel het allermakkelijkst. </div>catrienhttp://www.blogger.com/profile/14541969062475400086noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3954289532987439890.post-57531350365608869632023-10-11T12:47:00.002+02:002023-10-11T14:34:06.366+02:00Eetschaamte<div style="text-align: left;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgDfdmkdeAtIySim6j5orb-V_BARGvStI1aL25p3CwpiM-3RQUK7ZmI7eBNyDVH1f3XnFQ-wgqotzw7ThZk-R7975xYzLfhMqZGxkHmpH_6f6hSadF-rw9LSOtvlR59h9hUQlKW7RMU0Jp79omiXNTCyK2fm-p7KKZKmlmM3oUUJrcZZe_eYZDCeysMn4M/s1024/9bbc03e6-d6e7-4d87-a312-1d81077ddf55.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="768" data-original-width="1024" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgDfdmkdeAtIySim6j5orb-V_BARGvStI1aL25p3CwpiM-3RQUK7ZmI7eBNyDVH1f3XnFQ-wgqotzw7ThZk-R7975xYzLfhMqZGxkHmpH_6f6hSadF-rw9LSOtvlR59h9hUQlKW7RMU0Jp79omiXNTCyK2fm-p7KKZKmlmM3oUUJrcZZe_eYZDCeysMn4M/s320/9bbc03e6-d6e7-4d87-a312-1d81077ddf55.jpg" width="320" /></a></div><div style="text-align: left;">Hieronder een stukje dat 'achter het fornuis is gevallen', dus niet uit de herfst, maar uit het voorjaar komt; maar dat mag de pret niet drukken. </div><div style="text-align: left;"><br /></div>Pendelend tussen Zuid-Frankrijk en Nederland (of omgekeerd zo u wilt), vallen me altijd weer dingen op, omdat ik ze van twee kanten op afstand ga bezien, ervaren en proeven. We leven in Frankrijk in enorme rijkdom. Er is dagelijks verse vis, de groentes glimmen je tegemoet op de markt en de bloedworst van de slager is heel authentiek. </div><div style="text-align: left;">Wat dat laatste betreft kochten we recent een verse worst bij de delicatessenjuwilier in Amsterdam. Hij (de worst) moest nog even hangen zeiden, ze, want hij was echt heel vers. Hij kostte goud, dus dat deden we braaf, tot 'ie een mooi strak huidje had en we 'm eetrijp beschouwden. Hij bleek bremzout, waarschijnlijk omdat ze een vulling voor saucisse (verse worst) hadden gebruikt voor de saucisson (gedroogde worst); een fout waarvoor je in Frankrijk achter de tralies zou belanden. </div><div style="text-align: left;">In deze tijd van het jaar hebben we 'down under' nog nauwelijks tomaten ("Mais non madame, ce n'est pas la saison") dus verheug ik me in Mokum op de verschillende varianten: tros, pruim, tiny tom enzovoort. Maar dat er wordt beweerd dat de 'Wasserbombe' niet meer bestaat, vind ik een sprookje. Al is het huidje nog zo mooi rood of geel of roodgestreept, er zit kraak noch smaak aan. </div><div style="text-align: left;">Ondertussen lees ik zorgwekkende berichten over bloemkolen voor 8 euro per stuk. Dat maakt Ria Valk met haar 'bietjes op mijn tietjes' tot een wel heel decadente dame.</div><div style="text-align: left;">Er is veel te doen over de uitstoot van de koeienvla. We moeten allemaal op de vegetarische en beter nog de vegan toer. Maar waarom staat er op een bakje kippenkluifjes geen label 'carnivoor', terwijl op de tofu wel een 'vegan' etiket wordt geplakt? Zijn de carnivoren zo slim of....?</div><div style="text-align: left;">We zijn allemaal zo gewend aan de beschikbaarheid van allerlei voedingsmiddelen op elk moment van het jaar en de dag, dat we voorbijgaan aan de misstanden die ook in de groente-industrie bijdragen aan het probleem. De kassen voor de tomaten moeten op temperatuur worden gehouden, verlicht, er moet kunstmest bij, de bestuiving moet geregeld, de oogst, opslag en distributie. Het merendeel gaat nog steeds in plastic bakjes of zelfs emmertje om de goegemeente aan het gezond snacken te krijgen. En dan blijkt het net zo'n deceptie als het zongebruinde gezicht van Trump.</div><div style="text-align: left;">De boeren in Spanje telen zich een slag in het rond om ons van peterselie, andijvie, bloemkolen (ja echt), mandarijen enzovoorts te voorzien. Ze moeten sproeien in verband met de droogte en dat wordt steeds lastiger, omdat het grondwaterpeil daalt (mede door dat sproeien natuurlijk). En dan volgt na een flinke bui plots een supergroei en -oogst die vervolgens wordt doorgedraaid, omdat anders de prijs onder de norm zakt. </div><div style="text-align: left;">Ondertussen weten we allemaal wat de gevolgen zijn van de goedkope chips, pizza's en honeycrisps. En als de mensen die elk dubbeltje moeten omdraaien dan eens zo'n emmertje snacktomaten aanschaffen, krijgen ze een klap (= waterbommetje) in hun gezicht. </div><div style="text-align: left;">Een simpele oplossing voor al deze 'clichéproblematiek' lijkt mij het creatief omgaan met wat ons op een gegeven moment door de bodem en de weersomstandigheden geboden wordt. Als er geen bloemkolen op onze eigen volle grond willen groeien, dan eten we ze dus even niet en gaan we ons verheugen. Die witte asperges zijn toch ook het lekkerste als je ernaar hebt uitgekeken en ze in Limburg of Barbant gestoken zijn? Of is dat sentimenteel gezever van een emigrant die door haar luxe positie zo hoog van de toren kan blazen en die geen voedselproducent is? Het zou zomaar kunnen.</div><div style="text-align: left;">Nog één uitsmijter dan; als ik toch aan het zeuren ben: hebben we nu zo langzamerhand met z'n allen niet door dat we volgens de aandeelhouders meer in onze superkar gooien als we eerst langs de gezonde groete- en fruitafdeling zijn gestiefeld, terwijl dit er nou juist voor zorgt dat al die vitaminenbommen vervolgens door het waspoeder en de yohurtpakken worden geplet? </div><div style="text-align: left;">Een tip: begin aan het eind van je super en loop 'achterstevoren', zo kom je in de meeste gevallen ook nog uit bij de rustigste kassa uit. </div><div style="text-align: left;"><br /></div><div style="text-align: left;">P.s.: de foto is van een groentenkraam in ons dorp, midzomer. </div>catrienhttp://www.blogger.com/profile/14541969062475400086noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3954289532987439890.post-48852291605010320732023-09-20T12:30:00.002+02:002023-09-20T12:30:39.746+02:00Het keteneten ligt op koers<div style="text-align: left;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjBFa0UV0hv6toQKrN1_lLalw9eao5L_D1N8QAx6kqujHbbQGUiQUN3hrZkPRjgJZnLO7j7FkPl98wq1qkncpDIwME0K6S9ybDr6mVcYnyHZj2HscYohPHZbomd8HLkEaRyQDPhkcSFNKgOvThc3K8HByikSkz_tuqbacrx86sicupOw5EfoQwmaB3Kk7Y/s268/Unknown.jpeg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="188" data-original-width="268" height="188" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjBFa0UV0hv6toQKrN1_lLalw9eao5L_D1N8QAx6kqujHbbQGUiQUN3hrZkPRjgJZnLO7j7FkPl98wq1qkncpDIwME0K6S9ybDr6mVcYnyHZj2HscYohPHZbomd8HLkEaRyQDPhkcSFNKgOvThc3K8HByikSkz_tuqbacrx86sicupOw5EfoQwmaB3Kk7Y/s1600/Unknown.jpeg" width="268" /></a></div>Niet alleen de Formule 1 koerier Verstappen kijkt naar de dollartekens. Ook zijn (achter)naamgenoot Tijn heeft 'zijn zaakjes', zoals hij ze zelf noemt, goed op orde, zo blijkt uit een interview in <i>Het Parool (16.09)</i>. Hij heeft er inmiddels 13, waarvan 12 in Amsterdam. Het zijn ketenrestaurants, met nog eens drie in de oven. The sky is the limit. </div><div style="text-align: left;">Tijn heeft geen verstand van koken, maar weet wel wat lekker eten is, zoals een ziekenhuisdirecteur ook weet dat er gips om een gebroken been gaat - tel uit je bonus.</div><div style="text-align: left;">Bij Pazzi (3 locaties) werken heuse Italianen, want als je achternaam eindigt op een a, i of o en je bent in de Europese laars geboren, dan zit dat wel mostaccio met je kookkunsten. Als een zaak een slechte recensie krijgt, vliegt die maffioso er gewoon uit. Hasta la vista baby - ja ook de Spaanse chef (voor tapasbar Pepito) wordt ingevlogen en weer uitgezwaaid als de krant een slecht cijfer geeft.</div><div style="text-align: left;">Er wordt geen liefdevol hart geserveerd bij 'Oeuf', 'Le Forel' enzovoort, dat is wel duidelijk. </div><div style="text-align: left;">De puntjes van de i zijn trouwens voor het interieur. Daar wordt zorgvuldig over nagedacht, al maakt het Verstappen zelf niet uit of hij in een afgetrapt decortje eet. Het gaat om 'het lekkere eten', tenzij je 'een beleving' wil, op vrijdagavond (?). Lees (en dit is mijn eigen invulling): opdirken, cocktails voor minimaal €18,- en een Instagramwaardig gerechtje om het goede (schijn)leven te delen via sociale media.</div><div style="text-align: left;">Tijn is best nobel hoor, hij fietst al zijn zaken langs (van A'dam tot Breda?) en is niet te beroerd om zelf de wc te schrobben, want hij heeft een beetje een fobietje. Bovendien had hij beter in de pizza's kunnen stappen, maar hij wil 'mooie zaken' openen; daar doet 'ie het allemaal voor. </div><div style="text-align: left;">Al wordt de vis nog steeds duur betaald, toch heeft Tijn zijn zinnen op een zeevruchtentent gezet en dus wordt er geinvesteerd in voornoemd 'Le Forel'. Een talenknobbel hoef je als horecatijger natuurlijk niet te hebben; we weten inmiddels dat ook wereldleiders met domheid goede sier kunnen maken. Daarnaast blijft meneer een veilige koers rijden, want het plateau de fruits de mer aldaar bevat 'diverse warme schaal- en schelpdieren'. Stel je voor dat je de Tiktokkers een rauwe mossel voorschotelt, zoals zeer gebruikelijk op het Franse circuit, dan vlieg je in het hippe Amsterdam meteen uit de bocht. </div><div style="text-align: left;">Waarom heb ik nou zo'n onderbuikgevoel dat Tijn kwaakt als Dagobert en eigenlijk alleen aan de centen denkt. Als hij binnen is en de zaken gaan niet zo goed -, het paddenstoelenseizoen is vaak maar kort - dan wordt er faillisement aangevraagd, neemt deze Verstappen ook zijn eigen jetje naar Thailand en hebben de echte wc-schrobbers het nakijken. Sajonara Baby.</div>catrienhttp://www.blogger.com/profile/14541969062475400086noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3954289532987439890.post-9405733449831584782023-09-17T13:08:00.010+02:002023-09-20T12:31:18.051+02:00Het grote oog<div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi2Oixb6oAR5BNPdz0gO5WEU103b3QPdWhIwndWH3NhJFaDbEcypFvmHhmn2o5HsAhQIf_w_EAGHm8w-OwNUok8434lV6R8rqPwkPZOMm2lYI4AWcR3uzsIanY0YQXPWSqx8DxjZAe9HtNjNOhtAWtssBNYBiKTCpVCZhjeBs1Nmkp2EVzrEgs6ZrkfT-w/s1600/56224e86-e139-4c00-be94-910905b7c88a.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1600" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi2Oixb6oAR5BNPdz0gO5WEU103b3QPdWhIwndWH3NhJFaDbEcypFvmHhmn2o5HsAhQIf_w_EAGHm8w-OwNUok8434lV6R8rqPwkPZOMm2lYI4AWcR3uzsIanY0YQXPWSqx8DxjZAe9HtNjNOhtAWtssBNYBiKTCpVCZhjeBs1Nmkp2EVzrEgs6ZrkfT-w/s320/56224e86-e139-4c00-be94-910905b7c88a.jpg" width="320" /></a></div>Van de week was in het nieuws dat de NASA meer onderzoek gaat doen naar ufo's, wat niet wil zeggen dat dat buitenaardse wezens betreft. Maar stel dat die er wel zijn en ze vliegen, of varen, of komen op een manier die onze kennis te boven gaat ons ruim binnen, wat zien ze dan?<br />Nou, onder andere een hele berg gedumpte textiel in Chili. Deze berg schijnt inmiddels namelijk door satelieten te worden waargenomen. Een heuse kledingberg! En een paar duizend kilometer naar rechts zien of nemen ze waar, weet ik veel: de boterberg, of wel de voedselverspillingberg. En daar ligt ook spul van mij op. Want ik had bij onze lokale Chinees een stoofpotje met tofu en paddenstoelen besteld en al laten weten dat ik er geen rijst bij hoefde, maar toch bleek ik na twee keer opscheppen nog geen deuk in het pakje boter te hebben geslagen. Meenemen dan maar. Maar de volgende dag zag het er niet echt lekker meer uit en moesten de andere restjes in de koelkast eerst op, dus uiteindelijk belandde de portie in mijn vuilniszak en... op de boterberg. En dat is maar een voorbeeld.</div><div>Mocht ik er wel rijst bij hebben gekregen, dan was dat natuurlijk ook in een meeneembakje beland. Maar nu las ik toevallig dat je daar nog mooie dingen mee kan doen.</div><div>De rijst kan worden uitgerold tussen twee lagen bakpapier, gaat dan in de oven (90 graden) om te drogen en wordt vervolgens gefrituurd. Dat is kort door de bocht, maar ga maar eens zoeken op internet, want dan kom je nog veel meer goede ideeën voor een restje gekookte rijst tegen. En van oud brood kun je naast deze in een panzanella te verwerken ook weer meel maken en daarmee bakken. Dat ga ik ook maar eens uitproberen. </div><div>Terwijl ik dit schrijf, heb ik een brood in de oven staan. Het is van zuurdesem en daarover kun je ook heel veel op internet vinden. Op Facebook ben ik lid van de 'Perfect Sourdough' groep, waarin wereldwijd ontzettend veel mensen ideeën delen en vragen stellen, soms vrij absurd. </div><div>"Hoe noem jij je starter? Die van mij heet Julius."</div><div>Zo'n starter wordt bij de deelnemers als een heilig goedje beschouwd. Het is een organisme dat gevoed moet worden om te blijven leven en goed gedijt bij een dieet van 1:1:1, dus een deel starter, een deel bloem/meel en een deel water. Je kunt je voorstellen dat dit kan leiden tot een enorme aanwas (een verdrievoudiging) en dus een overschot. Daarom vragen velen in voornoemde FB-groep om recepten voor 'discard': de starter die overblijft na het voeden en het bakken van brood. Ik heb dat altijd raar gevonden, ten eerste omdat dat wat overblijft gewoon een restje starter betreft, dus daarmee kun je precies hetzelfde doen als je met je 'volwassen' goedje zou doen. Daarnaast kun je je starter ook zo opvoeden dat je tweederde in je baksel stopt en eenderde in de koelkast bewaart, tot je die weer oppept voor de volgende keer. </div><div>Ik ben heel slecht in wiskunde, maar dat kan ik nog wel uitrekenen. Dus, als ik dat al kan, waarom doen mijn medeculi's dat dan over het algemeen nog zo slecht? </div><div>Een deel van de verklaring ligt in het gebrek aan kennis over de hoeveelheden (rijst, pasta, vlees, vis, peulvruchten etc.) per persoon. Ook daarvoor hoef je geen wiskundige te zijn, je moet het alleen even weten. En als je dan toch bang bent dat het grote oog van je gast teleurgesteld naar z'n bordje kijkt, dan doe je voor de zekerheid een handje extra rijst bij de standaard en vertel je dat er altijd een tweede keer opgeschept kan worden. 9 van de 10 keer, verrassen ze zichzelf en blijken ze de eerste portie al afdoende te vinden. En zo blijft er ook nog ruimte over voor (relatief) kleine porties hoofd- en nagerecht. </div><div>Ik moet toegeven dat dit een stokpaardje van mij is, dat ik als scheepskok, kokend voor 50 tot 100 mensen, niet altijd makkelijk bereed. "Weet je zeker dat dat genoeg soep is Catrien?" vroeg iemand dan, de deksel oplichtend van een voor de helft gevulde 25 liter pan. Ik had het uitgerekend: 200 mililiter per persoon, voor een soep als voorgerecht, op 50 opvarenden, dat is 10 liter soep en dan een enkeling die extra wilde opscheppen, dus nog wat extra, dat ook weer in de jus van de dag daarna kon worden gezeefd, in plaats van 'de vissen voeren', zoals we het kiepen van resten eten eufemistisch noemden. Als ik me toch vergallopeerde en er werd gevochten om die laatste pollepel, dan werd dat een sport die altijd weer positieve reacties opriep. En daarna volgde toch weer van alles dat de maag vulde. </div><div>Na afloop van langere reizen kreeg ik van bemaningsleden wel het compliment dat ze zo lekker gegeten hadden, maar niet tonnetjerond van boord rolden, zoals dat soms bij reizen met mijn collega's het geval was. Tegenwoordig heersen er genoeg schaamtevirussen om deze aanpak ook echt als een vaccin te kunnen verkopen. </div><div>Let maar eens op: als je thuis een restje hebt, laten we zeggen van een saus, dan doe je dat over in een schaaltje of bakje om het koel te zetten. Hoe vaak schat je daarvan het volume verkeerd in en neem je een veel te ruime bak? </div><div>Het is een beetje te vergelijken met het ouder worden, als geest en lichaam niet meer synchroon lopen. We denken dat we nog alles kunnen, maar ons lichaam stribbelt tegen; we denken dat we nog niet genoeg hebben, maar na het eten zitten we hartstikke vol. Of wel: "Heb ik toch weer teveel gegeten," zeggen we meestal vaker dan: "Ik heb toch nog honger."</div><div>En wat is er erg aan een keertje honger hebben, in onze rijke omstandigheden?</div><div>Ooit zei een klasgenoot op de lagere school wijs: "Als je maag knort maak je vet op." </div><div>Dat vond ik zo interessant dat ik het altijd heb onthouden - hij overigens niet, bleek bij navraag.</div><div><br /></div><div>P.s.: de foto is van een vorkje met paté, rode ui en een stukje augurk. Simpel, vullend en zeer smakelijk. </div><div><br /></div><div><br /></div>catrienhttp://www.blogger.com/profile/14541969062475400086noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3954289532987439890.post-90014400076714001782023-07-30T12:40:00.003+02:002023-07-30T14:40:39.832+02:00Dit en dat in de stad<div style="text-align: left;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhlUbF--BQdyPqS9x1Hf2Cahz3IHqMwxqvJGQ0VMNKl2Cd3uX6eRCGLQyRI7-kFnaTSciSCR3OuPv2qvnHAElvHWGB6S6BIRSv-6yBQf_m5MJxGabSOo7WhFwMef7e9BU_wjAyKv1KOmRqI-u7EGBPh4Ro6fZZQDvGMG2p7MENd7XzejDQmZHQsU-INqck/s246/Unknown.jpeg" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="246" data-original-width="205" height="246" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhlUbF--BQdyPqS9x1Hf2Cahz3IHqMwxqvJGQ0VMNKl2Cd3uX6eRCGLQyRI7-kFnaTSciSCR3OuPv2qvnHAElvHWGB6S6BIRSv-6yBQf_m5MJxGabSOo7WhFwMef7e9BU_wjAyKv1KOmRqI-u7EGBPh4Ro6fZZQDvGMG2p7MENd7XzejDQmZHQsU-INqck/s1600/Unknown.jpeg" width="205" /></a></div>We zijn er weer. In het land van eindeloze motregen, haring, bitterballen en racende elektrische fietsen. Vooral aan dat laatste ben ik nog helemaal niet gewend, laat staan mijn hond. Het aanzwellende geluid van de dikke rubberbanden herken ik wel, maar ik kan de afstand niet inschatten. Als de hond een bezoek brengt aan een lantarenpaal en ik niet weet hoe lang hij daarmee zoet is, hou ik mijn hart vast. Vaker aan de lijn dan maar; noodgedwongen.</div><div style="text-align: left;">Ik spijker meteen mijn Engels bij, want in de tassenwinkel klinkt het: "How can I help you?", terwijl deze zaak toch niet in de door toeristen vertrapte zone ligt. </div><div style="text-align: left;">Ik moet even met mijn ogen knipperen als ik 3 euro moet afrekenen voor een bolletje knoflook en een tientje voor 4 Sint Jacobsschelpen, nog steeds verpakt in een plastic bakje, met daaromheen een zakje. Het viel me ook op dat een stuk kaas op de weegschaal €5.80 aangaf, maar met het standaard gelaagde kaaspapier erom meteen over de 7 duiten uitkwam. Potver. </div><div style="text-align: left;">Ik zie in de buurt hoe storm Poly heeft huisgehouden en ben wel blij dat de gemeentewerkers weer lekker bezig zijn met hun ik-sla-achteruit-piepende wagentjes en luidruchtige hakselaars. In het park zie ik ook hoe de natuur terugvecht en jonge scheuten op oude stammen een weg naar boven zoeken, daar waar het beleid is dat er niet wordt geruimd, maar de natuur zijn gang mag gaan. </div><div style="text-align: left;">De jonge aalschover hier in de vijver, zijn verenpracht nog lichtbruin, maakt me vrolijk. Zijn honk is de voet van een kunstwerk, waarvandaan hij baddert en waarop hij zijn vleugels droogt. Bovenop doet hij vervolgens een heuse Kate Winslet imitatie (Titanic). Ik noem hem Kwibus. </div><div style="text-align: left;">Ahh, en daar zijn ze weer: de restaurantrecensies in de kranten. Veel foto's met de modieuze sausstreepjes over soezen, taco's en inventieve vegancreaties. Hoe lang duurt het toch tot restaurateurs doorhebben dat die in rechte lijnen geduwde Pollockvariant echt zijn beste tijd heeft gehad?</div><div style="text-align: left;">Ik moet wennen aan het niet indeuken van de blikjes en de nieuwe verzamelplek die ik ervoor moet zoeken in huis - en vervolgens een werkend inleverapparaat!</div><div style="text-align: left;">Het is een cadeautje om de allerliefste vrienden om de hoek te hebben en af te spreken voor een glaasje (met bitterballen!). </div><div style="text-align: left;">Iedereen heeft weer overal een mening over. De knip, het blowverbod, messen op de lagere school, mobieltjes in de klas, de droogte, terwijl ik me nog moet aanwennen met paraplu naar buiten te lopen. </div><div style="text-align: left;">Het is stil op straat. </div><div style="text-align: left;">Ik zag gisteren een buurtbewoner zijn Volvo stationwagon volstouwen met koffertjes, kussens, klapstoelen en een buggy. "Dag meneer, fijne vakantie," zei ik en ondertussen dacht ik: geniet maar op 'mijn strand' van het laatste vierkante metertje, tussen de kreeftrode kokoslijfjes en gillende peuters, als je tenminste een parkeerplaats hebt weten te bemachtigen en een beetje tegen +40 bestand bent.</div><div style="text-align: left;">En... heel onaardig, zag ik vrouwlief meteen met de zomereditie van de <i>Linda</i> op haar badhanddoek genieten. Want hoe progressief ik Nederland nu weer ervaar, dat dat blad, zich richtend op 'de leukste vrouwen van Nederland' met een omslag komt waarop we een jonge dame op de rug zien met hupse billen in een sexy 'nonchalant' opgetrokken bikinibroekje, dat vind ik dan weer zo seksistisch, dat ik me niet kan voorstellen weer 'thuis' te zijn. </div>catrienhttp://www.blogger.com/profile/14541969062475400086noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-3954289532987439890.post-21907893988018679092023-07-01T14:22:00.002+02:002023-07-01T17:47:29.057+02:00Zeepaard, zak en krantenpapier<div style="text-align: left;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhncZa_HSYZv0b1hiOzuOr7dni4d9bp4adE9Qg25f8xK0NCD3cD6oCKnxviXe4p9l8Tk_KROJAZGNpIhxriRrkuk4qeFsy218zuNgPvhHZr_DeSoTGc0ocYgGyr-Q1S4bwudmyy-KUjABm_JK03cwNW9PBj0LmID5EFyVa90NFj01jQ9K0sy-7ejRmVS7Y/s275/images.jpeg" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="183" data-original-width="275" height="183" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhncZa_HSYZv0b1hiOzuOr7dni4d9bp4adE9Qg25f8xK0NCD3cD6oCKnxviXe4p9l8Tk_KROJAZGNpIhxriRrkuk4qeFsy218zuNgPvhHZr_DeSoTGc0ocYgGyr-Q1S4bwudmyy-KUjABm_JK03cwNW9PBj0LmID5EFyVa90NFj01jQ9K0sy-7ejRmVS7Y/s1600/images.jpeg" width="275" /></a></div>'Het is nooit goed of het deugd niet.' Is dat een Nederlandse uitdrukking? Ik denk het eerlijk gezegd wel, maar de hele wereld lijkt zich er zo langzamerhand schuldig aan te maken. </div><div style="text-align: left;">We hebben het jaren lang (in Europa) zeer goed gehad. Ik kende in de jaren 60 -70 een zorgeloze jeugd en pubertijd. De autoloze zondag in 1973 was een feestje. Ik interpreteerde de reclames van Greenpeace, die waarschuwden voor smeltende ijskappen en diverse natuurrampen, niet als toekomstvisie, maar dacht dat het wel indruk zou maken op alle beleidmakers, die actie zouden ondernemen. Mijn ouders waren overtuigd VVD stemmers, groei, groei, groei was het adagium. Mijn enige twijfel betrof het krijgen van kinderen. Toen ik 11 jaar was, schreef ik in mijn dagboek dat ik geen kinderen wilde. "Zeg nooit, nooit," zei mijn opa streng,"hoe weet je dat nu?" Maar ik had besloten dat, als de wens zou opspelen, ik zou adopteren, want er waren er al zoveel. En dat was nog jaren voor de hit 'vijftien miljoen mensen' (1996). </div><div style="text-align: left;">Intussen zijn er generaties, ook de onze, die stappen terug moeten doen. Aan het zorgeloze genieten komt een einde en dat is nooit leuk, maar we hebben het te bont gemaakt.</div><div style="text-align: left;">De iconische foto van het zeepaardje dat zich aan een wattenstaafje vastklampt, is een druppel op de gloeiende plaat. Het stomme is, dat het er aandoenlijk uitziet.</div><div style="text-align: left;">Helaas worden de achterwaardse stappen ook echt als achteruitgang gezien, terwijl ze een vooruitgang teweeg kunnen brengen. En zo worden de maatregelen ook gebracht: als kwalijke, maar noodzakelijke stappen, zonder enige positieve insteek.</div><div style="text-align: left;">Dat is jammer, want ik juich sommige van die stappen toe, zoals de nieuwe poging om het gebruik van plastic terug te dringen; ik heb tijdens het zwemmen in zee ook wel van die wattenstaafmomenten gehad (formaat vuiliszak).</div><div style="text-align: left;">Er wordt steen en been geklaagd. "Hoe moet dat nou," miept de zelfstandige ondernemer, die de dupe is. 25 cent voor een wegwerpbeker, een godspe. "Maar," denk ik dan," alle moderne vrouwen hebben al een vakje in hun tas voor hun waterfles, dus kunnen daar net zo goed een eigen beker in kwijt voor de latte macchiato (met havermelk) van de Starbucks - hoeft daar ook weer geen naam op de beker gekalkt te worden - halleluja privacy."</div><div style="text-align: left;">En ik heb me jaren geleden al geërgerd over de invoer van plastic bakjes bij de visboer (met daaromheen een plastic zakje en dan nog een papieren), die de kranten vervingen. Geen idee waar dat idee vandaan kwam, behalve dat die krant misschien meer negatief nieuws begon te bevatten, of dat het extra emballagegewicht de visboer goed uitkwam. Intussen puilde onze afvalbak steeds verder uit.</div><div style="text-align: left;">En nu klaagt de patatboer, want hij moet geld vragen voor z'n bakje. Je kent ze wel, die witte dingen met vakjes die op de Albert Cuyp uit de vuilnisbakken borrelen, of door meeuwen met een poot worden verankerd om er de laatste restjes uit te spiezen en er zo een nieuwe vogelziekte (diabetes 2.0) mee creëren. </div><div style="text-align: left;">Het gekke is dat ik een achteruitgang bij de friettent, helemaal zie zitten. De papieren puntzak, of het papieren zakje, waar de warme friet in werd geschept, met een klodder saus bovenop en dan een houten vorkje - dat, toegegeven, altijd stroef in de mond aanvoelde - daar was niks mis mee. Misschien is een jongere generatie er niet bekend mee, maar ik geloof niet dat de switch naar plastic is voortgekomen uit klachten, eerder uit nutteloze vooruitgang (ja, die bestaat volgens mij echt). </div><div style="text-align: left;">Als het styrofoam niet was uitgevonden, wist ik niet beter dan dat een hamburger in een papiertje werd gevouwen en vrijwel meteen verorberd dus... niks doorlekken of weet ik wat.</div><div style="text-align: left;">Daarnaast heb ik de plastic bakjes van de afhaalbalie bij de toko altijd afgewassen en hergebruikt - het zijn perfecte verfbakjes en voor invriezen van restjes ook heel geschikt, dus een goede (eerste) investering; en nu kan ik ze de tweede keer gewoon weer meenemen! </div><div style="text-align: left;">Zo kan ik me ook verheugen op het plasticvrij zwemmen en het genieten van de natuur zonder al die troep en met mij een heleboel levende wezens, denk ik zo.</div><div style="text-align: left;">In plaats van klagen, zou het leuk zijn als mensen een nieuw initiatief benaderen met alternatieven en/of ludieke acties, die acceptatie en gewenning in de hand werken. </div><div style="text-align: left;">Wist je dat je met een krant en een beetje azijn met water ook heel goed je ramen kan zemen? </div><div style="text-align: left;">Back to the future!</div><div style="text-align: left;"><br /></div>catrienhttp://www.blogger.com/profile/14541969062475400086noreply@blogger.com0